Kość główkowata
_-_animation01.gif)
Kość główkowata (łac. os capitatum) – największa z ośmiu kości nadgarstka człowieka, leżąca w szeregu dalszym, pomiędzy kością czworoboczną mniejszą i kością haczykowatą[1]. Jak inne kości nadgarstka (z wyjątkiem kości grochowatej) jest nieregularnie sześcienna, ma sześć powierzchni[1]. Wyróżnia się w niej część górną, inaczej głowę (łac. caput), węższą część pośrednią, czyli szyjkę (łac. collum) oraz część dolną (łac. corpus). Okrągła i gładka powierzchnia bliższa (górna) łączy się z kością księżycowatą, a powierzchnia dalsza (dolna) z kościami śródręcza: II, III i IV. Powierzchnie dłoniowa i grzbietowa są nierówne, pierwsza z nich łączy się z mięśniem przywodzicielem kciuka. Zazwyczaj równa powierzchnia łokciowa łączy się z kością haczykowatą, a wypukła powierzchnia promieniowa – z kością łódeczkowatą i kością czworoboczną mniejszą[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 465–468, ISBN 978-83-200-4323-5.
