Jerzy Diatłowicki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Diatłowicki
Data i miejsce urodzenia

21 stycznia 1941
Kustanaj, Kazachska SRR

Data i miejsce śmierci

30 lipca 2021
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz, publicysta, socjolog

Jerzy Diatłowicki (ur. 21 stycznia 1941[1] w Kustanaju, zm. 30 lipca 2021 w Warszawie) – polski dziennikarz, publicysta i socjolog[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Grób Jerzego Diatłowickiego na Cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie

Urodził się w trakcie II wojny światowej na terenie Kazachskiej SRR[2], gdzie w 1940 roku została deportowana cała jego rodzina. Po powrocie do Polski w 1946 roku początkowo zamieszkał w Szczecinie, później przeniósł się do Warszawy[3]. W latach 60. XX wieku podjął studia początkowo na Akademii Medycznej, później na Wydziale Filozofii i Wydziale Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego[3]. W tym samym okresie był działaczem opozycji demokratycznej[4].

Jako dziennikarz publikował między innymi w tygodniku „Polityka” oraz miesięczniku „Focus – Historia”[5]. W latach 1993–1998 zainicjował i prowadził cykl publicystyczno-historyczny pt. „Rzeczpospolita Druga i Pół”[2][5]. Był autorem m.in. dwóch książek w formie wywiadów-rzek: z Bogusławem Bagsikiem i Andrzejem Gąsiorowskim oraz z gen. Czesławem Kiszczakiem.

Pracował również jako reżyser i scenarzysta programów i filmów dokumentalnych[6]. Był między innymi autorem scenariusza i reżyserem dwuczęściowego filmu dokumentalnego z 1998 roku pt. Wina Ikara[7] oraz scenarzystą serialu Przyłbice i kaptury w reż. Marka Piestraka[8].

Był redaktorem i współredaktorem publikacji: Żydzi w walce 1939–1945 oraz Holokaust a teodycea.

Przekazał na rzecz Instytutu Pamięci Narodowej zapisane na kasetach VHS materiały dotyczące prowadzonych w Magdalence (od 16 września 1988 r.) rozmów władz państwowych PRL z przedstawicielami „Solidarności”. W 2016 r. rozpoczęto ich digitalizację[9].

Zmarł 30 lipca 2021 roku. Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie[4] (kolumbarium CIV-3-11)[10].

Publikacje książkowe[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Diatłowicki, Bagsik & Gąsiorowski. Jak kradliśmy księżyc. Jerzy Diatłowicki rozmawia z Bogusławem Bagsikiem, Andrzejem Gąsiorowskim i innymi, Wrocław: Art & Science, 9 listopada 5208, ISBN 83-85208-11-9, OCLC 1025296358.
  • Jerzy Diatłowicki, Człowiek honoru? Czesław Kiszczak w rozmowie z Jerzym Diatłowickim, Warszawa 2016, ISBN 978-83-8069-465-1, OCLC 970601836.
  • Żydzi w walce 1939-1945 (redakcja) wydawca: Żydowski Instytut Historyczny/Stowarzyszenie Żydów Kombatantów i Poszkodowanych w II Wojnie Światowej, Warszawa (tom I: 2009, ISBN 978-83-87049-25-6; tom II: 2010, ISBN 83-87049-25-5; tom III: 2011, ISBN 978-83-87049-25-6; tom IV: 2020, ISBN 978-83-87049-44-7)
  • Jerzy Diatłowicki, Karolina Rąb, Iwona Sobieraj, Holokaust a teodycea, Kraków: Wydawnictwo Homini, 2008, ISBN 978-83-89598-68-4, OCLC 256081667.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Cmentarz Ewangelicko-Reformowany w Warszawie: Jerzy Diatłowicki. warszawa.grobonet.com. [dostęp 2021-09-18].
  2. ↑ a b c Jerzy Diatłowicki. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2021-08-12].
  3. ↑ a b Jerzy Diatłowicki [online], sztetl.org.pl [dostęp 2021-08-12].
  4. ↑ a b Jerzy Diatłowicki. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2021-08-12].
  5. ↑ a b Człowiek honoru? Czesław Kiszczak w rozmowie z Jerzym Diatłowickim. proszynski.pl. [dostęp 2021-08-12].
  6. ↑ Jerzy Diatłowicki. filmpolski.pl. [dostęp 2021-08-12].
  7. ↑ Wina Ikara. filmpolski.pl. [dostęp 2021-08-12].
  8. ↑ Przyłbice i kaptury. filmpolski.pl. [dostęp 2021-08-12].
  9. ↑ Informacja o działalności Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w okresie od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.. orka.sejm.gov.pl, 10 maja 2017. [dostęp 2021-08-23]. (pol.).
  10. ↑ śp. Jerzy Diatłowicki
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Diatłowicki&oldid=71799158”