Jerzy Dominik Lubomirski

Jerzy Domink Lubomirski

portret trumienny Lubomirskiego
Szreniawa bez Krzyża
Rodzina	Lubomirscy
Data urodzenia	ok. 1655
Data i miejsce śmierci	27 lipca 1727 Janowiec
Ojciec	Jerzy Sebastian Lubomirski
Matka	Barbara z Tarłów
Żona	1. Urszula Katarzyna Bokum 2. Magdalena z Tarłów
Dzieci	z Magdaleną z Tarłów: Antoni Benedykt Lubomirski Franciszek Ferdynand Lubomirski
Odznaczenia

{{Szlachcic infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | rodzeństwo = | faksymile = | opis faksymile =

Jerzy Dominik Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. ok. 1665 – zm. 27 lipca 1727 w Janowcu) – wojewoda krakowski od 1726 roku, podkomorzy nadworny koronny od 1702 roku, podstoli koronny w latach 1695-1702, generał-lejtnant dragonii I Rzeczypospolitej, pułkownik-komendant Regimentu Dragonii królowej, starosta kazimierski, olsztyński, rycki, bratkowski, uszycki, lipiński.

Był najmłodszym synem hetmana polnego koronnego Jerzego Sebastiana Lubomirskiego i Barbary z Tarłów.

Uczył się w szkołach jezuickich. W 1684 roku wziął udział w wojnie Ligi Świętej przeciwko Turcji. W 1685 uczestniczył w działaniach zgrupowania hetmana wielkiego koronnego Stanisława Jabłonowskiego na Bukowinie. Walczył z Tatarami w 1693 i 1695.

Posłował na sejm walny z województwa lubelskiego w latach: 1688, 1693, 1695, 1701, 1718, 1720, 1722.

Poseł lubelski na sejm konwokacyjny 1696 roku. W czasie elekcji 1696 roku opowiedział się za kandydaturą księcia Franciszka Ludwika Burbon-Conti, po czym udał się na Ukrainę, gdzie szukał poparcia Kozaków Semena Paleja. Ostatecznie uznał Augusta II i wziął udział w wyprawie podhajeckiej 1698.

W 1695 roku ożenił się z Urszulą Katarzyną Bokum. Gdy została ona oficjalną metresą Augusta II, król dla osłody obdarzył Lubomirskiego licznymi urzędami. W 1701 mianował go komendantem gwardii królewskiej, w 1702 został podkomorzym nadwornym koronnym. Drugą żoną była Magdalena z Tarłów, 1v. Franciszkowa Szembekowa, zm. w Dreźnie 1732. Z tego małżeństwa urodziło się dwóch synów Antoni Benedykt oraz Franciszek Ferdynand.

Był członkiem konfederacji sandomierskiej 1704 roku. W czasie III wojny północnej, przeszedł w 1704 roku do obozu Stanisława Leszczyńskiego. Od tego czasu jeszcze dwa razy zmieniał orientacje polityczne, by ostatecznie w 1710 stanąć u boku powracającego do kraju Augusta II.

Wybrany posłem na Walną Radę Warszawską, zabiegał o oddanie przez Rosjan Prawobrzeżnej Ukrainy.

W 1712 walczył z powstańcami kozackimi Filipa Orlika. W 1716 podjął się mediacji między konfederatami tarnogrodzkimi a Augustem II.

Na sejmie 1718 domagał się wycofania wojsk rosyjskich z Rzeczypospolitej. W 1724 rozpatrywał okoliczności Tumultu Toruńskiego w komisji śledczej, uczestniczył w sądzie asesorskim i osobiście dopilnował egzekucji wysokiego wymiaru kary.

W 1715 odznaczony Orderem Orła Białego.