Klin (Słowacja)

Klin

Państwo	Słowacja
Kraj	żyliński
Powiat	Namiestów
Region	Orawa
Starosta	Štefan Peňák
Powierzchnia	12,74 km²
Wysokość	630 m n.p.m.
Populacja (2023) • liczba ludności • gęstość	2 555 199,64 os./km²
Nr kierunkowy	+421 43
Kod pocztowy	029 41
Tablice rejestracyjne	NO
Położenie na mapie kraju żylińskiego Klin
Położenie na mapie Słowacji Klin
49°26′25″N 19°29′00″E
Strona internetowa

Klin – wieś (obec) w północnej Słowacji, w powiecie Namiestów, w kraju żylińskim, w historycznym regionie Orawa.

Położenie

Leży w Kotlinie Orawskiej, ok. 3,5 km na północ od Namiestowa. Jest klasyczną łańcuchówką: jej zabudowania rozłożone są z południowego wschodu na północny zachód na długości ok. 3 km wzdłuż niewielkiego potoku (słow. Klinský potok lub Kliňanka), uchodzącego do Półgórzanki tuż przed jej ujściem do Jeziora Orawskiego. Zwarta zabudowa leży na wysokości od ok. 610 m n.p.m. do ok. 740 m n.p.m., zaś zabudowania przysiółka Ťaskovka leżą na wysokości od ok. 760 do ok. 800 m n.p.m. Najwyższym punktem wsi jest szczyt Kopanica (922 m n.p.m.), najniższym – lustro wody w Jeziorze Orawskim (601 m n.p.m.).

Zdecydowaną większość powierzchni katastralnej wsi zajmują pola, łąki i pastwiska lub niezalesione nieużytki, jedynie północno-zachodni, najwyżej położony skrawek wsi jest zalesiony. Na południe od dolnego końca zwartej zabudowy wsi, między szosą z Namiestowa do Zubrohlavy (droga nr 521) oraz lokalną drogą z Namiestowa do Klinu, znajduje się obszar torfowisk i podmokłych łąk, chroniony jako Klinské rašelnisko.

Historia

Wieś została założona w połowie XVI w. na prawie wołoskim przez Thurzonów. Pierwsza pisemna wzmianka pochodzi z 1580 r. Należała do „państwa feudalnego” z siedzibą na Zamku Orawskim. Mieszkańcy zajmowali się rolnictwem (uprawa owsa, jęczmienia, grochu, kapusty), hodowlą owiec, produkcją gontów i innych wyrobów z drewna, a także flisactwem. W 1626 r. wieś dosięgła klęska nieurodzaju i następującego po niej wielkiego głodu. W drugiej połowie XVII w., w czasie tzw. powstań kuruców, wieś ponownie opustoszała. W wyjątkowo zimnych latach 1715-1716 opuściło wieś 41 mieszkańców, którzy przenieśli się na Nizinę Węgierską (słow. „na Dolnú zem”). W roku 1739 i ponownie w 1831 nawiedziła te strony zaraza morowa.

W roku 1656 cesarz Leopold I Habsburg nadał szlachectwo dziedzicznym sołtysom wsi, Klinowskim.

Od XVIII głównymi zajęciami były uprawa lnu i płóciennictwo: utkanym płótnem handlowano później po całych Bałkanach aż po Czarnogórę i Turcję, a nawet w Egipcie. Po I wojnie światowej płóciennictwo upadło niemal całkowicie, a mieszkańcy powrócili do rolnictwa, hodowli i pracy w lasach. Podstawą upraw były owies, jęczmień i ziemniaki. W latach 1939-1953 znajdowali zajęcie przy budowie zapory na Orawie. 2 kwietnia 1945 r. do wsi wkroczyły wojska radzieckie, co wyznaczyło tu koniec II wojny światowej. Rozwój wsi przedstawia poniższa tabela:

Rok	1715	1828	1870	1880	1890	1900	1910	1920	1930	1940
Liczba mieszkańców	240	822	804	713	817	901	837	862	908	1066
Liczba domów	48	151	148	137	145	175	188	185	194	211

Obecnie we wsi pracują dwie niewielkie firmy stolarskie i dwa duże gospodarstwa hodowlane (bydło mleczne, trzoda chlewna, drób). Poza tym mieszkańcy pracują w Namiestowie i Trzcianie.

Zabytki i atrakcje turystyczne

• Kościół katolicki, parafialny, pw. św. Antoniego. Wzniesiony w 1826 r., murowany, klasycystyczny. Przebudowany w latach 1993-1997.
• Kaplica katolicka z 1900 r.
• Ostatnie zachowane, murowane domy tkaczy z drugiej połowy XVIII w. i z XIX w.
• pomnik Jezusa Chrystusa o wysokości 9,5 m, zbudowany w 2008 roku

Postacie pochodzące z Klina

• Matej Klinovský – znany zbójnik beskidzki;
• František Skyčák – polityk, twórca uzdrowiska w Orawskiej Półgórze – Słonej Wodzie.