Mark Selby

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Mark Selby
Mark Selby
Mark Selby (2015)
Pseudonim The Jester from Leicester
Urodzony(-a) 19 czerwca 1983
Leicester
Gra zawodowa od 1999[1]
Najwyższy ranking 1 (6 sezonów)
Najwyższy break 147 (trzykrotnie)

Jiangsu Classic 2009, UK Championship 2013, Champion of Champions 2018

Zwycięstwa w turniejach
Rankingowe 15
Nierankingowe 8
Mistrz świata 2014, 2016, 2017
UK Championship 2012, 2016
Welsh Open 2008
China Open 2015, 2017, 2018
Masters 2008, 2010, 2013
Shanghai Masters 2011
International Championship 2016, 2017
German Masters 2015
Wuxi Classic 2011

Mark Selby (ur. 19 czerwca 1983 w Leicester[1]) – angielski snookerzysta, trzykrotny mistrz świata w snookerze z 2014, 2016 i 2017 roku[2]. Plasuje się na 6 miejscu pod względem zdobytych setek w profesjonalnych turniejach, ma ich łącznie 585[3].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Selby został zawodowym snookerzystą w 1999 roku[1]. W Snookerowych Mistrzostwach świata 2007, rozgrywanych w Sheffield, dotarł do finału pokonując Stephena Lee, Petera Ebdona, Allistera Cartera oraz w półfinale wygrał z Shaunem Murphym 17–16. W finale uległ Johnowi Higginsowi 13–18.

Do czasu finału w mistrzostwach, największym osiągnięciem Selby’ego było 2. miejsce w turnieju Scottish Open w 2003 roku.

W czerwcu 2007 roku otrzymał okazję prowizorycznego rewanżu za porażkę w mistrzostwach świata z Johnem Higginsem. W nierankingowym, zaproszeniowym turnieju Warsaw Snooker Tour pokonał Szkota w finale 5–3.

20 stycznia 2008 roku wygrał turniej SAGA Insurance Masters, który odbył się w Londynie, gdzie pokonał Stephena Lee 10–3. W finale wyrównał także najwyższy break turnieju – 141, tym samym poprawiając swój ówczesny życiowy wynik.

17 lutego 2008 roku Mark Selby wygrał turniej Welsh Open rozgrywany w Newport pokonując wynikiem 9–8 Ronniego O’Sullivana.

Podczas turnieju Jiangsu Classic w 2009 roku, Selby wbił pierwszego turniejowego breaka maksymalnego w swojej zawodowej karierze.

17 stycznia 2010 roku Selby ponownie zwyciężył w Masters, pokonując obrońcę tytułu Ronniego O’Sullivana 10–9. Selby ustanowił rekord wygrywając 11 z 12 rozegranych spotkań (z czego 7 w decydującej, ostatniej partii), stając się tym samym najskuteczniejszym graczem tego turnieju.

W sezonie 2011/2012 Selby wygrał 3 turnieje: Shanghai Masters, jeden turniej z cyklu Players Tour Championship – turniej 4. oraz nierankingowy Wuxi Classic. Ponadto: raz w finale (Welsh Open, porażka z Ding Junghui’em), dwukrotnie w półfinale (World Open i PTC 8), pięciokrotnie w ćwierćfinale (Masters, Australian Open, Brazil Masters, German Masters i finałowy turniej PTC)

Jako profesjonalny snookerzysta do końca sezonu 2011/2012 Selby zarobił 1 536 390 GBP, 48 600 euro, 11 000 USD i 15 000 AUD.

