Przejdź do zawartości

Jan Chyliński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Chyliński
Data i miejsce urodzenia

29 stycznia 1925
Warszawa

Data śmierci

16 grudnia 2013

ambasador PRL w RFN
Okres

od 1978
do 1981

Poprzednik

Wacław Piątkowski

Następca

Tadeusz Olechowski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941)

Jan Chyliński (właśc. do 1945 Jan Bierut, ps. Janek[1]; ur. 29 stycznia 1925 w Warszawie, zm. 16 grudnia 2013) – polski inżynier i urzędnik, wiceminister (1965–1970), ambasador PRL w RFN (1978–1981).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Grób Jana Chylińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Był synem Bolesława i Janiny Bierutów[1]. Ukończył szkołę ogólnokształcącą przy Robotniczym Towarzystwie Przyjaciół Dzieci na Żoliborzu oraz Gimnazjum im. Bolesława Limanowskiego (matura w 1944). W 1943 przystąpił do Związku Walki Młodych, a później należał do Gwardii i Armii Ludowej. W latach 1944–1945 walczył w oddziale Armii Ludowej na Podhalu. W 1945 przez krótki okres pełnił funkcję adiutanta Prezydenta KRN (swojego ojca) w stopniu podporucznika. W tym samym roku podjął studia na Akademii Górniczej w Krakowie, a w latach 1947–1952 kształcił się w Moskiewskim Instytucie Lotniczym (uzyskał dyplom magistra inżyniera – specjalisty ds. silników lotniczych).

Po powrocie do kraju podjął pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Rzeszowie, a później w Instytucie Lotnictwa w Warszawie. W 1963 mianowany wiceprzewodniczącym Komisji Nauki i Techniki (do 1965). W latach 1965–1967 pełnił obowiązki wiceministra przemysłu ciężkiego, a od 1967 do 1970 wiceministra przemysłu maszynowego. W 1970 zatrudniony w charakterze dyrektora Zakładów Technicznych „Zgoda” w Świętochłowicach. Od 1971 do 1978 sprawował funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. W latach 1971–1981 był członkiem KC PZPR.

W 1978 objął urząd ambasadora PRL w RFN (do listopada 1981). Po powrocie do PRL przeszedł na emeryturę, jednak pełnił obowiązki doradcy przy Komisji Planowania oraz w Przemysłowym Instytucie Motoryzacji.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 3A tuje-2-40)[2].

Odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy[3] oraz Krzyżem Walecznych.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Trybuna Ludu”, nr 96 z 25 kwietnia 1985, s. 5.
  2. Wyszukiwarka cmentarna. Warszawskie cmentarze.
  3. Lista odznaczonych w URM, „Życie Warszawy”, nr 173 z 19–20 lipca 1964, s. 5.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jan Chyliński, Jaki był Bolesław Bierut: wspomnienia syna, Oficyna Drukarska, Warszawa 1999.
  • Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991, s. 177, 201, 203, 216