Kość promieniowa

Kości promieniowe (zaznaczone na czerwono)

Kość promieniowa (łac. radius) jest kością długą, jedną z dwóch kości przedramienia. Koniec bliższy tworzy jej głowa, którą od trzonu oddziela szyjka. Koniec dalszy jest zgrubiały, czworoboczny, posiada skierowaną ku dołowi powierzchnię stawową nadgarstkową, po stronie przyśrodkowej wcięcie łokciowe, a po stronie bocznej krótki wyrostek rylcowaty (łac. processus styloideus).

Na kości promieniowej możemy wyczuć obwód stawowy głowy, uciskając kość palcem w dołku promieniowym bocznym przedramienia. Jest on najlepiej widoczny przy nawróconej ręce. Aby wyczuć wyrostek rylcowaty kości promieniowej, postępujemy podobnie jak z kością łokciową, lecz odwodzimy rękę w stronę promieniową, a opuszkę palca wskazującego wkładamy w głąb tabakierki anatomicznej. W położeniu nawróconym przedramienia jest dobrze wyczuwalna tylna powierzchnia trzonu kości promieniowej, zwłaszcza w dolnym odcinku.

Budowa zewnętrzna

Kość promieniowa

Trzon kości promieniowej (łac. corpus radii) ma kształt trójgraniasty, wygięty nieco w kierunku bocznym. W części górnej jest on węższy, u dołu znacznie się poszerza.

Brzegi

W kości promieniowej wyróżniamy trzy brzegi:

Brzeg przedni

Brzeg przedni (łac. margo anterior) oddziela powierzchnię przednią od bocznej. U dołu, powyżej wyrostka rylcowatego, kończy się małym guzkiem, do którego przyczepia się ścięgno mięśnia ramienno-promieniowego.

Brzeg tylny

Brzeg tylny (łac. margo posterior) oddziela powierzchnię tylną od bocznej. U góry i u dołu jest słabo zaznaczony, natomiast wyraźnie w części środkowej.

Brzeg międzykostny

Brzeg międzykostny (łac. margo interosseus), czyli brzeg przyśrodkowy, jest zaokrąglony i niezbyt wyraźny w górnej części, zstępując staje się ostry i wystający, wreszcie w części dolnej rozdwaja się i kończy u przedniego oraz tylnego brzegu wcięcia łokciowego.

Powierzchnie

W kości promieniowej wyróżniamy trzy powierzchnie:

Powierzchnia przednia

Powierzchnia przednia (łac. facies anterior) jest wklęsła w górnych trzech czwartych częściach i tam przyczepia się zginacz długi kciuka.

Powierzchnia tylna

Powierzchnia tylna (łac. facies posterior) jest wypukła i gładka w górnej trzeciej części, gdzie okrywa ją odwracacz przedramienia. Środkowa trzecia części jest wklęsła i tam ma swój przyczep odwodziciel długi kciuka u góry, prostownik krótki kciuka u dołu. Dolna trzecia część jest wypukła, szeroka i pokryta ścięgnami mięśni, które następnie biegną we własnych rowkach na końcu dalszym kości.

Powierzchnia boczna

Powierzchnia boczna (łac. facies lateralis) jest wypukła na całej swej długości. Do jej górnej połowy przyczepia się odwracacz przedramienia. Psy i świnia mają na powierzchni bocznej wcięcie łokciowe, służące zestawieniu z kością łokciową.

Bibliografia

• AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia Człowieka. Tom I, Warszawa: PZWL, 1990, ISBN 978-83-200-4323-5 .
• Helena Przespolewska, Henryk Kobryń, Tomasz Szara & Bartłomiej J. Bartyzel: Podstawy anatomii zwierząt domowych. Warszawa: PWN, 2014, s. 30. ISBN 978-83-62815-22-7.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.