Język minangkabau
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| |||||||
| Obszar | Sumatra Zachodnia (Indonezja) | ||||||
| Liczba mówiących | 5,5 mln (2007)[1] | ||||||
| Pismo/alfabet | łacińskie | ||||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
| Status oficjalny | |||||||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||||||
| Kody języka | |||||||
| Kod ISO 639-2↗ | min | ||||||
| Kod ISO 639-3↗ | min | ||||||
| IETF | min | ||||||
| Glottolog | mina1268 | ||||||
| Ethnologue | min | ||||||
| GOST 7.75–97 | мин 453 | ||||||
| BPS | 0028 4 | ||||||
| WALS | min | ||||||
| W Wikipedii | |||||||
| |||||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||||
Język minangkabau (Bahaso Minangkabau), także: minang, padang[1] – język z rodziny austronezyjskiej, używany przez grupę etniczną Minangkabau w okolicach miasta Padang w zachodniej części Sumatry. Należy do grupy języków malajskich[1]. Według danych z 2007 r. posługuje się nim 5,5 mln osób[1]. Dzieli się na szereg dialektów: agam, pajokumbuh, tanah, si junjung, batu sangkar-pariangan, singkarak, pancuang soal (muko-muko), orang mamak, ulu, kerinci-minangkabau, aneuk jamee (jamee), penghulu[1]. Nie jest wzajemnie zrozumiały z językiem indonezyjskim[1]. Ma swój opis gramatyczny, jest nauczany w szkołach[1]. Do jego zapisu służy alfabet łaciński[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: PWN, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655.