Florian Nieuważny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Florian Nieuważny
Data urodzenia

30 kwietnia 1929

Data i miejsce śmierci

24 kwietnia 2009
Warszawa

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: filologia rosyjska
Alma Mater

Uniwersytet Kijowski

Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order „Za zasługi” III klasy (Ukraina)
Grób Floriana Nieuważnego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Florian Jan Nieuważny (ur. 30 kwietnia 1929, zm. 24 kwietnia 2009 w Warszawie) – dr hab., polski rusycysta, tłumacz i ukrainista, profesor Uniwersytetu Warszawskiego i UMCS, wieloletni kierownik katedry ukrainistyki. Ojciec historyka Andrzeja Nieuważnego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W okresie okupacji, w latach 1943–1944 pracował jako robotnik w Fabryce Śrub w Sporyszu[1]. Po zakończeniu wojny uczył się w Gimnazjum Ogólnokształcącym w Żywcu, później w tamtejszym Liceum Humanistycznym, które ukończył w 1949[1]. W latach 1949–1954 studiował filologię rosyjską w Kijowskim Uniwersytecie Państwowym im. T. Szewczenki, studia zakończył dyplomem z wyróżnieniem[1]. Od 1954 był zatrudniony na Uniwersytecie Jagiellońskim w Katedrze Filologii Rosyjskiej, a następnie został pracownikiem naukowym Uniwersytetu Warszawskiego[1]. W 1983 wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Był prezesem Stowarzyszenia Warszawa-Kijów.

Od 1948 należał do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[1]. Od 1950 do 1953 był członkiem i sekretarzem egzekutywy Podstawowej Organizacji Partyjnej Polskich Studentów w Kijowie[1]. W 1954 objął funkcję sekretarza POP PZPR na Uniwersytecie Jagiellońskim[1].

Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C29-tuje-7)[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W lipcu 2005 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[3]. W styczniu 2008 został wyróżniony przez prezydenta Ukrainy, Wiktora Juszczenkę Orderem Za Zasługi III kl.[4], za popularyzację dorobku kultury ukraińskiej w świecie.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • 1965: Włodzimierz Majakowski
  • 1966: Ilja Erenburg
  • 1972: Z poezji ukraińskiej (wspólnie z Tadeuszem Hollendrem)
  • 1976: Antologia poezji ukraińskiej (wspólnie z Jerzym Pleśniarowiczem)
  • 1980: Okno w nieskończoność : antologia opowiadań fantastycznonaukowych pisarzy radzieckich
  • 1988: Okno otwarte na sad. Antologia współczesnej poezji radzieckiej (wybór, słowo wst. i noty o autorach)
  • 1993: O poezji ukraińskiej: od Iwana Kotlarеwskiego do Liny Kostenko
  • 1994: Słownik pisarzy rosyjskich
  • 1999: Literatura rosyjska. Leksykon (wspólnie z Andrzejem Drawiczem i Wiesławą Olbrych)
  • 2007: Historia literatury rosyjskiej XX wieku (współautor)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Informacje w BIP IPN. [dostęp 2022-02-27].
  2. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  3. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 lipca 2005 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2005 r. nr 73, poz. 996).
  4. Указ Президента України № 33/2008. president.gov.ua. [dostęp 2012-05-25]. (ukr.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]