Przejdź do zawartości

Ernest Newman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ernest Newman
Ilustracja
Imię i nazwisko

William Roberts

Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1868
Everton

Pochodzenie

angielskie

Data i miejsce śmierci

7 lipca 1959
Tadworth

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

krytyk muzyczny

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski I klasy Orderu Białej Róży Finlandii Krzyż Komandorski Orderu Zasługi RFN

Ernest Newman, właśc. William Roberts[1][2][3] (ur. 30 listopada 1868 w Everton w hrabstwie Lancashire, zm. 7 lipca 1959 w Tadworth w hrabstwie Surrey[1][2]) – brytyjski krytyk muzyczny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Liverpool College[2][4] oraz studia na University of Liverpool[1][2][4]. Posiadał rozległe zainteresowania, obejmujące filozofię, nauki przyrodnicze i literaturę, w zakresie wiedzy muzycznej był samoukiem[1]. Słabe zdrowie uniemożliwiło mu podjęcie pracy w administracji cywilnej w Indiach Brytyjskich[4]. W latach 1889–1903 pracował jako urzędnik bankowy w Liverpoolu[1][2][5], następnie poświęcił się wyłącznie muzyce[1]. Zmienił wówczas nazwisko[2][3]. Od 1905 do 1906 roku wykładał w konserwatorium w Birmingham[1]. Podejmował próby komponowania i występów jako pianista, które jednak szybko porzucił[1]. Współpracował z „Manchester Guardian” (1905–1906), „The Saturday Review” i „Birmingham Daily Post” (1906–1918), „The Observer” (1918–1919), „London Sunday Times” (1920–1958), „Glasgow Herald” (1923) i „New York Evening Post” (1924–1925)[1][2][3][5]. Od 1930 roku pracował w londyńskiej rozgłośni radia BBC[1]. W 1959 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa University of Exeter[1].

Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim I Klasy Orderu Białej Róży Finlandii (1955) i Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (1958)[4].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Należał do największych brytyjskich krytyków muzycznych[1][2], szczegółową wiedzę muzykologiczną łączył z szerokimi zainteresowaniami i obiektywnym spojrzeniem na sztukę[1]. Sformułował pojęcie „fizjologii krytyki”, wykorzystywane w badaniach nad psychologią sztuki[1]. Specjalizował się w niemieckiej muzyce okresu klasycyzmu i romantyzmu, interesował się także nowymi prądami w muzyce, był autorem obszernych opracowań o życiu i twórczości Richarda Wagnera[1]. Przetłumaczył na język angielski libretta Tannhäusera i Śpiewaków norymberskich[5].

Wybrane prace

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2][4])

  • Gluck and the Opera (Londyn 1895)
  • A Study of Wagner (Londyn 1899)
  • Wagner (Londyn 1904)
  • Musical Studies (Londyn 1905)
  • Elgar (Londyn 1906)
  • Hugo Wolf (Londyn 1907)
  • Richard Strauss (Londyn 1908)
  • Wagner as Man and Artist (Londyn 1914)
  • A Musical Motley (Londyn 1919)
  • The Piano-Player and Its Music (Londyn 1920)
  • Confessions of a Musical Critic (Londyn 1923)
  • Solo Singing (Londyn 1923)
  • A Musical Critic’s Holiday (Londyn 1925)
  • The Unconscious Beethoven (Londyn 1927)
  • What to Read on the Evolution of Music (Londyn 1928)
  • Stories of the Great Operas (3 tomy, Londyn 1929–1931)
  • Fact and Fiction about Wagner (Londyn 1931)
  • The Man Liszt (Londyn 1934)
  • The Life of Richard Wagner (4 tomy, Londyn 1933–1946)
  • Opera Nights (Londyn 1943)
  • Wagner Nights (Londyn 1949)
  • More Opera Nights (Londyn 1954)
  • From the World of Music: Essays from „The Sunday Times” (Londyn 1956)
  • More Musical Essays (Londyn 1958)
  • Testament of Music (Londyn 1962)
  • Berlioz, Romantic Classic (red. Peter Heyworth, Londyn 1972)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 39–40. ISBN 978-83-224-0808-7.
  2. a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2595. ISBN 0-02-865529-X.
  3. a b c Charles Edward McGuire, Steven E. Plank: Historical Dictionary of English Music ca. 1400–1958. Lanham: Scarecrow Press, 2011, s. 211–212. ISBN 978-0-8108-5750-6.
  4. a b c d e Who was Who, 1951–1960. London: A. & C. Black, 1961, s. 814.
  5. a b c The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 593. ISBN 978-0-19-957854-2.