Przejdź do zawartości

John Spencer (snookerzysta)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Spencer
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 września 1935
Radcliffe

Data i miejsce śmierci

11 lipca 2006
Radcliffe

Gra zawodowa

1968–1991

Najwyższy ranking

2 (1977/1978)

Zwycięstwa w turniejach
Rankingowe

1

Nierankingowe

14

Mistrz świata

1969, 1971, 1977

John Spencer (ur. 18 września 1935 w Radcliffe, zm. 11 lipca 2006 tamże) – angielski snookerzysta, czołowy zawodnik świata w latach 70. XX w.

W 1964 w finale amatorskich mistrzostw Anglii uległ Rayowi Reardonowi. W 1966 zdobył ten tytuł po zwycięstwie w finale nad Marcusem Owenem. W tym samym roku w finale amatorskich mistrzostw świata w Karaczi pokonał go brat Marcusa, Gary Owen.

Jako zawodowiec debiutował w mistrzostwach świata w 1969. W pierwszej od wielu lat edycji turniejowej Spencer okazał się najlepszy, w finale rewanżując się Gary'emu Owenowi 37:24. Nie obronił tytułu, ulegając Reardonowi w półfinale w 1970. Mistrzostwo świata odzyskał po zwycięstwie w Melbourne nad Warrenem Simpsonem. W 1972 zagrał w finale, który przegrał z Aleksem Higginsem. W 1977, po zwycięskim finale z Cliffem Thorburnem, został pierwszym mistrzem świata od przyjęcia przez turniej nazwy Embassy World Championship.

Inne zwycięstwa Spencera:

  • Benson & Hedges Masters 1975,
  • Benson & Hedges Irish Masters 1978,
  • Norwich Union Open 1973, 1974,
  • Holsten Lager International 1979,
  • Pontins Professional 1977,
  • Wilsons Classic 1980,
  • Pot Black 1970, 1971, 1976.

W ostatnich latach kariery zmagał się z problemami wzrokowymi. Jeden raz osiągnął maksymalny break snookerowy – 147 punktów. Jego ostatnim znaczącym rezultatem był ćwierćfinał British Open w 1987, gdzie przegrał z Jimmym White'em. Karierę zakończył w 1992.

W latach 1990–1996 był prezydentem Światowego Stowarzyszenia Bilarda i Snookera Zawodowego.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]