Przejdź do zawartości

Jezioro Tarczyńskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jezioro Tarczyńskie
Jezioro Werskie[1]
Ilustracja
Położenie
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Miejscowości nadbrzeżne

Wery

Region

Równina Urszulewska

Wysokość lustra

143 m n.p.m.

Morfometria
Powierzchnia

163,8 ha

Wymiary
• max długość
• max szerokość


2,7 km
0,8 km

Głębokość
• średnia
• maksymalna


3,8 m
9,2 m

Hydrologia
Klasa czystości wody

III

Rzeki zasilające

Wel

Rzeki wypływające

Wel

Rodzaj jeziora

przepływowe

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Tarczyńskie”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, na dole po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Tarczyńskie”
Położenie na mapie powiatu działdowskiego
Mapa konturowa powiatu działdowskiego, po lewej nieco u góry znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Tarczyńskie”
Położenie na mapie gminy Rybno
Mapa konturowa gminy Rybno, po lewej nieco na dole znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Tarczyńskie”
Ziemia53°20′42,1″N 19°53′16,6″E/53,345028 19,887944

Jezioro Tarczyńskiejezioro przepływowe w Polsce, położone w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie działdowskim, w gminie Rybno, na terenie Welskiego Parku Krajobrazowego.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Akwen ma powierzchnię 163,8 hektara (inne źródła podają: 157,5 i 148 ha[2]) i maksymalną głębokość 9,2 metra (przy średniej głębokości 3,8[2]-4 metry)[3]. Jest położony na wysokości 143 m n.p.m. Długość zbiornika to 2,7 km a szerokość – ponad 0,8 km. Kształt zbiornika jest wydłużony na osi z północnego zachodu na południowy wschód. Stronę północno-zachodnią rozdziela na dwie zatoki głęboko wcięty półwysep, na którego osi znajduje się wyspa o powierzchni 28 arów[2][4].

Przepływa przez niego rzeka Wel, łącząca go z sąsiadującym jeziorem Grądy. Nad akwenem obowiązuje strefa ciszy, nie ma tu ośrodków wczasowych. Brzeg zachodni porośnięty jest borem sosnowym (częściowo rezerwat przyrody Ostrów Tarczyński). Pozostałe brzegi to pola i łąki. W północno-wschodniej części, do jeziora przylegają zabudowania wsi Wery, gdzie funkcjonują gospodarstwa agroturystyczne i można wypożyczać łodzie. Gospodarzem akwenu jest ciechanowski Okręg Polskiego Związku Wędkarskiego[3].

Przyroda

[edytuj | edytuj kod]

Jest to zbiornik eutroficzny, bogaty w biogeny. Często występują tu zakwity glonów. W 1992 wody zakwalifikowano do III klasy czystości. Do jeziora uchodzi kilkanaście cieków mających charakter rowów melioracyjnych odprowadzających wodę z okolicznych łąk i pól. Dno jest piaszczysto-muliste i muliste, miejscami także kamieniste. Płytkie partie dna oraz okolicę wpływu Wli porastają nymfeidy. Dominują tu rdestnice, grążele i grzybienie. Bezpośrednio nad brzegiem dominują olsze z niewielkim udziałem brzóz. Pas roślinności szuwarowej jest obfity i miejscowo osiąga szerokość około 60 metrów. Tworzą go przede wszystkim trzcina, pałka, oczeret, jeżogłówka, tatarak, mozga i inne[2].

Jezioro ma charakter leszczowo-sandaczowy. Występują tu także: szczupak, okoń, płoć, lin, boleń, wzdręga, sum i karp (tym ostatnim gatunkiem jezioro jest regularnie zarybiane)[3]. Dla wędkarzy zbudowane są liczne pomosty[2].

Turystyka

[edytuj | edytuj kod]

Przez jezioro przebiega szlak kajakowy rzeki Wel[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jezioro Tarczyńskie – Moje Mazury [online], mojemazury.pl [dostęp 2020-05-26].
  2. a b c d e f Jezioro.com.pl – Warmia i Mazury – informacje, turystyka, przyroda [online], www.jezioro.com.pl [dostęp 2020-05-26].
  3. a b c Elżbieta Ściborowska, Jezioro Tarczyńskie, w: Wiadomości Wędkarskie, nr 10/2019, s. 68-69, ISSN 0137-8104
  4. a b Pojezierze Iławskie i Olsztyńskie, mapa turystyczna, PPWK, Warszawa-Wrocław, 1989