Gil Hodges
| |||||||
| pierwszobazowy | |||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Gilbert Ray Hodges | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 kwietnia 1924 | ||||||
| Data i miejsce śmierci |
2 kwietnia 1972 | ||||||
| Odbijał |
prawą | ||||||
| Rzucał |
prawą | ||||||
| Debiut |
3 października 1943 | ||||||
| Ostatni występ |
5 maja 1963 | ||||||
| Statystyki | |||||||
| Średnia uderzeń |
0,273 | ||||||
| Home runy |
370 | ||||||
| Uderzenia |
1921 | ||||||
| RBI |
1274 | ||||||
| Kariera klubowa | |||||||
| |||||||
| Kariera menedżerska | |||||||
| |||||||
| Strona internetowa | |||||||
Gilbert Ray Hodges (ur. 4 kwietnia 1924, zm. 2 kwietnia 1972) – amerykański baseballista i menadżer, jako zawodnik występował na pozycji pierwszobazowego przez 18 sezonów w Major League Baseball.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Hodges studiował na St. Joseph's College, gdzie w latach 1942–1943 grał w drużynie uniwersyteckiej Saint Joseph's Pumas[1]. W 1943 podpisał kontrakt jako wolny agent z Brooklyn Dodgers, w którym zadebiutował 3 października 1943; był to jego jedyny występ w tamtym sezonie[2]. W latach 1944–1945 służył w U.S. Navy w stopniu sierżanta[3]. W sezonie 1946 grał w Newport News Dodgers, klubie farmerskim Brooklyn Dodgers[4].
W 1947 rozegrał 28 meczów na pozycji łapacza i wystąpił w jednym spotkaniu World Series jako pinch hitter[2][5]. Po przyjściu do zespołu Roya Campanelli w 1948, ówczesny menadżer Dodgers Leo Durocher przesunął Hodgesa na pierwszą bazę[5]. 25 czerwca 1949 w meczu przeciwko Boston Braves zaliczył cycle[5]. W tym samym roku po raz pierwszy wystąpił w All-Star Game[2]. 31 sierpnia 1950 również w spotkaniu z Boston Braves jako czwarty zawodnik w historii MLB zdobył cztery home runy w jednym meczu[5]. W 1955 zagrał w siedmiu meczach World Series, w których Dodgers pokonali New York Yankees 4–3 i zdobyli pierwszy w historii klubu mistrzowski tytuł[6]. Cztery lata później ponownie wystąpił w finałach, w których Dodgers wygrali z Chicago White Sox 4–2, zdobywając pierwszy tytuł po przeniesieniu siedziby klubu z Nowego Jorku do Los Angeles[5].
W październiku 1961 został wybrany w drafcie dla nowo powstałych zespołów przez New York Mets[5]. 11 kwietnia 1962 zdobył pierwszego home runa w historii klubu[5]. W maju 1963 został menadżerem Washington Senators, zaś we wrześniu 1967 menadżerem New York Mets, którego poprowadził w 1969 roku do zwycięstwa w World Series nad faworyzowanym Baltimore Orioles[5]. Zmarł przedwcześnie 2 kwietnia 1972 na zawał serca[5].
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 8× All-Star | 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1957 | [2] |
| 3× Gold Glove Award | 1957, 1958, 1959 | [7] |
| 2× zwycięzca w World Series jako zawodnik | 1955, 1959 | [5][6] |
| Zwycięzca w World Series jako menadżer | 1969 | [5] |
| Lou Gehrig Memorial Award | 1959 | [8] |
| # 14 zastrzeżony przez Mets | 1973 | [9] |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Saint Joseph's College Baseball Players Who Made it to the Major Leagues. baseball-almanac.com. [dostęp 2013-10-12]. (ang.).
- ↑ a b c d Gil Hodges Statistics. baseball-reference.com. [dostęp 2013-10-12]. (ang.).
- ↑ Baseball in Wartime - Gil Hodges. baseball-reference.com. [dostęp 2013-10-12]. (ang.).
- ↑ Gil Hodges Minor League Stats. baseball-reference.com. [dostęp 2013-10-12]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k Gil Hodges Biography. sabr.org. [dostęp 2013-10-12]. (ang.).
- ↑ a b 1955 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2013-10-12]. (ang.).
- ↑ Rawlings Gold Glove Award winners. mlb.com. [dostęp 2013-10-12]. (ang.).
- ↑ Lou Gehrig Memorial Award. baseball-almanac.com. [dostęp 2013-10-12]. (ang.).
- ↑ Mets Retired Numbers. mets.com. [dostęp 2013-10-12]. (ang.).