Język minangkabau
| |||||||
| Obszar | Sumatra Zachodnia (Indonezja) | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | 5,5 mln (2007)[1] | ||||||
| Pismo/alfabet | łacińskie | ||||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||||
| |||||||
| Status oficjalny | |||||||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||||||
| Kody języka | |||||||
| Kod ISO 639-2↗ | min | ||||||
| Kod ISO 639-3↗ | min | ||||||
| IETF | min | ||||||
| Glottolog | mina1268 | ||||||
| Ethnologue | min | ||||||
| GOST 7.75–97 | мин 453 | ||||||
| BPS | 0028 4 | ||||||
| WALS | min | ||||||
| W Wikipedii | |||||||
| |||||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||||
Język minangkabau (Bahaso Minangkabau), także: minang, padang[1] – język z rodziny austronezyjskiej, używany przez grupę etniczną Minangkabau w okolicach miasta Padang w zachodniej części Sumatry.
Według danych z 2007 roku posługuje się nim 5,5 mln osób. Dzieli się na szereg dialektów: agam, pajokumbuh, tanah, si junjung, batu sangkar-pariangan, singkarak, pancuang soal (muko-muko), orang mamak, ulu, kerinci-minangkabau, aneuk jamee (jamee), penghulu[1].
Przez część Indonezyjczyków jest określany jako bahasa Padang, na podstawie nazwy miasta Padang, w którym upowszechniony jest główny dialekt tego języka[2].
Należy do grupy języków malajskich, według klasyfikacji Ethnologue stanowi część tzw. makrojęzyka malajskiego. Bywa także opisywany jako dialekt języka malajskiego[3]. Nie jest wzajemnie zrozumiały z językiem indonezyjskim[1].
Sporządzono opis jego gramatyki. Jest nauczany w szkołach. Do zapisu tego języka stosuje się alfabet łaciński[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig, Minangkabau, [w:] Ethnologue [online], wyd. 19, Dallas, Texas: SIL International, 2016 [dostęp 2017-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-26] (ang.).???
- ↑ Crossroads, Northern Illinois University, Center for Southeast Asian Studies, 1999, s. 108 [dostęp 2021-11-16] (ang.).
- ↑ Khaidir Anwar, Minangkabau, Background of the main pioneers of modern standard Malay in Indonesia, „Archipel”, 12 (1), 1976, s. 77–93, DOI: 10.3406/arch.1976.1296 (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: PWN, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655.