Neil Robertson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Neil Robertson
Neil Robertson
Neil Robertson (2014)
Pseudonim The Melbourne Machine

The Aussie Ace
Centurion[1][2]
The Thunder from Down Under

Urodzony(-a) 11 lutego 1982
Melbourne
Gra zawodowa od 1998
Najwyższy ranking 1 (2013/2014)[3]
Najwyższy break 147[4] (China Open 2010, Wuxi Classic 2013, UK Championship 2015)
Zwycięstwa w turniejach
Rankingowe 14
Nierankingowe 2
Mistrz świata 2010
UK Championship 2013, 2015
Grand Prix 2006, 2009, 2010
Welsh Open 2007
China Open 2013
Masters 2012
Bahrain Championship 2008
Wuxi Classic 2013, 2014
Neil Robertson (2013).

Neil Robertson (ur. 11 lutego 1982 w Melbourne) – snookerzysta australijski; snookerowy mistrz świata z 2010 roku. Plasuje się na 4 miejscu pod względem zdobytych setek w profesjonalnych turniejach, ma ich łącznie 576[5].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W wieku 14 lat został najmłodszym graczem w historii australijskiego snookera, który uzyskał 100-punktowy break. Od 1998 r. jest profesjonalnym snookerzystą. W 2003 r. odniósł pierwszy poważny sukces, wygrywając Mistrzostwa świata do lat 21, rozgrywane na Nowej Zelandii. Po tym sukcesie otrzymał tzw. dziką kartę, dzięki której od sezonu 2003/2004 mógł występować w eliminacjach do zawodów najwyższej rangi, organizowanych przez WPBSA.

W swym pierwszym sezonie w gronie najlepszych graczy największymi sukcesami Robertsona były osiągnięcie ćwierćfinału w European Open oraz druga runda Mistrzostw świata. W sezonie 2004/2005 największe sukcesy Neila to ćwierćfinały Welsh Open i Malta Cup oraz III runda Grand Prix. Na mistrzostwach świata w 2006 osiągnął ćwierćfinał, przegrywając ze Szkotem Graemem Dottem 12-13.

Po sezonie 2003/2004 zajmował 68. miejsce w rankingu 2-letnim, zaś 48. w tzw. rankingu prowizorycznym (kroczącym). Po sezonie 2004/2005 zajmował, odpowiednio, 28. i 13. miejsce.

29 października 2006 roku wygrał turniej Grand Prix w Aberdeen. W finale pokonał Jamiego Cope'a 9-5.

18 lutego 2007 roku w finale Welsh Open pokonał Andrew Higginsona 9-8. Po bardzo udanej pierwszej serii finałowej (6-2) i zaskakującym powrocie (6-8 po czternastym framie dla Higginsona, będącego swego rodzaju „finałowym debiutantem”), „Melbourne Machine” zgarnął pulę £35000 oraz awansował na wysokie siódme miejsce w prowizorycznym rankingu najlepszych graczy. Wraz z tym zwycięstwem stał się on pierwszym od dwóch lat, oraz czwartym pochodzącym spoza Wielkiej Brytanii lub Irlandii, zawodnikiem, który wygrał co najmniej dwa turnieje rankingowe w sezonie.

Od początku sezonu 2007/2008 wyniki Australijczyka znacznie pogorszyły się, co skutkowało dużym spadkiem na oficjalnej liście rankingowej. W sezonie 2008/2009 zajmował 10. pozycję, lecz w rankingu prowizorycznym spadł na 21. miejsce.

15 listopada 2008 roku odniósł swoje trzecie zwycięstwo w turnieju rankingowym. W finale Bahrain Championship pokonał Walijczyka Matthew Stevensa 9-7.

11 października 2009 roku zanotował czwarte zwycięstwo w turnieju rankingowym, po raz drugi w swojej karierze wygrywając Grand Prix. W finale pokonał Dinga Junhui 9-4. Po tym sukcesie awansował na trzecie miejsce prowizorycznej listy rankingowej. Jednocześnie został pierwszym snookerzystą spoza Wielkiej Brytanii oraz Irlandii, mającym na koncie cztery zwycięstwa w turniejach rankingowych.

