Ernst Hermann Meyer

Ernst Hermann Meyer
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1905 ; Berlin
Pochodzenie	niemieckie
Data i miejsce śmierci	8 października 1988 ; Berlin
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, muzykolog
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ernst Hermann Meyer (ur. 8 grudnia 1905 w Berlinie, zm. 8 października 1988 tamże^[1]^[2]^[3]) – niemiecki kompozytor i muzykolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem lekarza, jako dziecko uczył się gry na fortepianie u Waltera Hirschberga^[2]. W trakcie kryzysu gospodarczego w Niemczech na początku lat 20. znalazł się w ciężkiej sytuacji finansowej i musiał przez pewien czas pracować fizycznie na swoje utrzymanie^[1]. W 1926 roku podjął studia muzyczne na Uniwersytecie Berlińskim, gdzie do grona jego nauczycieli należeli Johannes Wolf, Erich Moritz von Hornbostel i Curt Sachs^[2]. Od 1928 roku kształcił się pod kierunkiem Heinricha Besselera na Uniwersytecie w Heidelbergu^[1]^[2]. W 1930 roku uzyskał tytuł doktora na podstawie dysertacji Die mehrstimmige Spielmusik des 17. Jahrhunderts in Nord- und Mitteleuropa (wyd. Kassel 1934)^[1]^[2]. Uczył się też kompozycji w Berlinie u Maxa Buttinga i Paula Hindemitha^[1].

Od 1930 roku był członkiem Komunistycznej Partii Niemiec, prowadził chóry robotnicze^[1]^[2] i skomponował muzykę do proletariackiej sztuki Der rote Stern^[2]. W 1931 roku odbył kurs marksizmu-leninizmu u Hermanna Dunckera w berlińskiej Marxistische Arbeiterschule^[2]. Po dojściu do władzy nazistów w 1933 roku wyemigrował do Wielkiej Brytanii^[1]^[2]. Nawiązał tam współpracę z Alanem Bushem^[2] i dyrygował Labour Choral Union^[1]^[2]. Był autorem pieśni propagandowych, m.in. Radio Moskau ruft Frau Kramer^[2]. Pisał też muzykę do filmów^[1].

W 1948 roku wrócił do Niemiec i osiadł w Berlinie^[1]^[2]. Od 1948 do 1970 roku wykładał muzykologię na Uniwersytecie Berlińskim^[1]^[2]. Należał do czołowych postaci życia muzycznego w NRD, będąc odpowiedzialnym za realizację polityki kulturalnej partii komunistycznej^[1]^[2]. Założył i prowadził czasopismo „Musik und Gesellschaft”^[1]^[2]. Był współzałożycielem Akademie der Künste i w latach 1965–1969 pełnił funkcję jej przewodniczącego^[1]. W 1965 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Marcina Lutra w Halle i Wittenberdze^[1]^[3]. Był także przewodniczącym Verband der Komponisten und Musikwissenschaftler der DDR (1969–1982) i Musikrat der DDR (1965–1971)^[1]^[3]. W 1971 roku został wybrany na członka Komitetu Centralnego SED^[1]^[3].

Opublikował prace English Chamber Music: The History of a Great Art from the Middle Ages to Purcell (Londyn 1946, tłum. niem. Die Kammermusik Alt-Englands Berlin 1958), Das Werk Beethovens und seine Bedeutung für das sozialistisch-realistische Gegenwartsschaffen (Berlin 1970) oraz autobiografię Kontraste-Konflikte (Berlin 1979)^[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Nagroda Państwowa NRD III Klasy (1950, 1952, 1963, 1975)^[3]
Srebrny Order Zasługi dla Ojczyzny (1955)^[3]
Order Sztandaru Pracy (1969)^[3]
Złoty Order Zasługi dla Ojczyzny (1971)^[3]
Order Karla Marksa (1980)^[3]
Order „Gwiazda Przyjaźni między Narodami” (1980)^[3]

Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

Symfonia na smyczki (1947, zrewid. 1958)
Symphonischer Prolog (1949)
Symfonia na fortepian i orkiestrę (1961)
Poem na altówkę i orkiestrę (1962)
Koncert skrzypcowy (1964)
Rhapsodie élégiaque na mandolinę, flet i kameralną orkiestrę smyczkową (1964)
Serenata pensierosa (1965)
Concerto Grosso na 2 trąbki, puzon, kotły i smyczki (1966)
Symfonia (1967)
Koncert na harfę i orkiestrę (1969)
Toccata (1971)
Divertimento (1973)
Koncert na orkiestrę i fortepian obbligato (1975)
Kontraste, Konflikte (1977)
Koncert altówkowy (1978)
Sinfonietta (1980)
Berliner Divertimento (1981)
Kammersinfonie (1983)
Sinfonische widmung na orkiestrę i organy koncertowe (1983)

Utwory kameralne

Trio na flet, obój i harfę (1935)
Kwintet klarnetowy (1944)
Reflections and Resolution na trio fortepianowe (1948)
6 kwartetów smyczkowych (I 1956, II 1959, III 1967, IV 1974, V 1978, VI 1982)
Sonatina Fantasia na skrzypce solo (1966)
Sonata altówkowa (1979)
Trio fortepianowe (1980)
Sonata skrzypcowa (1984)

Utwory chóralne

Mansfelder Oratorium na 6 głosów solowych, recytatora i orkiestrę (1950)
kantata Nun, Steuermann (1946, zrewid. 1955)
Gesang von der Jugend na solistów, chór, chór dziecięcy i orkiestrę (1957)
Das Tor von Buchenwald na baryton i orkiestrę (1959)
Dem Neugeborenen na mezzosopran, baryton, chór i orkiestrę (1967)
Der Staat na chór i orkiestrę (1967)
Lenin hat gesprochen (1970)
Lied vom grossen Anderswerden na sopran, baryton, chór i orkiestrę (1981)

Opera

Reiter der Nacht (1969–1972, wyst. Berlin 1973)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 220–221. ISBN 83-224-0656-8.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2425–2426. ISBN 0-02-865529-X.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Biographisches Handbuch der SBZ/DDR 1945–1990. T. 2 Maaßen – Zylla. München: K.G. Saur, 1997, s. 540. ISBN 3-598-11177-0.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 220–221. ISBN 83-224-0656-8.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2425–2426. ISBN 0-02-865529-X.

[handbuch-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Biographisches Handbuch der SBZ/DDR 1945–1990. T. 2 Maaßen – Zylla. München: K.G. Saur, 1997, s. 540. ISBN 3-598-11177-0.

[1]

[2]

[3]