Grant Babajan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grant Babajan
Грант Бабаян
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1921
Taza Giuch, Armenia

Data i miejsce śmierci

17 lutego 1995
Erywań

Przebieg służby
Lata służby

1939–1947

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Bohdana Chmielnickiego III klasy Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za obronę Kaukazu” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Weteran pracy” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”

Grant Geworkowicz Babajan (ros. Грант Геворкович Бабаян, ur. 7 czerwca 1921 we wsi Taza Giuch (obecnie Nor Giuch) w rejonie kotajkskim w Armenii, zm. 17 lutego 1995 w Erywaniu) – radziecki podpułkownik narodowości ormiańskiej, Bohater Związku Radzieckiego (1946).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie robotniczej. W 1939 skończył szkołę średnią, pracował w organach łączności specjalnej w Erywaniu, w grudniu 1939 został powołany do Armii Czerwonej. W lipcu 1941 ukończył wojskową szkołę piechoty i został skierowany na front wojny z Niemcami, walczył kolejno na Froncie Rezerwowym, Briańskim, Zachodnim, Zakaukaskim, Północno-Kaukaskim, w składzie Samodzielnej Armii Nadmorskiej, na 4 Froncie Ukraińskim, ponownie w składzie Samodzielnej Armii Nadmorskiej i na 1 Froncie Białoruskim, był trzykrotnie ranny (w kwietniu 1943, w kwietniu 1945 i w maju 1945). W dniach od 16 do 23 kwietnia 1945 jako dowódca batalionu 400 pułku piechoty 89 Dywizji Piechoty 33 Armii 1 Frontu Białoruskiego w stopniu majora brał udział w walkach o Frankfurt nad Odrą, dzięki umiejętnemu dowodzeniu wypierając siły wroga. Został wówczas ranny, jednak nie opuścił pola walki. Kontynuował służbę w armii do 1947, gdy został zdemobilizowany w stopniu podpułkownika.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]