1 kwietnia 2010 roku podczas China Open wbił swojego pierwszego maksymalnego breaka w turnieju rankingowym.

W rozgrywanych na przełomie kwietnia i maja 2010 roku Mistrzostwach świata dotarł do pierwszego w swojej karierze finału, gdzie po długim, defensywnym pojedynku pokonał Graeme'a Dotta 18-13, tym samym zostając drugim Australijczykiem po Horacym Lindrumie, który sięgnął po tytuł Mistrza świata w snookerze (pierwszym w nowożytnej erze snookera) i jedynym Australijczykiem, który wygrał mistrzostwa świata w Crucible Theatre[6]. Zaznaczyć należy, że chociaż teoretycznie pierwszym australijskim mistrzem świata w historii snookera był Horace Lindrum, to jednakże wygrał on w kwestionowanych przez wielu zawodach w 1952 roku, bowiem wobec bojkotu niemal wszystkich liczących się wtedy graczy, do zmagań przystąpiło wówczas zaledwie dwóch konkurentów[7].

W Mistrzostwach świata w 2011 roku w pierwszej rundzie przegrał 8-10 z późniejszym wicemistrzem Juddem Trumpem[8].

28 maja 2013 w kwalifikacjach do turnieju Wuxi Classic, grając przeciwko Mohamedowi Kairy, Robertson zrobił swojego drugiego oficjalnego maksymalnego brejka[9]. W głównej fazie turnieju doszedł do finału. Tam zmierzył się z Johnem Higginsem. W finale przegrywał już 2-5 jednak wygrał 8 z 10 kolejnych frejmów co dało zwycięstwo 10-7 nad Szkotem[10]. Była to jego druga wygrana w turnieju rozgrywanym w Chinach. W jego rodzinnych stronach, w turnieju Australian Open po raz kolejny doszedł do finału, gdzie uległ Marco Fu przegrywając nieznacznie 6-9. W tym turnieju wbił 5 breaków 100 punktowych, w tym najwyższego – 138 – w całym turnieju. 8 grudnia 2013 Robertson w finale turnieju UK Championship pokonuje Marka Selby'ego 10-7 i staje się dzięki temu pierwszym spoza Europy zawodnikiem, który wygrał wszystkie trzy turnieje Trzech Koron (UK Championship, The Masters, Mistrzostwa Świata)[11]. W styczniu 2014 roku posiadał na swoim koncie 63 breaki stupunktowe w jednym profesjonalnym sezonie wyprzedzając Judda Trumpa, który miał wbitych 61 setek, wynik ten ciągle się zwiększał, został okrzyknięty przez Ronniego O’Sullivana, „prawdopodobnie najlepiej punktującym zawodnikiem wszech czasów”[12]. 25 lutego 2014 grając przeciwko Rory'emu McLeodowi w Welsh Open wbija 87 break ponad stupunktowy. Dość pewnie doszedł do finału China Open 2014. Start w tym turnieju zaczął od pokonania w kwalifikacjach reprezentanta gospodarzy, Chińczyka Li Yana. Później po kolei pokonał: Anthony’ego Hamiltona 5-4, Marka Williamsa 5-4, Graema Dotta 5-3, gdzie w finale musiał uznać wyższość znakomicie grającego Ding Junhuia, który wygrał przed swoją publicznością 5-10.

W Mistrzostwach w Sheffield wbił swojego setnego breaka stupunktowego w jednym sezonie[13]. W całym turnieju wbił 10 breaków stupunktowych, a sezon 2013/2014 zakończył ze 103 „setkami”.

