Jerzy Kwieciński (oficer)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Kazimierz Kwieciński
Ilustracja
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

2 października 1889
Strzelno

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Polska Organizacja Wojskowa

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Późniejsza praca

urzędnik ubezpieczeniowy

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Jerzy Kazimierz Kwieciński (ur. 2 października 1889 w Strzelnie, zm. 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jerzy Kazimierz Kwieciński urodził się 2 października 1889 roku w Strzelnie, w rodzinie Jana i Anieli z Łyskowskich[1]. Był bratem Bogdana, od 1937 roku attaché wojskowego i lotniczego w Londynie[2]. Ukończył gimnazjum klasyczne w Inowrocławiu, a następnie studiował prawo.

W sierpniu 1914 roku został zmobilizowany do wojska niemieckiego i wysłany na front zachodni do Francji, gdzie awansował najpierw na podporucznika, a potem w 1918 roku na porucznika.

Od grudnia 1918 roku organizował w Inowrocławiu Polską Organizację Wojskową. Wkrótce przyłączył się do powstania wielkopolskiego. 5 stycznia 1919 roku został komendantem Inowrocławia, a następnie dowódcą oddziału zbąszyńskiego w II Grupie Zachodniej. Od marca 1919 roku był szefem sztabu Okręgu i Frontu Zachodniego. Jako szef sztabu 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich walczył na wojnie z bolszewikami. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej. Przysługiwał mu wówczas tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”[3].

W 1922 roku był oficerem rezerwy 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu[4], a w latach 1923–1924 oficerem rezerwy 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu[5][6]. W 1934 roku, jako major rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 26. lokatą, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII[7].

W okresie międzywojennym pracował jako urzędnik ubezpieczeniowy i był członkiem organizacji kombatanckich.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 286.
  2. [1] Informacja na stronie bjk.muzeumlotnictwa.pl
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 4 sierpnia 1920 roku, s. 679.
  4. Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 153.
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 791, 837.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 710, 763.
  7. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 133, 980.
  8. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  9. M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 85.
  11. M.P. z 1928 r. nr 296, poz. 727 „za wybitne zasługi, położone w powstaniu wielkopolskim”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]