Neil Robertson
| ||
![]() Neil Robertson, German Masters 2014 | ||
Pseudonim | The Melbourne Machine | |
Data i miejsce urodzenia | 11 lutego 1982 Melbourne | |
Gra zawodowa | od 1998 | |
Najwyższy ranking | 1 (2013/2014)[3] | |
Najwyższy break | 147[4] (China Open 2010, Wuxi Classic 2013, UK Championship 2015, Welsh Open 2019) | |
Zwycięstwa w turniejach | ||
Rankingowe | 18 | |
Nierankingowe | 3 | |
Mistrz świata | 2010 | |
UK Championship | 2013, 2015, 2020 | |
Grand Prix | 2006, 2009, 2010, 2020 | |
Welsh Open | 2007, 2019 | |
China Open | 2013, 2019 | |
Masters | 2012 | |
Bahrain Championship | 2008 | |
Wuxi Classic | 2013, 2014 | |
Champion of Champions | 2015, 2019 |
Neil Robertson (ur. 11 lutego 1982 w Melbourne) – australijski snookerzysta; snookerowy mistrz świata z 2010 roku. Plasuje się na 4 miejscu pod względem zdobytych breaków stupunktowych w profesjonalnych turniejach, ma ich łącznie 762[5].
Kariera[edytuj | edytuj kod]
W wieku 14 lat został najmłodszym graczem w historii australijskiego snookera, który uzyskał 100-punktowy break. Od 1998 r. jest profesjonalnym snookerzystą. W 2003 r. odniósł pierwszy poważny sukces, wygrywając Mistrzostwa świata do lat 21, rozgrywane na Nowej Zelandii. Po tym sukcesie otrzymał tzw. dziką kartę, dzięki której od sezonu 2003/2004 mógł występować w eliminacjach do zawodów najwyższej rangi, organizowanych przez WPBSA.
W swym pierwszym sezonie w gronie najlepszych graczy największymi sukcesami Robertsona były osiągnięcie ćwierćfinału w European Open oraz druga runda Mistrzostw świata. W sezonie 2004/2005 największe sukcesy Neila to ćwierćfinały Welsh Open i Malta Cup oraz III runda Grand Prix. Na mistrzostwach świata w 2006 osiągnął ćwierćfinał, przegrywając ze Szkotem Graeme’em Dottem 12-13.
Po sezonie 2003/2004 zajmował 68. miejsce w rankingu 2-letnim, zaś 48. w tzw. rankingu prowizorycznym (kroczącym). Po sezonie 2004/2005 zajmował, odpowiednio, 28. i 13. miejsce.
29 października 2006 roku wygrał turniej Grand Prix w Aberdeen. W finale pokonał Jamiego Cope'a 9-5.
18 lutego 2007 roku w finale Welsh Open pokonał Andrew Higginsona 9-8. Po bardzo udanej pierwszej serii finałowej (6-2) i zaskakującym powrocie (6-8 po czternastym framie dla Higginsona, będącego swego rodzaju „finałowym debiutantem”), „Melbourne Machine” zgarnął pulę £35000 oraz awansował na wysokie siódme miejsce w prowizorycznym rankingu najlepszych graczy. Wraz z tym zwycięstwem stał się on pierwszym od dwóch lat, oraz czwartym pochodzącym spoza Wielkiej Brytanii lub Irlandii, zawodnikiem, który wygrał co najmniej dwa turnieje rankingowe w sezonie.
Od początku sezonu 2007/2008 wyniki Australijczyka znacznie pogorszyły się, co skutkowało dużym spadkiem na oficjalnej liście rankingowej. W sezonie 2008/2009 zajmował 10. pozycję, lecz w rankingu prowizorycznym spadł na 21. miejsce.
15 listopada 2008 roku odniósł swoje trzecie zwycięstwo w turnieju rankingowym. W finale Bahrain Championship pokonał Walijczyka Matthew Stevensa 9-7.
11 października 2009 roku zanotował czwarte zwycięstwo w turnieju rankingowym, po raz drugi w swojej karierze wygrywając Grand Prix. W finale pokonał Dinga Junhui 9-4. Po tym sukcesie awansował na trzecie miejsce prowizorycznej listy rankingowej. Jednocześnie został pierwszym snookerzystą spoza Wielkiej Brytanii oraz Irlandii, mającym na koncie cztery zwycięstwa w turniejach rankingowych.