W 2014 roku po raz pierwszy udało mu się zatryumfować w jednym turnieju drugi raz z rzędu. Dokonał tego na chińskim Wuxi Classic pokonując 10-9 Joe Perry’ego

W finale Gdynia Open odbywającego się 28 marca 2015r. pokonał Marka Williamsa 4-0[14]. Był to jego drugi zwycięski finał, poprzedni wygrał w 2012 r. pokonując 4-3 Jamiego Burnett’a[15][16].

Neil Robertson 15 listopada 2015r. odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie 2015/2016 pokonując w finale turnieju Champion of Champions Marka Allena 10-5[17][18][19].

6 grudnia 2015r. w finale UK Championship pokonał 10-5 Liang Wenbo, a ponadto, po raz trzeci w karierze, udało mu się wbić maksymalnego break’a[20][21][22].

Sezon 2016/2017 rozpoczął od zwycięstwa w Riga Masters pokonując w finale Michaela Holta 5-2[23][24][25].

W I rundzie MŚ 2017, w pojedynku z Noppon'em Saengkham'em, wbił swoją 500-ą "setkę" w karierze (113 pkt.). Wynik ten uplasował go w rankingu na 4 miejscu, za takimi zawodnikami jak: Ronnie O’Sullivan, Stephen Hendry i John Higgins[26][27][28][29][30]. W II rundzie MŚ, w pojedynku z Marco Fu, wbił 501-ą "setkę" (105 pkt.)[31][32]. Mistrzostwa Świata 2017 zakończył na drugiej rundzie przegrywając z Marco Fu 11-13[33].

17 grudnia 2017 roku zwyciężył w turnieju Scottish Open, wygrywając 9-8 z Cao Yupengiem[34].

Na początku sezonu 2018/2019 ponownie wygrał w Riga Masters, zwyciężając w finale 5-2 z Jackiem Lisowskim[35].

Porównanie z innymi mistrzami świata[edytuj | edytuj kod]

