Franciszek Pająk (oficer)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Pająk
major piechoty major piechoty
Data urodzenia

14 grudnia 1896

Data i miejsce śmierci

4 listopada 1962
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

180 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi

Franciszek Pająk (ur. 14 grudnia 1896, zm. 4 listopada 1962 w Londynie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgierskiej[1]. 1 czerwca 1921, w stopniu porucznika, służył w 2 Armii, a jego oddziałem macierzystym był 37 Pułk Piechoty[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1242. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 37 pp[3]. Później został przeniesiony do 81 Pułku Piechoty w Grodnie i przydzielony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[4][5][6]. W 1923 pełnił służbę na stanowisku oficera 1. kompanii, a w następnym roku oficera 2. kompanii[7]. 1 grudnia 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 483. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W roku szkolnym 1925/26 był dowódcą 1. kompanii Oficerskiej Szkoły Piechoty (II rocznik), w roku szkolnym 1926/27 i 1927/28 – dowódcą 5. kompanii Oficerskiej Szkoły Piechoty (I, a następnie II rocznik absolwentów V promocji)[9]. Z dniem 15 sierpnia 1928 został przeniesiony do 73 Pułku Piechoty w Katowicach[10][11]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[12] i przydzielony do Batalionu KOP „Stołpce” na stanowisko dowódcy 1 kompanii granicznej „Mikołajewszczyzna”. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 29. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13], a w sierpniu tego roku przeniesiony z KOP do 79 Pułku Piechoty w Słonimie na stanowisko dowódcy batalionu[14]. Późnie został przesunięty na stanowisko kwatermistrza.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził batalionem marszowym 80 Pułku Piechoty, który został włączony w skład Zgrupowania „Drohiczyn” i 11 września wymaszerował ze Słonimia. 15 września dotarł do rejonu Chomska. W następnych dniach, po dołączeniu oddziałów wycofywanych z Prużan, objął dowództwo pułku piechoty, który posługiwał się kryptonimem „Rar” lub „Rarańcza”[15]. 25 września dowodzony przez niego oddział wymaszerował z Dubeczna do Butmer, a następnie w kierunku Włodawy[16]. Po reorganizacji, zarządzonej 28 września, dowodzony przez niego oddział otrzymał nazwę „180 Pułk Piechoty” i wszedł w skład 50 Dywizji Piechoty[17]. Na jego czele walczył w bitwie pod Kockiem[18][19]. Po kapitulacji oddziałów Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[20].

Zmarł 4 listopada 1962 w Londynie[21].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 86.
  2. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 128, 804.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 92.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 358, 432, 1505.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 311, 372, 1358.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 137, 213.
  7. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 405, 407.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 742.
  9. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 386, 409, 412, 414.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 219.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 56, 601.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 179.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 70.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 102.
  15. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 238.
  16. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 257.
  17. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 267.
  18. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 274, 277, 279, 380.
  19. ↑ Wróblewski 1989 ↓, s. 28, 39, 65, 79, 95, 96, 108, 113, 122, 123, 136, 139, 146, 154, 171, 199, 200, 209.
  20. ↑ Straty ↓.
  21. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 380.
  22. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 56.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Pająk_(oficer)&oldid=66607861”