Język eblaicki
| Obszar | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-3 | xeb | ||||
| IETF | xeb | ||||
| Glottolog | ebla1238 | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język eblaicki (lub paleosyryjski) – język semicki z grupy wschodniosemickiej, bliski językowi akadyjskiemu. Nazwa języka po raz pierwszy została zastosowana przez włoskiego lingwistę Giovanniego Pettinato, który badał teksty z Ebli. Na tabliczkach, zapisanych pismem klinowym, słowa eblaickie były wplecione w graficzny kontekst sumeryjski.
Język eblaicki zaświadczony został przez teksty z trzech stanowisk archeologicznych:
- Tell Mardich – pałac królewski G w starożytnej Ebli,
- Tell el-Harrini na terenach starożytnego państwa Mari,
- Tell Baydar z obszarów starożytnej Nabady.
Teksty pochodzą z XXV–XXIII wieków p.n.e. i zapisane są pismem klinowym z użyciem sumeryjskich logogramów. Sumeryjskie pismo klinowe nie w pełni dało się dostosować do niektórych fonemów języka semickiego, dlatego na potrzeby języka eblaickiego został stworzony system, polegający na mieszaniu ideogramów i sylabogramów sumeryjskich, co w konsekwencji spowodowało powstanie sylabariusza, podobnego do tego z czasów dynastii akadyjskiej.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Maria Luisa Uberti, Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu, Andrzej Mrozek (tłum.), Marek Stępień (red.), Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2010, s. 34–35, ISBN 978-83-235-0680-5, OCLC 751354697.