 Główny artykuł: Mistrzowie świata w snookerze.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 147.pl: Mistrzostwa Świata – dzień trzynasty (cz. 2) (pol.). [dostęp 2014-05-17].
  2. ↑ cambridge-news.co.uk: Dafabet World Snooker Championship: Neil Robertson trails Mark Selby after first session of semi-finals (ang.). Cambridge News. [dostęp 2014-05-17].
  3. ↑ ISSUED AFTER THE ROTTERDAM OPEN (ET2) 2013, worldsnooker, dostęp 07-2013 (ang.)
  4. ↑ 147 maximum breaks by Neil Robertson (ang.). Cue Tracker. [dostęp 2014-04-08].
  5. ↑ 100+ Centuries, snookerinfo(ang.)
  6. ↑ Neil Robertson grinds down Graeme Dott to take world crown | Sport | The Guardian, www.guardian.co.uk [dostęp 2017-11-25] (ang.).
  7. ↑ Sport w EUROSPORT.INTERIA.PL - piłka nożna, f1, nba, siatkówka, boks, ekstraklasa, żużel, tenis, piłka ręczna, koszykówka, hokej, wyniki sportowe, www.eurosport.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
  8. ↑ Sport w EUROSPORT.INTERIA.PL - piłka nożna, f1, nba, siatkówka, boks, ekstraklasa, żużel, tenis, piłka ręczna, koszykówka, hokej, wyniki sportowe, www.eurosport.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
  9. ↑ Marcin Porczak: Kwalifikacje Wuxi Classic: Brejk maksymalny Robertsona, Evans pojedzie do Chin! (pol.). 147.com.pl, 2013-05-29. [dostęp 2014-04-08].
  10. ↑ Wuxi Classic: ósmy tytuł Neila Robertsona (pol.). Onet Sport, 2013-06-23. [dostęp 2014-04-08].
  11. ↑ Grzegorz Lemański: Kosmiczny comeback Robertsona. Australijczyk zdobył potrójną koronę! (pol.). SportoweFakty, 2013-12-09. [dostęp 2014-04-08].
  12. ↑ Snooker: Neil Robertson's century-breaking performances 'insane', claims Ronnie O’Sullivan. Daily Star, 2014-02-02. [dostęp 2014-04-08].
  13. ↑ Centuries by Neil Robertson - Season 2013/2014 (ang.). Cue Tracker. [dostęp 2014-04-08].
  14. ↑ Robertson Takes Gdynia Glory, worldsnooker., dostęp 28 luty 2015 (ang.)
  15. ↑ Betfair European Tour Event Two, snooker.org (ang.)
  16. ↑ NEIL ROBERTSON 04 - 03 JAMIE BURNETT, livescores (ang.)
  17. ↑ Robertson is Champion of Champions, worldsnooker., dostęp 15 listopad 2015 (ang.)
  18. ↑ Champion of Champions 2015 results, worldsnooker. (ang.)
  19. ↑ Champion of Champions 2015 final results, worldsnooker.(ang.)
  20. ↑ Robertson wins UK and makes 147, worldsnooker, dostęp 06 grudnia 2015 (ang.)
  21. ↑ UK Championship 2015 results, worldsnooker, dostęp 06 grudnia 2015 (ang.)
  22. ↑ UK Championship 2015 final results, worldsnooker, dostęp 06 grudnia 2015 (ang.)
  23. ↑ Robertson Rules In Riga, worldsnooker, dostęp 24 czerwca 2016 (ang.)
  24. ↑ Riga Masters 2016 results, worldsnooker, dostęp 24 czerwca 2016 (ang.)
  25. ↑ Riga Masters 2016 final results, worldsnooker, dostęp 24 czerwca 2016 (ang.)
  26. ↑ Snookerowe MŚ: ogromna sensacja stała się faktem, Robertson dołączył do elity, eurosport.onet, dostęp 19 kwietnia 2017
  27. ↑ Lista 100+, snookerowy.blog
  28. ↑ Blog Snookerowy, facebook, dostęp 19 kwietnia 2017
  29. ↑ Robertson racks up 500th century break, bbc, dostęp 19 kwietnia 2017 (ang.)
  30. ↑ World Championship 2017: Neil Robertson admits he was 'hooked' on gaming, bbc, dostęp 20 kwietnia 2017 (ang.)
  31. ↑ Match Result Neil Robertson v Marco Fu| World Snooker Live Scores, worldsnooker, dostęp 24 kwietnia 2017 (ang.)
  32. ↑ Centuries | World Snooker Live Scores, worldsnooker, dostęp 24 kwietnia 2017 (ang.)
  33. ↑ Snookerowe MŚ: wielkie emocje u Robertsona i Fu, znamy komplet ćwierćfinalistów , eurosport.onet, dostęp 25 kwietnia 2017
  34. ↑ Robertson Victorious In Glasgow Epic - World Snooker, „World Snooker”, 17 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-18] (ang.).
  35. ↑ Robertson Rules In Riga - World Snooker, „World Snooker”, 29 lipca 2018 [dostęp 2018-07-30] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:
Neil Robertson
p • d • e
Snokerzyści roku według Snooker Writers Association
(1983) Steve Davis • (1984) Steve Davis • (1985) Dennis Taylor • (1986) Steve Davis/Joe Johnson • (1987) Steve Davis • (1988) Steve Davis • (1989) Steve Davis • (1990) Stephen Hendry • (1991) Stephen Hendry • (1992) Stephen Hendry • (1993) Stephen Hendry • (1994) Ronnie O’Sullivan • (1995) Stephen Hendry • (1996) Stephen Hendry • (1997) Stephen Hendry • (1998) John Higgins • (1999) John Higgins • (2000) Mark Williams • (2001) Ronnie O’Sullivan • (2002) Peter Ebdon • (2003) Mark Williams • (2004) Ronnie O’Sullivan • (2005) Ronnie O’Sullivan • (2006) John Higgins • (2007) Neil Robertson • (2008) Ronnie O’Sullivan
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Neil_Robertson&oldid=54585052”