Przez kontuzję szyi, której Selby doznał pod koniec sezonu 2011/2012, kolejny sezon zaczął się dla Selby’ego niekorzystnie. Mimo to udało mu się obronić tytuł zwycięzcy turnieju Paul Hunter Classic z poprzedniego sezonu. Pozycja Selby'ego w rankingu światowym wydawała się niezagrożona, jednak po braku większych sukcesów w kolejnych turniejach oraz fenomenalnej formie Judda Trumpa, numeru 2 w rankingu, Selby stracił 1. miejsce w światowym zestawieniu na rzecz 23-letniego londyńczyka, zwycięzcy turniejów International Championship oraz Bulgarian Open z cyklu European PTC4. Nowy numer 1 nie cieszył się jednak długo swoim osiągnięciem. 5 tygodni później Trump sensacyjnie przegrał już w pierwszej rundzie drugiego najważniejszego po World Championship turnieju UK Championship z Markiem Joycem, zawodnikiem z drugiej pięćdziesiątki rankingu. Po przedwczesnym wypadnięciu Trumpa z turnieju, Selby’emu już samo dojście do finału gwarantowało powrót na 1. miejsce rankingu. Po serii niesamowitych powrotów ze stanu 0–3 w meczu z Ryanem Dayem oraz 0–4 z Neilem Robertsonem, Selby nie tylko dotarł do finału, gładko zwyciężając z rewelacją sezonu Markiem Davisem, ale także wygrał całe mistrzostwa, w finale pokonując swojego przyjaciela Shauna Murphy’ego 10–6. Jest to jak do tej pory najważniejsze trofeum w profesjonalnej karierze Anglika.

Selby z trofeum Paul Hunter Classic 2012

W styczniu 2013 roku po raz trzeci w karierze wygrał on turniej Masters, w finale pokonując 10–6 obrońcę tytułu z 2012 roku Neila Robertsona. Tym samym Anglik zwyciężył w drugim po UK Championship turnieju BBC zaliczanym do wielkiej trójki w jednym sezonie (trzecim jest World Championship), czym powtórzył osiągnięcie Marka Williamsa z sezonu 2002/2003. Za zwycięstwa w obu tych turniejach Selby zarobił 300 000 GBP. Za te osiągnięcia został wybrany przez World Snooker graczem sezonu 2012/2013. Tradycyjnie, słabo spisał się w Mistrzostwach Świata, gdzie przegrał w 2. rundzie, przegrywając 10–13 z Barrym Hawkinsem. W pierwszej rundzie okazał się on lepszy od Matthew Selta, pokonując go 10–4.

Na początku sezonu 2013/2014 zaliczył dwa finały w pierwszym turnieju cyklu Asian Tour oraz drugim turnieju European Tour. W pierwszym przypadku uległ w finale Joe Perry’emu 1–4, a w drugim, w decydującej partii, przegrał z Markiem Williamsem.

Selby doszedł również do półfinału Australian Open. W meczu o finał 6–3 pokonał go Neil Robertson. Wcześniej Anglik pokonał kolejno Iana Burnsa, Zhanga Andę oraz Marka Davisa. Kolejny półfinał przyszedł wraz z czwartym turniejem z cyklu European Tour, w którym przegrał z Ronniem O’Sullivanem. W ET-7 rozgrywanym w Antwerpii, Selby pokonał w finale Ronniego O’Sullivana, powracając ze stanu 1–3.

Podczas grudniowego turnieju UK Championship Selby wbił swojego drugiego breaka maksymalnego w półfinałowym spotkaniu z Ricky Waldenem. Był to setny oficjalny break maksymalny w historii snookera.

W Snookerowych Mistrzostwach Świata 2014 wygrał finał, w którym Selby zmierzył się z obrońcą tytułu Ronnim O'Sullivanem. Mecz na początku przebiegał niekorzystnie dla Selby’ego. Po pierwszej sesji przegrywał on 3–5, po drugiej sesji przegrywał 5–10, po trzeciej wygrywał 13–12, by w czwartej sesji zwyciężyć 18–14[4][5]. Ostatni frame zakończył się dla Selby’ego wbiciem czarnej i wygraniem frame’a 62–56. Selby wygrał rekordowe 300 000 GBP, dzięki czemu zapewnił sobie pozycję 1. w Snooker Prize Money Ranking 2013/2014[6].