1 kwietnia 2010 roku podczas China Open wbił swojego pierwszego maksymalnego breaka w turnieju rankingowym.
W rozgrywanych na przełomie kwietnia i maja 2010 roku Mistrzostwach świata dotarł do pierwszego w swojej karierze finału, gdzie po długim, defensywnym pojedynku pokonał Graeme’a Dotta 18-13, tym samym zostając drugim Australijczykiem po Horacym Lindrumie, który sięgnął po tytuł Mistrza świata w snookerze (pierwszym w nowożytnej erze snookera) i jedynym Australijczykiem, który wygrał mistrzostwa świata w Crucible Theatre[6]. Zaznaczyć należy, że chociaż teoretycznie pierwszym australijskim mistrzem świata w historii snookera był Horace Lindrum, to jednakże wygrał on w kwestionowanych przez wielu zawodach w 1952 roku, bowiem wobec bojkotu niemal wszystkich liczących się wtedy graczy, do zmagań przystąpiło wówczas zaledwie dwóch konkurentów[7].
W Mistrzostwach świata w 2011 roku w pierwszej rundzie przegrał 8-10 z późniejszym wicemistrzem Juddem Trumpem[8].
28 maja 2013 w kwalifikacjach do turnieju Wuxi Classic, grając przeciwko Mohamedowi Kairy, Robertson zrobił swojego drugiego oficjalnego maksymalnego brejka[9]. W głównej fazie turnieju doszedł do finału. Tam zmierzył się z Johnem Higginsem. W finale przegrywał już 2-5 jednak wygrał 8 z 10 kolejnych frejmów co dało zwycięstwo 10-7 nad Szkotem[10]. Była to jego druga wygrana w turnieju rozgrywanym w Chinach. W jego rodzinnych stronach, w turnieju Australian Open po raz kolejny doszedł do finału, gdzie uległ Marco Fu przegrywając nieznacznie 6-9. W tym turnieju wbił 5 breaków 100 punktowych, w tym najwyższego – 138 – w całym turnieju. 8 grudnia 2013 Robertson w finale turnieju UK Championship pokonuje Marka Selby'ego 10-7 i staje się dzięki temu pierwszym spoza Europy zawodnikiem, który wygrał wszystkie trzy turnieje Trzech Koron (UK Championship, The Masters, Mistrzostwa Świata)[11]. W styczniu 2014 roku posiadał na swoim koncie 63 breaki stupunktowe w jednym profesjonalnym sezonie wyprzedzając Judda Trumpa, który miał wbitych 61 setek, wynik ten ciągle się zwiększał, został okrzyknięty przez Ronniego O’Sullivana, „prawdopodobnie najlepiej punktującym zawodnikiem wszech czasów”[12]. 25 lutego 2014 grając przeciwko Rory'emu McLeodowi w Welsh Open wbija 87 break ponad stupunktowy. Dość pewnie doszedł do finału China Open 2014. Start w tym turnieju zaczął od pokonania w kwalifikacjach reprezentanta gospodarzy, Chińczyka Li Yana. Później po kolei pokonał: Anthony’ego Hamiltona 5-4, Marka Williamsa 5-4, Graeme’a Dotta 5-3, gdzie w finale musiał uznać wyższość znakomicie grającego Ding Junhuia, który wygrał przed swoją publicznością 5-10.
W Mistrzostwach w Sheffield wbił swojego setnego breaka stupunktowego w jednym sezonie[13]. W całym turnieju wbił 10 breaków stupunktowych, a sezon 2013/2014 zakończył ze 103 „setkami”.
W 2014 roku po raz pierwszy udało mu się zatryumfować w jednym turnieju drugi raz z rzędu. Dokonał tego na chińskim Wuxi Classic pokonując 10-9 Joe Perry’ego.
W finale Gdynia Open odbywającego się 28 marca 2015 r. pokonał Marka Williamsa 4-0[14]. Był to jego drugi zwycięski finał, poprzedni wygrał w 2012 r. pokonując 4-3 Jamiego Burnett’a[15][16].
