Gabriele D’Annunzio

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Gabriele D’Annunzio
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 marca 1863
Pescara, Włochy

Data i miejsce śmierci

1 marca 1938
Gardone Riviera

Przyczyna śmierci

zawał serca

Zawód, zajęcie

poeta, dramaturg i prozaik

Narodowość

Włoch

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach

Gabriele Michele Raffaele Ugo D’Annunzio (ur. 12 marca 1863 w Pescarze, zm. 1 marca 1938 w Gardone Riviera) – włoski lotnik wojskowy, poeta, dramaturg, prozaik oraz polityk. Znany zwłaszcza dzięki bestsellerowej powieści z 1894 Triumf śmierci.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ojciec Gabriela zmienił nazwisko z Rapagnetta na D’Annunzio. Przyszły pisarz uczył się w Toskanii. Zadebiutował w 1879 tomikiem Primo Vere nawiązującym do klasycyzmu. Wsławił się brawurą, walcząc jako lotnik w czasie I wojny światowej. Pomimo sprzeciwu rodziny, poślubił księżniczkę Marię Hardouin di Gallese. Biografowie uważali jednak Elvirę Natalię Fraternali (w jego twórczości i korespondencji występująca jako Barbara Leoni lub Barbarella, żona hrabiego Leoni) za „jedyną miłość w życiu poety”[1]. Jej osoby dotyczy część jego twórczości (Niezwyciężona, Triumf śmierci).

W swoich utworach wyrażał panteistyczną radość życia; jego twórczość przesiąknięta jest egotyzmem. Zdaniem Jana Tomkowskiego włoski odpowiednik Przybyszewskiego[2]. Wpływ na jego twórczość wywarła filozofia Artura Schopenhauera i Friedricha Nietzschego. Interesował się również literaturą Dostojewskiego i Tołstoja, nie odnajdując jednak pełnego dla niej zrozumienia.

Podczas I wojny światowej służył w lotnictwie włoskim, m.in. latał na ciężkich bombowcach Caproni Ca.3, uczestnicząc w nalotach na bazy marynarki w Puli i Kotorze w sierpniu 1917[3]. W 1918 roku był inicjatorem propagandowego lotu nad Wiedniem podczas którego zrzucono na miasto ulotki[4]. Gabriele D’Annunzio często jest uważany za jednego z prekursorów włoskiego faszyzmu. Benito Mussolini zaczerpnął wiele z jego myśli, m.in. koncepcję wskrzeszenia Imperium Romanum. 12 września 1919 roku D’Annunzio na czele oddziałów ochotniczych dokonał zajęcia Fiume (obecnie Rijeka), co spowodowało wycofanie sprzymierzonych oddziałów francusko-brytyjsko-amerykańskich i proklamowanie Regencji Carnaro. D’Annunzio utrzymał się w mieście do 30 grudnia 1920 roku, pragnąc aby przyłączono Dalmację do Włoch[5]. W późniejszym okresie drogi D’Annunzia i Mussoliniego rozeszły się, wskutek zdecydowanego sprzeciwu D’Annunzia wobec sojuszu Włoch z III Rzeszą.

Zmarł 1 marca 1938 na zawał serca w Gardone Riviera[6][7].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Ze wstępu do Triumfu śmierci, Stanisław Kasprzysiak, Wydawnictwo Czytelnik, 1976.
  2. ↑ J. Tomkowski, Młoda Polska, Warszawa 2001, s. 25.
  3. ↑ Gregory Alegi: Caproni Ca.3. Berkhamsted: Albatros Productions, 1999, seria: Windsock Datafile. no.78. ISBN 1-902207-17-3. (ang.). s.3, 12
  4. ↑ Monument ku czci własnej [dostęp 2018-04-09] (pol.).
  5. ↑ J.Sondel-Cedarmas, GABRIELE D’ANNUNZIO u źródeł ideologicznych włoskiego faszyzmu, Universitas, s. 135-173, ISBN 97883-242-0844-9 [dostęp 2019-01-05].
  6. ↑ Zgon Gabriela D’Annunzio. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 49 z 3 marca 1938. 
  7. ↑ Italia w żałobie po zgonie poety-żołnierza. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 50 z 4 marca 1938. 
  8. ↑ Dawni pisarze polscy od początków piśmiennictwa do Młodej Polski. Przewodnik biograficzny i bibliograficzny. T. Tom drugi I–Me. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2001, s. 221. ISBN 83-02-08101-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gabriele_D’Annunzio&oldid=69112195”