Julian Fontana
Julian Fontana (ur. 1810 w Warszawie, zm. 24 grudnia 1869 w Paryżu) – polski pianista i kompozytor, wychowanek Liceum Warszawskiego, przyjaciel Fryderyka Chopina, uczeń Elsnera w konserwatorium warszawskim.
Syn Jana Fontany, pochodzącego z Italii, i Julii z Petzoldów (1784-1847). Uczestnik powstania listopadowego, luteranin. Jako emigrant osiadł w Paryżu. Koncertował w Nowym Jorku i Hawanie z włoskim skrzypkiem Sivorim. Pisał utwory "salonowe" Caprices, Reveries, nokturny, romanse, mazurki. Pod koniec życia załamał się psychicznie z powodu śmierci żony i pogarszającej się sytuacji materialnej co doprowadziło do samobójstwa.
Wydał po śmierci Chopina (1849) – wbrew woli kompozytora – w latach 1855-1859 wiele jego utworów (op. 66-74), m.in. Fantaisie-Impromptu cis-moll op. 66 i pieśni (w tym Życzenie).
Był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.[1]
Pochowany na Cmentarzu Montmartre w Paryżu.
Bibliografia
- Eugeniusz Szulc, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Warszawa 1989