Kazimierz Serwa

Kazimierz Serwa
	porucznik
Data i miejsce urodzenia	29 maja 1908 ; Krosno
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ; Charków
	Przebieg służby
Lata służby	do 1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	5 Pułk Strzelców Podhalańskich; 22 Dywizja Piechoty Górskiej
Stanowiska	dowódca plutonu armatek przeciwpancernych
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (kampania wrześniowa, agresja ZSRR na Polskę)
Późniejsza praca	nauczyciel, kierownik szkoły

Kazimierz Serwa, także jako Marian Serwa^[1] (ur. 29 maja 1908 w Krośnie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – nauczyciel, porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn Jana. Został nauczycielem. Został awansowany do stopnia podporucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1934. Został przydzielony do 5 pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu. W ramach tej jednostki w 1937 odbył ćwiczenia wojskowe rezerwistów na stanowisku dowódcy plutonu armatek przeciwpancernych. Od 1937^[2] do 1939 był nauczycielem geografii i kierownikiem szkoły w Strachocinie.

Wobec zagrożenia konfliktem, w sierpniu 1939 został zmobilizowany, a po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 22 Dywizji Piechoty Górskiej w ramach Armii „Kraków”. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku^[3], skąd przesłał do żony w Krośnie pocztówki z 11 października i 3 grudnia 1939^[4]. W 1940 wraz z jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.

Jego żoną była Julia, także nauczycielka, z którą miał syna Janusza^[5]; zamieszkiwali przy ulicy Pierackiego w Krośnie.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Symbolicznie został upamiętniony na grobowcu swojej żony Julii Serwy-Kozub (1913-1990) i jej ojca Piotra Kędzierskiego (artysta rzeźbiarz) na Cmentarzu Komunalnym w Krośnie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia kapitana^[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[7].

29 maja 2012, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy Zespole Szkół im. Ignacego Łukasiewicza w Strachocinie został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Kazimierza Serwę^[8]^[9]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Jacek Chrobaczyński, Szkolnictwo i oświata. Aneks w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 697.
↑ Kronika wydarzeń. piotrowscy-ze-strachociny.pl. [dostęp 2014-04-19].
↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 343. ISBN 83-7001-294-9.
↑ Katyń - ocalić od zapomnienia. rzeszow.ap.gov.pl. [dostęp 2014-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 kwietnia 2014)].
↑ Kazimierz Serwa. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2014-04-19].
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
↑ KATYŃ...ocalić od zapomnienia. zsstrachocina.szkolnastrona.pl/. [dostęp 2014-04-19].
↑ Zasadzenie „Dębu Pamięci” w Strachocinie. esanok.pl. [dostęp 2014-04-19].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 478. [dostęp 2014-04-19].
Andrzej Brygidyn: Sanocka Lista Katyńska. Jeńcy Kozielska, Ostaszkowa, Starobielska oraz innych obozów i więzień Polski kresowej pomordowani w Rosji Sowieckiej. Sanok: 2000, s. 32, 58.
Kazimierz Serwa. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2014-04-19].

[1] Jacek Chrobaczyński, Szkolnictwo i oświata. Aneks w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 697.

[2] Kronika wydarzeń. piotrowscy-ze-strachociny.pl. [dostęp 2014-04-19].

[3] Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 343. ISBN 83-7001-294-9.

[4] Katyń - ocalić od zapomnienia. rzeszow.ap.gov.pl. [dostęp 2014-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 kwietnia 2014)].

[5] Kazimierz Serwa. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2014-04-19].

[6] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[7] Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].

[8] KATYŃ...ocalić od zapomnienia. zsstrachocina.szkolnastrona.pl/. [dostęp 2014-04-19].

[9] Zasadzenie „Dębu Pamięci” w Strachocinie. esanok.pl. [dostęp 2014-04-19].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]