Neil Robertson 15 listopada 2015 r. odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie 2015/2016 pokonując w finale turnieju Champion of Champions Marka Allena 10-5[17][18][19].
6 grudnia 2015 r. w finale UK Championship pokonał 10-5 Liang Wenbo, a ponadto, po raz trzeci w karierze, udało mu się wbić maksymalnego break’a[20][21][22].
Sezon 2016/2017 rozpoczął od zwycięstwa w Riga Masters pokonując w finale Michaela Holta 5-2[23][24][25].
W I rundzie MŚ 2017, w pojedynku z Noppon'em Saengkham'em, wbił swoją 500. "setkę" w karierze (113 pkt.). Wynik ten uplasował go w rankingu na 4 miejscu, za takimi zawodnikami jak: Ronnie O’Sullivan, Stephen Hendry i John Higgins[26][27][28][29][30]. W II rundzie MŚ, w pojedynku z Marco Fu, wbił 501. "setkę" (105 pkt.)[31][32]. Mistrzostwa Świata 2017 zakończył na drugiej rundzie przegrywając z Marco Fu 11-13[33].
17 grudnia 2017 roku zwyciężył w turnieju Scottish Open, wygrywając 9-8 z Cao Yupengiem[34].
Na początku sezonu 2018/2019 ponownie wygrał w Riga Masters, zwyciężając w finale 5-2 z Jackiem Lisowskim[35]. W I rundzie ManBetX Welsh Open 2019 wbił po raz 4 w karierze maksymalnego breaka w pojedynku z Jordanem Brownem[36]. 17 lutego 2019 roku odniósł 15. zwycięstwo w turnieju rankingowym pokonując w finale ManBetX Welsh Open 2019 9-7 Stuarta Binghama[37][38]. Nagroda za najwyższego breaka w turnieju (147) przypadła Robertsonowi i Nopponowi Saengkhamiemu[39]. W finale Players Championship 2019, rozegranym 10 marca w Preston, przegrał 4-10 z Ronniem O’Sullivanem, który wbił 1000 breaka stupunktowego w swojej karierze[40]. 7 kwietnia 2019 roku odniósł 16. zwycięstwo w turnieju rankingowym pokonując w finale China Open 11-4 Jacka Lisowskiego[41][42]. 26 stycznia 2020 odniósł 17. zwycięstwo w turnieju rankingowym European Masters, pokonując w finale chińskiego zawodnika Zhou Yeulonga 9-0, a dwa tygodnie później, 9 lutego 2020, zwyciężył po raz 18. w turnieju rankingowym World Grand Prix – w finale pokonał Graeme’a Dotta 10-8. W finale UK Championship 2020, rozegranym 6 grudnia, pokonał Judda Trumpa 10:9 w emocjonującym finale - jest to jego trzecie zwycięstwo w tym prestiżowym turnieju.
Porównanie z innymi mistrzami świata[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 147.pl: Mistrzostwa Świata – dzień trzynasty (cz. 2) (pol.). [dostęp 2014-05-17].
- ↑ cambridge-news.co.uk: Dafabet World Snooker Championship: Neil Robertson trails Mark Selby after first session of semi-finals (ang.). Cambridge News. [dostęp 2014-05-17].
- ↑ ISSUED AFTER THE ROTTERDAM OPEN (ET2) 2013, worldsnooker, dostęp 07-2013 (ang.)
- ↑ 147 maximum breaks by Neil Robertson (ang.). Cue Tracker. [dostęp 2014-04-08].
- ↑ 100+ Centuries, snookerinfo(ang.)
- ↑ Neil Robertson grinds down Graeme Dott to take world crown | Sport | The Guardian, www.guardian.co.uk [dostęp 2017-11-25] (ang.).
- ↑ Sport w EUROSPORT.INTERIA.PL - piłka nożna, f1, nba, siatkówka, boks, ekstraklasa, żużel, tenis, piłka ręczna, koszykówka, hokej, wyniki sportowe, www.eurosport.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
- ↑ Sport w EUROSPORT.INTERIA.PL - piłka nożna, f1, nba, siatkówka, boks, ekstraklasa, żużel, tenis, piłka ręczna, koszykówka, hokej, wyniki sportowe, www.eurosport.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
- ↑ Marcin Porczak: Kwalifikacje Wuxi Classic: Brejk maksymalny Robertsona, Evans pojedzie do Chin! (pol.). 147.com.pl, 2013-05-29. [dostęp 2014-04-08].
