Elida Maria Szarota

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Elida Maria Szarota
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

22 listopada 1904
Paryż

Data i miejsce śmierci

23 stycznia 1994
Wolfenbüttel

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: literaturoznawstwo języka niemieckiego
Doktorat

1934
Uniwersytet we Frankfurcie nad Menem

Habilitacja

1957
Uniwersytet Berliński

Profesura

1969

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Elida Maria Szarota (ur. 22 listopada 1904 w Paryżu, zm. 23 stycznia 1994 w Wolfenbüttel) – polska profesor Uniwersytetu Warszawskiego, germanistka i romanistka, historyczka literatury, autorka wielu podręczników do nauki języka niemieckiego[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Córka Marcelego Szaroty (1876–1951) i Eleonory Kalkowskiej (1883–1937), siostra ekonomisty Ralfa Szaroty (1906–1994), żona Rafała Marcelego Blütha (1891–1939), matka Tomasza Szaroty (ur. 1940). Używała też podwójnego nazwiska Szarota-Blüthowa[1].

Urodziła się w Paryżu, gdzie jej matka rozpoczęła 1901 studia przyrodnicze na Sorbonie. Potem studiowała tamże germanistykę i romanistykę. Kontynuowała studia w Genewie, Berlinie i Frankfurcie nad Menem, gdzie w roku 1934 uzyskała doktorat na podstawie pracy o francuskim poecie maryjnym, mnichu benedyktyńskim Gautier de Coincy[2].

W listopadzie 1939 jej mąż, Rafał Marceli Blüth, został zamordowany w jednej z pierwszych masowych egzekucji. W dwa miesiące później urodziła syna Tomasza[1].

Po II wojnie światowej pracowała jako lektorka języków obcych. W 1957 uzyskała habilitację na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie Wschodnim na podstawie pracy o Laokoonie Lessinga: Eine Kampfschrift für eine realistische Kunst und Poesie[3] (Pismo w walce o realistyczną sztukę i poezję).

W 1960 została powołana na stanowisko docentki w Katedrze Filologii Germańskiej Uniwersytetu Warszawskiego[2]. W latach 1972–1974 była dyrektorką Instytutu Germanistyki i Zakładu Literaturoznawstwa[2].

Tłumaczyła na język niemiecki Godzinę śródziemnomorską i Zegar słoneczny Jana Parandowskiego[1].

Dzieła (wybór)[edytuj | edytuj kod]

  • Künstler, Grübler und Rebellen – Studien zum europäischen Märtyrerdrama des 17. Jahrhunderts, 1967
  • Die gelehrte Welt des 17. Jahrhunderts über Polen. Zeitgenössische Texte (ed.), 1972
  • Geschichte, Politik und Gesellschaft im Drama des 17. Jahrhunderts, 1976
  • Das Jesuitendrama im deutschen Sprachgebiet. Eine Periochen-Edition (ed.), 1979
  • Lohensteins Arminius als Zeitroman. Sichtweisen des Spätbarock, 1970
  • Stärke, dein Name sei Weib. Bühnenfiguren des 17. Jahrhunderts, 1987

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Elida Maria Szarota (Szarota-Blüthowa) (nina.gov.pl)[1]
  2. ↑ a b c Historia Instytutu | Instytut Germanistyki | Uniwersytet Warszawski (uw.edu.pl)[2]
  3. ↑ Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego, Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1959–1961, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1962, s. 72.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Polski Słownik Biograficzny tom XLVII wyd. 2010-2011 s.108-109
  • Germanistyka UW. germanistyka.uw.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-21)].
  • Jan Parandowski: Mittelmeerstunde: autorisierte Übersetzung von Elida Maria Szarota: Berlin: Rütten & Loening, 1960
  • Jan Parandowski: Die Sonnenuhr: ins Deutsche übertragen von Elida Maria Szarota: Bonn: Verlag Biblioteca Christiana, 1965
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Elida_Maria_Szarota&oldid=73182926”