Exploration Gateway Platform

Exploration Gateway Platform lub ISS Exploration Platform (w skrócie ISS-EP)^[1] – przedstawiony przez firmę Boeing w grudniu 2011 projekt, który pozwoliłby wydatnie obniżyć koszty podróży na Księżyc, Marsa lub obiekty bliskie Ziemi dzięki wykorzystaniu już zaprojektowanych i przetestowanych elementów do stworzenia stacji kosmicznej służącej jako punkt serwisowo-postojowy i baza paliwowa, umieszczonej w jednym z punktów libracyjnych^[2].

Główne oszczędności przyniosłaby możliwość wielokrotnego wykorzystania stacji EGP w charakterze bazy postojowej dla lądowników i łazików księżycowych wielokrotnego użytku^[3], stacji serwisowej dla teleskopów kosmicznych oraz laboratorium naukowego dla eksploracji kosmosu, znajdującego się poza zasięgiem promieniowania Pasów Van Allena.

Stacja zostałaby zmontowana na ISS^[3], przetestowana, a następnie wyniesiona do punktu L₁ lub L₂ przy pomocy klasycznych rakiet na paliwo chemiczne^[1] lub z użyciem holownika zasilanego panelami słonecznymi^[1].

Stacja obsługiwana byłaby przez loty SLS, gdzie w jednym wystrzeleniu rakiety wynoszona byłaby załoga, zaopatrzenie oraz np. paliwo do lądowników księżycowych^[3]. Pozwoliłoby to na zaoszczędzenie miliardów dolarów, dzięki wykorzystaniu kapsuł wielokrotnego użytku^[4].

Budowa stacji[edytuj | edytuj kod]

Do budowy EGP miałyby zostać wykorzystane elementy pierwotnie planowane jako części Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Głównym miałby być tzw. Node 4, czyli Docking Hub System^[1] (znany także jako Station Test Article), wycofany na etapie produkcji i zastąpiony przez Node 1, czyli moduł Unity. Do DHS zadokowany byłby moduł będący połączeniem śluzy powietrznej (dwie takie śluzy zostały po programie wahadłowców) z systemem manewrowania orbitalnego wyposażony w wyjście do spacerów kosmicznych, panele słoneczne, radiatory oraz osprzęt serwisowy^[1]. Do węzła dokującego byłyby też trwale zacumowane: ISS-EP Hub, zbudowany na bazie modułów typu Node takich jak Harmony czy Tranquility, w którym znajdowałby się komputer główny i sterowanie systemami robotycznymi oraz moduł Zwiezda 2, wyposażony w RCS^[1]. W obu tych modułach znajdowałyby się systemy podtrzymywania życia, a Zwiezda dodatkowo zapewniałaby port dokujący dla statków typu Sojuz^[1]. Statki typu Orion dokowałyby do DHS^[1]. Rozważane jest także wykorzystanie pozostałych modułów MPLM (dostępne dwa), modułu typu Transhab / Bigelow oraz robotycznego ramienia podobnego do Canadarm znanego z ISS^[1].