Występy w turniejach w całej karierze[7][edytuj | edytuj kod]

Turniej 1999/
00 		2000/
01 		2001/
02 		2002/
03 		2003/
04 		2004/
05 		2005/
06 		2006/
07 		2007/
08 		2008/
09 		2009/
10 		2010/
11 		2011/
12 		2012/
13 		2013/
14 		2014/
15 		2015/
16 		2016/
17 		2017/
18 		2018/
19 		2019/
20
Ranking[8][i] [ii] 122 95 53 29 36 39 28 11 4 7 9 3 1 1 1 1 1 1 1 6
Turnieje rankingowe
Riga Masters[iii] Nie rozegrano Minor-Rank. 1R WD A 3R
International Championship Nie rozegrano 2R QF LQ SF W W QF SF
China Championship Nie rozegrano NR 2R W
European Masters[iv] Nie roz. LQ LQ LQ LQ LQ LQ NR Nie rozegrano SF QF 3R NR
English Open Nie rozegrano 2R 3R 2R
World Open[v] 1R LQ LQ LQ 1R QF 1R 2R RR 2R 1R LQ SF QF F Nie roz. 2R 1R 3R
Northern Ireland Open Nie rozegrano A A SF
UK Championship 1R LQ LQ 2R 1R 2R LQ 2R SF 1R QF 2R 2R W F 2R SF W 2R 1R
Scottish Open[vi] LQ LQ 1R F 1R Nie rozegrano MR Nie roz. A A A
German Masters Nie rozegrano F QF QF 2R W 2R 2R 1R 2R
World Grand Prix Nie rozegrano NR 1R 1R SF QF
Welsh Open LQ LQ 1R 1R 2R LQ 3R 3R W QF QF SF F 1R QF 4R QF 3R 2R 4R
Shoot-Out Nie rozegrano Variant Format Event A A A
Indian Open Nie rozegrano 2R A NH A A A
Players Championship[vii] Nie rozegrano SF QF 1R 1R 2R WD QF 1R 1R
Gibraltar Open Nie rozegrano MR 3R A A
Tour Championship Nie rozegrano QF
China Open LQ LQ SF Nie roz. LQ 1R 2R SF 2R 2R F WD F QF W WD W W LQ
Mistrzostwa świata LQ LQ LQ LQ LQ 1R 2R F 1R QF SF QF 1R 2R W 2R W W 1R 2R
Turnieje nie-rankingowe
Paul Hunter Classic[viii] Nie rozegrano Pro-am Event Minor-Rank. Rank.
Shanghai Masters Nie rozegrano Rank. QF
Champion of Champions Nie rozegrano SF QF 1R QF QF 1R
The Masters LQ LQ LQ LQ LQ A LQ LQ W F W 1R QF W F 1R QF QF 1R QF
Championship League Snooker Nie rozegrano F F RR 2R RR RR RR A 2R RR SF 2R
Inne odmiany snookera
Mistrzostwa świata na sześciu czerwonych[ix] Nie rozegrano 1R A W NH QF SF WD QF 1R A 1R
Byłe turnieje rankingowe
Malta Grand Prix LQ NR Nie rozegrano
Thailand Masters LQ LQ LQ NR Nie roz. NR Nie rozegrano
British Open 1R LQ LQ LQ 1R 1R Nie rozegrano
Irish Masters Nie-rank. 1R 1R 1R NH NR Nie rozegrano
Northern Ireland Trophy Nie rozegrano NR 3R 2R 3R Nie rozegrano
Wuxi Classic[x] Nie rozegrano Nie-rank. QF LQ 2R Nie roz.
Australian Goldfields Open Nie rozegrano QF 1R SF A 2R Nie roz.
Shanghai Masters Nie rozegrano SF SF 1R SF W 1R QF SF WD F 3R NR
Paul Hunter Classic Nie rozegrano Pro-am Event Minor-Rank. W 4R A NR
Byłe turnieje nie-rankingowe
European Open[iv] Nie roz. Rank. RR Nie rozegrano Rank.
Wuxi Classic[x] Nie rozegrano F RR 1R W Rank. Nie roz.
Brazil Masters Nie rozegrano QF Nie rozegrano
Premier League A A A A A A A A A F A RR VF RR Nie rozegrano
World Grand Prix Nie rozegrano 2R Rank.
Shoot-Out Nie rozegrano 3R 2R 2R 1R 1R A Rank.
China Championship Nie rozegrano QF Rank.
Hong Kong Masters Nie rozegrano QF NH
Romanian Masters Nie rozegrano 1R NH
Legenda
LQ odpadł w kwalifikacjach #R odpadł we wczesnej fazie turnieju
(WR = runda dzikich kart, RR = faza grupowa) 		QF przegrał w ćwierćfinale
SF przegrał w półfinale F przegrał w finale W zwycięstwo
DNQ nie zakwalifikował się A nie brał udziału WD zrezygnował w trakcie turnieju
NH / Nie roz. Turniej nie odbył się.
NR / Nie-rank. Turniej nie był zaliczany jako rankingowy.
R / RE / Rank. Turniej był zaliczany jako rankingowy.
MR / Minor-Rank. Turniej był zaliczany jako mniejszy rankingowy.
  1. ↑ Od sezonu 2010/11 ranking na początku sezonu
  2. ↑ Nowi zawodnicy w Main Tourze nie mają przypisanego rankingu.
  3. ↑ Turniej nosił nazwę Riga Open (2014/2015–2015/2016)
  4. ↑ a b Turniej nosił nazwę Malta Cup (2004/2005–2007/2008)
  5. ↑ Turniej nosił nazwę Grand Prix (1999/2000–2000/2001 i 2004/2005–2009/2010), the LG Cup (2001/2002–2003/2004) oraz Haikou World Open (2011/2012–2013/2014)
  6. ↑ Turniej nosił nazwę Players Championship (2003/2004)
  7. ↑ Turniej nosił nazwę Players Tour Championship Grand Finals (2010/2011–2012/2013) oraz Players Championship Grand Final (2013/2014–2015/2016)
  8. ↑ Turniej nosił nazwę Grand Prix Fürth (2004/2005) i Fürth German Open (2005/2006–2006/2007)
  9. ↑ Turniej nosił nazwę Six-red Snooker International (2008/2009) oraz Six-red World Grand Prix (2009/2010)
  10. ↑ a b Turniej nosił nazwę Jiangsu Classic (2008/2009–2009/2010)

