Jakow Frenkel
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 lutego 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość |
żydowska |
| Tytuł naukowy |
Członek korespondent Akademii Nauk ZSRR |
| Alma Mater | |
| Uczelnia |
Leningradzki Instytut Fizyko-Techniczny Akademii Nauk ZSRR |
| Stanowisko |
profesor, kierownik katedry |
| Małżeństwo |
Sara Gordina (1920-1952) |
| Dzieci |
Siergiej Frenkel (1923-1998) |
| Odznaczenia | |
| Order Czerwonego Sztandaru Pracy (1945) Nagroda Stalinowska I stopnia (1947) | |
Jakow Ilicz Frenkel, ros. Яков Ильич Френкель (10 lutego 1894, Rostów nad Donem, Obwód Wojska Dońskiego, Cesarstwo Rosyjskie - 23 stycznia 1952, Leningrad, RFSRR, ZSRR) – rosyjsko-radziecki fizyk teoretyk, wniósł wkład do fizyki materii skondensowanej[1][2][3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie żydowskiej, wcześnie przejawiał zdolności naukowe i artystyczne. Jako uczeń gimnazjum w Petersburgu napisał 100-stronicowe opracowanie rachunku różniczkowego, które matematyk Jakow Uspienski (ros. Яков Викторович Успенский), wówczas student Andrieja Markowa, ocenił jako znacznie wykraczające poza program szkolny. Jego 300-stronicowe szkolne opracowanie o pochodzeniu ziemskiego magnetyzmu i zjawisk elektrycznych w atmosferze uzyskało aprobatę Abrama Ioffego, wówczas profesora Petersburskiego Instytutu Politechnicznego Cesarza Piotra Wielkiego, który zechciał spotkać się z nim na rozmowę[1].
W 1913 roku ukończył szkołę ze Złotym Medalem, został przyjęty na studia na Cesarski Uniwersytet Petersburski. W 1916 roku Ioffe zorganizował seminarium, na którym zarówno Frenkel jak i Piotr Kapica, Lew Landau i Nikołaj Siemionow prezentowali swoje pierwsze wyniki badań[1]. W 1925 roku, dzięki rekomendacji Paula Ehrenfesta, Fundacja Rockefellera przyznała mu stypendium na roczny pobyt w Europie Zachodniej, gdzie pracowali z nim m.in. Max Born na Uniwersytecie w Getyndze i Albert Einstein na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie. W latach 1930–1931 był profesorem gościnnym na Uniwersytecie Minnesoty[1]. Arnold Sommerfeld polecał swoim studentom jego monografie naukowe jako lekturę. Na Uniwersytecie Tawryjskim w Symferopolu pracował jako wykładowca w latach 1917–1920[4], w Leningradzkim Instytucie Fizyko-Technicznym Akademii Nauk ZSRR pracował w latach 1921-1952, w tym jako kierownik oddziału teoretycznego od 1930 roku, w Leningradzkim Instytucie Politechnicznym pracował w latach 1921-1952, w tym wykładał na wydziale fizyko-mechanicznym od 1921 roku i kierował katedrą fizyki teoretycznej od 1931 roku, a w Leningradzkim Instytucie Mechaniki Precyzyjnej i Optyki był profesorem katedry fizyki w latach 1947-1950 i jednym z twórców wydziału inżyniersko-fizycznego.
Po ataku Niemiec na ZSRR ewakuowany z oblężonego Leningradu do Kazania wraz z częścią laboratoriów pod kierownictwem Ioffego. W 1945 roku powrócił do Leningradu, gdzie podczas uroczystości z okazji 220-tej rocznicy powstania Rosyjskiej Akademii Nauk spotkał swych europejskich znajomych Frédérica Joliot-Curie, Irvinga Langmuira, Maxa Borna. Wkrótce potem radzieckie służby bezpieczeństwa zaczęły postrzegać go jako osobę przychylną zachodnim obcokrajowcom[1], wskutek tego nie został włączony do radzieckiego programu nuklearnego, którym kierował jego były student Igor Kurczatow. Przekazał mu obszerny memoriał, w którym proponował zastosowanie wybuchu do rozpoczęcia reakcji termojądrowej w deuterze[1].
W 1920 roku poślubił biologa Sarę Gordinę, miał z nią dwóch synów Siergieja i Wiktora, którzy obaj byli fizykami.
