Hermann Niehoff

Hermann Niehoff

generał piechoty
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1897 Papenburg
Data i miejsce śmierci	5 listopada 1980 Riegsee
Przebieg służby
Lata służby	1915–1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Reichswehra Wehrmacht
Stanowiska	dowódca: 371 Dywizji Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa Kampania francuska 1940 Oblężenie Wrocławia
Odznaczenia

Hermann Niehoff (ur. 3 kwietnia 1897 w Papenburgu nad Ems, zm. 5 listopada 1980 w Riegsee) – generał niemiecki, ostatni komendant oblężonego Wrocławia.

Służba wojskowa

Karierę wojskową rozpoczął w wieku lat 18. Podczas I wojny światowej doszedł do stopnia oficerskiego w oddziałach piechoty, a następnie kontynuował służbę w oddziałach Reichswehry i Wehrmachtu. W momencie wybuchu II wojny światowej posiadał stopień podpułkownika, a w kolejnych latach otrzymywał wyższe stopnie i stanowiska – dowódca pułku (1940), dowódca dywizji (1943), generał (1944), a od kwietnia 1945 generał piechoty. Podczas II wojny światowej brał udział w kampanii francuskiej (1940), bitwie stalingradzkiej (1942), a później jako dowódca 371 Dywizji Piechoty, w kampanii włoskiej (1943), walkach o Bałkany, walkach na froncie wschodnim, za udział w których był wielokrotnie odznaczany (m.in. Złotym Krzyżem Niemieckim, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami).

6 marca 1945 wylądował na lotnisku w Gądowie Małym w oblężonym Wrocławiu i 8 marca 1945 ogłosił w rozkazie do żołnierzy, że przejmuje dowództwo nad Festung Breslau i tym samym został ostatnim komendantem oblężonego miasta:

Z dniem dzisiejszym przejąłem z rozkazu Führera dowództwo nad twierdzą wrocławską. Oczekuję, że każdy żołnierz twierdzy, w pełnym zrozumieniu naszego położenia, spełni swój obowiązek do ostatka. Znam tylko bojowników i takich żołnierzy, którzy z pełnym oddaniem pracować będą nad umacnianiem obronności twierdzy. Walczycie nie tylko dla siebie, waszych kobiet i dzieci, walczycie o Wrocław, serce Śląska, silny bastion Rzeszy, przeciwko czerwonemu zalewowi ze Wschodu. Oparci na zdecydowanej woli obrony i wypróbowanym bohaterstwie, przy silnym wsparciu wielkiej ojczyzny, w głębokim przeświadczeniu, że możemy zwyciężyć i że zwyciężymy, utrzymamy twierdzę. Patrzy na nas Führer i całe Niemcy.

Ostatecznie podpisał kapitulację Wrocławia 6 maja 1945, po tym jak gauleiter Karl Hanke, żądający obrony do końca, uciekł z miasta. Internowany następnie w obozie jenieckim na Psim Polu, a potem w ZSRR, powrócił do Niemiec na mocy umowy repatriacyjnej w 1955, pracował w przemyśle.

Po wojnie wraz z Hansem von Ahlfenem napisał So kämpfte Breslau (polski tytuł Festung Breslau w ogniu) – historię obrony Wrocławia z perspektywy dowódców twierdzy.

Odznaczenia

• Czarna Odznaka za Rany (Cesarstwo Niemieckie)
• Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie (1934)
• Krzyż Hanzeatycki Hamburski
• Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942
• Srebrna Odznaka Szturmowa Piechoty
• Odznaka za 18-letnią Służbę w Heer
• Złoty Krzyż Niemiecki (6 stycznia 1942)
• Krzyż Żelazny
  • II Klasy (5 sierpnia 1916)
  • I Klasy (12 czerwca 1918)
• Ponowne Nadanie Krzyża Żelaznego
  • II Klasy (26 czerwca 1940)
  • I Klasy (7 lipca 1941)
• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (15 lipca 1944)
  • Liście Dębu (5 marca 1945)
  • Miecze (26 kwietnia 1945)