Karol Schrötter

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Schrötter
Ilustracja
pułkownik artylerii pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

12 marca 1884
Pașcani

Data i miejsce śmierci

1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1934, 1939–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Ośrodek Zapasowy Artylerii Lekkiej nr 6

Stanowiska

dowódca ośrodka

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
obronie Lwowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola

Karol Schrötter vel Schroetter (ur. 12 marca 1884 w Paszkanach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 12 marca 1884 w Paszkanach, w ówczesnym powiecie suczawskim Księstwa Bukowiny, w rodzinie Leopolda i Sydonii z Neubeków. Absolwent szkoły średniej w Stanisławowie i Lwowie. Zdał maturę. Rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. Był oficerem rezerwy artylerii polowej i górskiej armii Austro-Węgier. Posiadał przydział w rezerwie do pułku haubic polowych nr 11 we Lwowie. W szeregach tego pułku walczył na froncie włoskim i rosyjskim I wojny światowej. Od 1917 jego oddziałem macierzystym był pułk artylerii polowej nr 111. Na stopień chorążego został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1906, na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1910, a na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 maja 1915[1][2][3][4][5].

Od listopada 1918 walczył w obronie Lwowa jako dowódca 1 baterii 1 pułku artylerii polowej „Lwów”. Pod koniec grudnia objął dowództwo 1 baterii, a w połowie stycznia 1919 dowództwo II dywizjonu 5 pułku artylerii polowej. Uczestniczył w wojnie z bolszewikami. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[6].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 63. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 6 pułk artylerii ciężkiej we Lwowie[7]. W tym oddziale pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy pułku[8][9]. Z dniem 10 listopada 1924 roku został odkomenderowany do 3 pułku artylerii ciężkiej w Wilnie celem pełnienia obowiązków dowódcy pułku[10]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów artylerii[11]. Z dniem 20 lutego 1925 roku został przeniesiony do 3 pułku artylerii ciężkiej na stanowisko dowódcy[12][13]. W opinii Jerzego Kirchmayera „był bezwzględnie najlepszym spośród wszystkich dowódców pułku, z jakimi miałem do czynienia w przedwrześniowym wojsku. O wartości pułkownika nie decydowały jednak wiadomości fachowe, ale zgoła niezwykłe wartości dowódcze i wychowawcze”[14].

Od jesieni 1929 roku pełnił obowiązki dowódcy 3 Grupy Artylerii po zmarłym płk. Roszkowskim, a w grudniu 1929 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku i mianowany dowódcą grupy[15][16]. Od 6 grudnia 1929 roku do 10 lipca 1930 roku był słuchaczem IV Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Z dniem 30 czerwca 1934 został przeniesiony w stan spoczynku[17].

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził Ośrodkiem Zapasowym Artylerii Lekkiej Nr 6 we Lwowie. Na tym stanowisku organizował pododdziały artylerii, które wzięły udział w obronie Lwowa. Po kapitulacji miasta przed Armią Czerwoną, wbrew warunkom kapitulacyjnym, został w październiku 1939 zatrzymany przez NKWD i uwięziony w obozie w Starobielsku, a wiosną 1940 zamordowany w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 3786[18].

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 awansowany został pośmiertnie do stopnia generała brygady[19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Był żonaty, miał córkę Annę Irenę (ur. 12 stycznia 1923).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

austriackie

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1910 ↓, s. 868, 961.
  2. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 772, 845.
  3. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1916 ↓, s. 658, 734.
  4. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1917 ↓, s. 846, 975.
  5. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1059, 1202.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 4 sierpnia 1920 roku, s. 677.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 188.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 789, 814.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 708, 737.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 136 z 31 grudnia 1924 roku, s. 766.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 731.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 26 lutego 1925 roku, s. 94.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 411, 448.
  14. ↑ Jerzy Kirchmayer, Pamiętniki, s. 273.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 377.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 175, 498.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 144.
  18. ↑ BETA Księgi Cmentarne [online], ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2017-05-17].
  19. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921, s. 342.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 84.
  22. ↑ M.P. z 1928 r. nr 178, poz. 386.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 175.
  24. ↑ a b c Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1202.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karol_Schrötter&oldid=72496748”