Ważniejsze wyniki pracy naukowej[edytuj | edytuj kod]
Zaprezentował wiele wyników pracy naukowo-badawczej[4], w szczególności
- 1917 - podstawy kwantowej teorii metali opartej na teorii Nielsa Bohra, wykazując kolektywizację elektronów walencyjnych
- 1926 - opis ruchu elektronów swobodnych w sieciach krystalicznych metali za pomocą pojęcie fal materii de Broglie’a, w tym zależności przewodnictwa elektrycznego od temperatury, domieszek i innych własności, np. struktury metalu, oraz defekt Frenkla
- 1928 - teorię spontanicznego namagnesowania ferromagnetyków oraz przedstawił teorię białych karłów, za pomocą zastosowania zakazu Pauliego do gazu Fermiego
- 1930 - powstawanie domen magnetycznych, razem z Jakowem Dorfmanem
- 1930 - teorię diamagnetyzmu gazu elektronów swobodnych, razem z Matwiejem Bronsztejnem
- 1930 - teorię siły chemicznej przyciągania cząsteczkowego, razem z Nikołajem Siemionowem
- 1931 - teorię absorpcji światła przez dielektryki za pomocą pojęcia ekscytonu
- 1932 - elektryczne i fotoelektryczne własności kontaktu między metalem i półprzewodnikiem, razem z Abramem Ioffe
- 1934 - metodę wielokonfiguracyjnego pola samouzgodnionego, ponownie odkrytą i rozwiniętą przez Douglasa Hartree'go
- 1935 - teorię galwanomagnetycznych zjawisk w kryształach, znaną jako model Frenkela-Kontorowej, razem z Tatianą Kontorową
- 1936–1937 - statystyczną teorię ciężkich jąder
- 1938 - opis ruchu defektów oraz powstawania defektu podwójnego
- 1938 - zjawisko przewodzenia prądu elektrycznego w izolatorze, jest to tzw. zjawisko Frenkla-Poole'a
- 1938-1939 - teorię zniekształcenia plastycznego, razem z Tatianą Kontorową
- 1939 - rozwinął elektrokapilarną teorię jądra i przewidział spontaniczny podział, jest to tzw. model Bohra–Frenkla
- 1941-1943 - statystyczną teorię kruchej wytrzymałości kryształów rzeczywistych, razem z Tatianą Kontorową
- 1945 - w książce Kinetyczna teoria cieczy wprowadził linię Frenkla
- 1946 - wyjaśnił zagadnienia związane ze spiekaniem proszków metali, w tym teoretyczną podstawę metalurgii proszków
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
Frenkel był znanym dydaktykiem fizyki i samodzielnym autorem wielu monografii naukowych[4], m.in.
- 1922 - Budowa materii, część 1 Rozczłonkowanie materii (ros. Строение материи, часть 1 Расчленение материи)
- 1924 - Budowa materii, część 2 Scalanie materii, nr 1 Natura światła i badania doświadczalne praw scalania materii (ros. Строение материи, часть 2 Сочленение материи, выпуск 1 Природа света и экспериментальные исследования законов сочленения материи)
- 1924 - Budowa materii, część 2 Scalanie materii, nr 2 Teoria kwantowa. Scalanie materii (ros. Строение материи, часть 2 Сочленение материи, выпуск 2 Квантовая теория. Сочленение материи)
- 1923 - Teoria względności (ros. Теория относительности)
- 1924 - Elektryczna teoria ciał stałych (ros. Электрическая теория твердых тел)
- 1925 - Kurs rachunku wektorowego z zastosowaniami w mechanice (ros. Курс векторного исчисления с приложениями к механике)
- 1925 - Elektryczność i materia (ros. Электричество и материя)
- 1925 - Czy istnieje energia wewnątrzatomowa i czy można ją wykorzystać (ros. Существует ли внутриатомная энергия и можно ли ее использовать)
- 1933 – Fizyka statystyczna, część 1 Klasyczna teoria równowagi statystycznej (ros. Статистическая физика, часть 1 Классическая теория статистического равновесия), 2 wydania, wydanie 2 w 1948 roku pod tytułem Fizyka statystyczna (ros. Статистическая физика)
- 1934 - Teoria ciał stałych i ciekłych (ros. Теория твердых и жидких тел)
- 1934 - Elektrodynamika, tom 1 Ogólna teoria elektryczności (ros. Электродинамика, Том 1 Общая теория электричества)
- 1935 - Elektrodynamika, tom 2 Elektrodynamika makroskopowa ciał materialnych (ros. Электродинамика, Том 2 Макроскопическая электродинамика материальных тел)
- 1934 – Mechanika falowa, część 1 (ros. Волновая механика, часть 1)
