Franciszek Kochanowski (generał)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Kochanowski
generał brygady w st. spocz. generał brygady w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia

22 lipca 1954
Lubań Śląski

Przebieg służby
Lata służby

1973–2014

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

• 18 Brygada Rakiet Operacyjno-Taktycznych
• Akademia Artylerii w Leningradzie
• Szefostwo WRiA MON

więcej patrz tekst

Stanowiska

• dowódca plutonu
• oficer operacyjny Szefostwa WRiA MON

więcej patrz tekst

Główne wojny i bitwy

UNOMIG, Wojna w Bośni i Hercegowinie

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Franciszek Kochanowski (ur. 22 lipca 1954 w Lubaniu Śląskim)[1] – generał brygady Wojska Polskiego; dowódca 1 Mazurskiej Brygady Artylerii (2003–2006); szef Zarządu Szkolenia P-7 w Sztabie Generalnym WP (2012–2014).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Franciszek Kochanowski urodził się 22 lipca w 1954 w Lubaniu Śląskim[1].

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Rakietowych i Artylerii (1977); studia w Akademii Artylerii w Leningradzie z wyróżnieniem (1986); Podyplomowe Studia Służby Zagranicznej w Polskim Instytucie Spraw Zagranicznych (1992) oraz Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne w Akademii Obrony Narodowej (2003). Znajomość języków obcych: w stopniu biegłym - j. angielski i j. rosyjski; w stopniu podstawowym - j. niemiecki, j. serbo-chorwacki[2][1].

Przebieg służby wojskowej[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 1973 podjął studia wojskowe jako podchorąży w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Rakietowych i Artylerii w Toruniu, które ukończył z pierwszą lokatą w 1977 uzyskując dyplom inżyniera – dowódcy. W sierpniu tego roku był promowany na pierwszy stopień oficerski – podporucznika. Służbę zawodową rozpoczął w 1977 na stanowisku dowódcy plutonu w 18 Brygadzie Rakiet Operacyjno-Taktycznych w Bolesławcu. W 1983 został skierowany do Leningradu studiując w Akademii Artylerii, które ukończył w 1986 z wyróżnieniem[2]. W latach 1987–1991 był oficerem operacyjnym Szefostwa Wojsk Rakietowych i Artylerii MON. W 1991 został skierowany służbowo do Departamentu Wojskowych Spraw Zagranicznych MON, gdzie pełnił służbę do 1999 na stanowiskach: inspektor CFE, szef wydziału, zastępca szefa oddziału ds. współpracy z zagranicą oraz szefa oddziału misji międzynarodowych[2]. W tym czasie pełnił służbę w misjach: ONZ w Gruzji (UNOMIG) na stanowisku dowódcy sektora (1994–1995); misja OBWE w Bośni i Hercegowinie na stanowisku kierowniczym (1997). W 1999 objął obowiązki asystenta szefa Sztabu Wojsk Lądowych[2]. W latach 2001–2002 uczestniczył w misji pokojowej NATO, w siłach stabilizacyjnych (SFOR) w b. Jugosławii będąc dowódcą Nordycko-Polskiej Grupy Bojowej (ang. Nordic-Polish Battle Group - NPBG) SFOR i jednocześnie dowódcą PKW SFOR wchodzących w skład Wielonarodowej Dywizji Północ utworzonej na bazie 3 Dywizji Piechoty (3 ID), a następnie 29 Dywizji Piechoty (29 ID) armii USA. Od 2002 był zastępcą szefa Zarządu Strategicznego w Sztabie Generalnym WP[1]. W 2003 otrzymał przydział do Węgorzewa, gdzie sprawował obowiązki dowódcy 1 Mazurskiej Brygady Artylerii[2]. 15 sierpnia 2005 prezydent RP Aleksander Kwaśniewski awansował go na stopień generała brygady[3]. W 2006 objął obowiązki dowódcy Wielonarodowej Brygady Sił Szybkiego Rozwinięcia (SHIRBRIG), które wykonywał do 2008. W tym samym roku został wyznaczony na stanowisko szefa Wojsk Rakietowych i Artylerii Dowództwa WLąd. 9 grudnia 2011 objął funkcję Dyrektora Centrum Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych w Bydgoszczy[2]. 17 kwietnia 2012 został skierowany do Sztabu Generalnego WP obejmując stanowisko szefa Zarządu Szkolenia P-7[4]. 22 lipca 2014, po 41 latach służby wojskowej, został pożegnany przez I zastępcę szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Anatola Wojtana[5]. 15 sierpnia 2014, z okazji Święta Wojska Polskiego, prezydent RP – Zwierzchnik Sił Zbrojnych Bronisław Komorowski w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej uhonorował go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[6].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W związku małżeńskim z Marią ma trójkę dzieci. Zainteresowania: sport, muzyka, wędkarstwo[1].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Był dowódcą WB SSR

(...)

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

i inne

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Przekazanie Obowiązków Dowódcy 1 Mazurskiej Brygady Artylerii im. gen. Józefa Bema. 11pa.wp.mil.pl. [dostęp 2024-01-22].
  2. ↑ a b c d e f g Jasiński 2012 ↓, s. 217.
  3. ↑ M.P. z 2005 r. nr 51, poz. 697
  4. ↑ Jasiński 2013 ↓, s. 68.
  5. ↑ Pożegnanie generałów. polska-zbrojna.pl. [dostęp 2024-01-22].
  6. ↑ Jasiński 2015 ↓, s. 147-148.
  7. ↑ a b M.P. z 2005 r. nr 51, poz. 697.
  8. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 478 – pkt 5.
  9. ↑ M.P. z 2004 r. nr 11, poz. 173
  10. ↑ Święto Wojska Polskiego: Awanse i podziękowania dla generałów. bbn.gov.pl. [dostęp 2024-01-22].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Grzegorz Jasiński (red.), Kronika Wojska Polskiego 2014, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015, s. 147-148, ISSN 1734-2317.
  • Grzegorz Jasiński (red.), Kronika Wojska Polskiego 2012, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2013, s. 68, ISSN 1734-2317.
  • Grzegorz Jasiński (red.), Kronika Wojska Polskiego 2011, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2012, s. 217, ISSN 1734-2317.
  • Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 2004, 2005, 2014

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Kochanowski_(generał)&oldid=73190426”