Kamień księżycowy (minerał)
| |||
| |||
 pierścień z oszlifowanym kamieniem księżycowym | |||
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |||
| Inne nazwy | Ortoklaz | ||
| Skład chemiczny | (KAlSi 3O8) | ||
| Twardość w skali Mohsa | 6 - 6,5 | ||
| Łupliwość | doskonała | ||
| Układ krystalograficzny | jednoskośny | ||
| Gęstość minerału | 2,56 - 2,62 g/cm³ | ||
| Właściwości optyczne | |||
| Barwa | od jasno do ciemnoniebieskiej, niekiedy brunatnawa z niebieskim refleksami | ||
| Rysa | biała | ||
Adularowy kamień księżycowy – odmiana ortoklazu. Fazą przeważającą jest adular, a fazą rozproszoną – albit.
Kamienie księżycowe reprezentowane są przez kryształy adularu i ortoklazu (zawierające listewkowate wrostki albitu), odznaczające się srebrzysto-perłową lub srebrzysto-niebiesko-perłową poświatą, przypominającą światło księżyca. Ten rodzaj opalescencji nazywany jest niekiedy adularyzacją.
Część kamieni księżycowych charakteryzuje się subtelną, tęczową grą barw lub migotliwością zwaną schillerescencją.
- Znacznie rzadziej naturę kamieni księżycowych mają też inne skalenie, jak: mikroklin, sanidyn, albit, oligoklaz.
- Niekiedy mianem kamieni księżycowych określane są niektóre odmiany chalcedonu, wykazujące białą, srebrzystobiałą, bądź niebieskawą poświatę lub migotliwość.
Spis treści
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Kamienie charakteryzują się specyficznym zjawiskiem świetlnym zwanym adularyzacją, występującym na wygładzonej, okrągławej powierzchni kamienia w postaci niebiesko połyskującego pasemka, które przesuwa się przy poruszaniu kamieniem.
Niebieski połysk występuje, gdy kamień jest bezbarwny i prawie przezroczysty. Okazy takie uważa się za wyjątkowo cenne.
Najlepszej jakości kamienie księżycowe wydobywa się w Sri Lance i Indiach.
Inne miejsca występowania: Madagaskar, Mjanma, Brazylia, Tanzania, USA, Australia, Rosja.
W Polsce są sporadycznie spotykane w okolicach Jeleniej Góry.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Stosowany w jubilerstwie do zdobienia pierścieni, wisiorków i naszyjników. Stosuje się zawsze szlif kaboszonowy.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Maślankiewicz: Kamienie szlachetne. Wyd. 3 popr. i uzup.. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1982.
- Michał Sachanbiński: Vademecum zbieracza kamieni szlachetnych i ozdobnych. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1984. ISBN 83-220-0199-1.