- 1935 - Mechanika falowa, część 2 (ros. Волновая механика, часть 2)
- 1935 - Mechanika analityczna (ros. Аналитическая механика)
- 1936 - Nadprzewodnictwo (ros. Сверхпроводимость)
- 1936 - Zjawiska magnetyczne (ros. Магнитные явления)
- 1936 - Ruch cieplny w ciałach stałych i ciekłych oraz teoria topnienia (ros. Тепловое движение в твердых и жидких телах и теория плавления)
- 1940 – Kurs mechaniki teoretycznej oparty na rachunku wektorowym i analizie tensorowej (ros. Курс теоретической механики на основе векторного и тензорного анализа )
- 1945 - Kinetyczna teoria cieczy (ros. Кинетическая теория жидкостей)
- 1946 - Uwolnienie energii wewnątrzatomowej (ros. Освобождение внутриатомной энергии)
- 1947 - Wprowadzenie do teorii metali (ros. Введение в теорию металлов), cztery wydania, wydanie 2 z 1950 roku, wydanie 4 z 1972 roku red. Siergiej Wonsowski, przekład polski Wstęp do teorii metali ukazał się drukiem w 1955 roku
- 1949 - Teoria zjawisk elektryczności atmosferycznej (ros. Теория явлений атмосферного электричества), wydanie 2 w 2007 roku (przedruk)
- 1950 - Zasady teorii jąder atomowych (ros. Принципы теории атомных ядер), 2 wydania, wydanie 2 w 1955 roku, red. Jakow Smorodinski
Pośmiertnie ukazały się:
- 1956 - Zbiór dzieł wybranych, Tom 1 Elektrodynamika (Ogólna teoria elektryczności) (ros. Собрание избранных трудов, Том 1 Электродинамика (Общая теория электричества)), red. Igor Tamm
- 1958 - Zbiór dzieł wybranych, Tom 2 Artykuły naukowe (ros. Собрание избранных трудов, Том 2 Научные статьи), red. Nikołaj Siemionow
- 1959 - Zbiór dzieł wybranych, Tom 3 Kinetyczna teoria cieczy (ros. Собрание избранных трудов, Том 3 Кинетическая теория жидкостей), red. Nikołaj Siemionow
- 1968 - Abram Fiodorowicz Ioffe (ros. Абрам Фёдорович Иоффе), red. Władimir Tuczkiewicz
- 1970 – U progu nowej fizyki: zbiór wybranych prac popularnonaukowych (ros. На заре новой физики: сборник избранных научно-популярных работ), red. Boris Konstantinow
- 1986 - J. I. Frenkel: wspomnienia, listy, dokumenty (ros. Я. И. Френкель: Воспоминания, письма, документы), wydanie 2, red. Władimir Tuczkiewicz
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Członek korespondent Akademii Nauk ZSRR w 1929 roku
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy w 1945 roku za książkę Волновая механика
- Nagroda Stalinowska pierwszego stopnia w 1947 roku za książkę Кинетическая теория жидкостей[1]
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
- W 1994 roku, z okazji 100-lecia, na ścianie głównego budynku Instytutu Fizyko-Technicznego im. A.F. Ioffego Rosyjskiej Akademii Nauk w Petersburgu umieszczono tablicę upamiętniającą wieloletnią pracę Frenkla w tej placówce[1]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Profil w Bibliotece Elektronicznej "Dziedzictwo naukowe Rosji". e-heritage.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-04)]. (ros.)
- Profil w Archiwum Rosyjskiej Akademii Nauk (ros.)
- Biografia w Elektronicznej Encyklopedii Żydowskiej (ros.)
- Biografia na portalu Związku nauczycieli Petersburga (ros.)
- Igor Tamm, Tekst biografii Jakowa Frenkla z 1962 roku, artykuł oryginalny (ros.)
- Abram Ioffe, Nekrolog Jakowa Ilicza Frenkla (ros.)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Sergey L. Lopatnikov, Alexander H.-D. Cheng. If You Ask a Physicist from Any Country – A Tribute to Yacov Il’ich Frenkel. „Journal of Engineering Mechanics, ASCE, [preprint 2005]”. 131 (9), s. 875–878, 2012. DOI: 10.1061/(ASCE)0733-9399(2005)131:9(875). (ang.).
- ↑ Yakov Il’ich Frenkel (1894 1952). www.ioffe.rssi.ru. [dostęp 2012-07-20]. (ang.).
- ↑ Prof. Dr. Helmut Föll. Yakov Ilich Frenkel. „www.tf.uni-kiel.de”, 2012-02-27. www University of Kiel; Faculty of Engineering. ISSN 0733-9399. [dostęp 2012-07-20]. (ang.).
- ↑ a b c В. Я. Френкель: Френкель Яков Ильич. [w:] Яндекс словари [on-line]. [dostęp 2012-07-20]. (ros.).