- ↑ Wuxi Classic: ósmy tytuł Neila Robertsona (pol.). Onet Sport, 2013-06-23. [dostęp 2014-04-08].
- ↑ Grzegorz Lemański: Kosmiczny comeback Robertsona. Australijczyk zdobył potrójną koronę! (pol.). SportoweFakty, 2013-12-09. [dostęp 2014-04-08].
- ↑ Snooker: Neil Robertson's century-breaking performances 'insane', claims Ronnie O’Sullivan. Daily Star, 2014-02-02. [dostęp 2014-04-08].
- ↑ Centuries by Neil Robertson - Season 2013/2014 (ang.). Cue Tracker. [dostęp 2014-04-08].
- ↑ Robertson Takes Gdynia Glory, worldsnooker., dostęp 28 lutego 2015 (ang.)
- ↑ Betfair European Tour Event Two, snooker.org (ang.)
- ↑ NEIL ROBERTSON 04 - 03 JAMIE BURNETT, livescores (ang.)
- ↑ Robertson is Champion of Champions, worldsnooker., dostęp 15 listopada 2015 (ang.)
- ↑ Champion of Champions 2015 results, worldsnooker. (ang.)
- ↑ Champion of Champions 2015 final results, worldsnooker.(ang.)
- ↑ Robertson wins UK and makes 147, worldsnooker, dostęp 6 grudnia 2015 (ang.)
- ↑ UK Championship 2015 results, worldsnooker, dostęp 6 grudnia 2015 (ang.)
- ↑ UK Championship 2015 final results, worldsnooker, dostęp 6 grudnia 2015 (ang.)
- ↑ Robertson Rules In Riga, worldsnooker, dostęp 24 czerwca 2016 (ang.)
- ↑ Riga Masters 2016 results, worldsnooker, dostęp 24 czerwca 2016 (ang.)
- ↑ Riga Masters 2016 final results, worldsnooker, dostęp 24 czerwca 2016 (ang.)
- ↑ Snookerowe MŚ: ogromna sensacja stała się faktem, Robertson dołączył do elity, eurosport.onet, dostęp 19 kwietnia 2017
- ↑ Lista 100+, snookerowy.blog
- ↑ Blog Snookerowy, facebook, dostęp 19 kwietnia 2017
- ↑ Robertson racks up 500th century break, bbc, dostęp 19 kwietnia 2017 (ang.)
- ↑ World Championship 2017: Neil Robertson admits he was 'hooked' on gaming, bbc, dostęp 20 kwietnia 2017 (ang.)
- ↑ Match Result Neil Robertson v Marco Fu| World Snooker Live Scores, worldsnooker, dostęp 24 kwietnia 2017 (ang.)
- ↑ Centuries | World Snooker Live Scores, worldsnooker, dostęp 24 kwietnia 2017 (ang.)
- ↑ Snookerowe MŚ: wielkie emocje u Robertsona i Fu, znamy komplet ćwierćfinalistów , eurosport.onet, dostęp 25 kwietnia 2017
- ↑ Robertson Victorious In Glasgow Epic - World Snooker, „World Snooker”, 17 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-18] (ang.).
- ↑ Robertson Rules In Riga - World Snooker, „World Snooker”, 29 lipca 2018 [dostęp 2018-07-30] (ang.).
- ↑ Official 147s, worldsnooker (ang.)
- ↑ Robertson Claims Cardiff Crown, worldsnooker (ang.)
- ↑ Statistics, worldsnooker (ang.)
- ↑ Century breaks, worldsnooker (ang.)
- ↑ Rocket makes 1,000th century to seal title, worldsnooker (ang.)
- ↑ Robertson storms to Beijing victory, worldsnooker (ang.)
- ↑ Matches, worldsnooker (ang.)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Neil Robertson – profil w serwisie www.147.com.pl (pol.)
- Neil Robertson - profil na snookerworld.pl (pol.)
- Oficjalna strona Neila Robertsona (ang.)
|