Breaki 100-punktowe[edytuj | edytuj kod]

  • najwięcej breaków 100-punktowych w sezonie 2010/11 (53 breaki)
  • najwięcej breaków 100-punktowych w jednym meczu MŚ odbywających się w Crucible Theatre (6 w MŚ 2011)

Statystyka zwycięstw[edytuj | edytuj kod]

Turnieje rankingowe[edytuj | edytuj kod]

Turnieje nierankingowe[edytuj | edytuj kod]

Pozostałe informacje[edytuj | edytuj kod]

  • Selby w 2006 roku został mistrzem świata w poolbillardzie – ósemce.
  • Aktualnie ma na koncie 523[9] podejść stupunktowych, w tym 2 breaki maksymalne.
  • Drugi break maksymalny w wykonaniu Selby’ego był jubileuszowym, setnym „maksem” wbitym w historii snookera[10]. Dokonał tego podczas półfinałowego spotkania UK Championship 2013, w którym mierzył się z Ricky Waldenem. Selby ponadto za „maksa” zgarnął aż 59 000 GBP.
  • W trakcie swojej kariery wygrał on łącznie 2 828 633 GBP. Najwięcej, bo aż 698 961 GBP w sezonie 2013/14.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Mark Selby – Riley England (ang.). riley-snooker-international.com. [dostęp 2017-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-10)].
  2. ↑ Michael Emons: World Championship final - Mark Selby beats John Higgins at the Crucible - BBC Sport (ang.). bbc.com, 2017-05-01. [dostęp 2017-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-01)].
  3. ↑ 100+ Centuries, snookerinfo(ang.)
  4. ↑ Ben Dirs: World Snooker Championship 2014: Mark Selby wins style battle (ang.). bbc.com, 2014-05-06. [dostęp 2014-05-10].
  5. ↑ Selby yn troi’r byrddau ar O’Sullivan (wal.). golwg360.com, 2014-05-06. [dostęp 2014-05-10].
  6. ↑ World snooker limited prize money rankings after the World Championship 2014, Worldsnooker, (ang.)
  7. ↑ snooker.org: Mark Selby. [dostęp 3 stycznia 2018].
  8. ↑ Snooker.org: Ranking History. [dostęp 6 lutego 2011].
  9. ↑ stan na dzień 15 stycznia 2015
  10. ↑ Official 147s, worldsnooker(ang.)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:
Mark Selby
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mark_Selby&oldid=57329007”