Kościół Najświętszego Zbawiciela w Rykach

Kościół Najświętszego Zbawiciela
	A/821 z dnia 31.08.1981
	kościół parafialny
	; elewacja frontowa
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Miejscowość	Ryki; ul. Wspólna 3
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Najświętszego Zbawiciela w Rykach
Historia
Data rozpoczęcia budowy	1908
Data zakończenia budowy	1914
Data poświęcenia	1922
Aktualne przeznaczenie	świątynia katolicka
Dane świątyni
Styl	neogotyk
Architekt	Józef Pius Dziekoński
Wieża kościelna; • liczba wież; • wysokość wież	; 1; 70 m
Ołtarz; • liczba ołtarzy	; 5
Liczba naw	3+transept
	Położenie na mapie Ryk Kościół Najświętszego Zbawiciela
	Położenie na mapie Polski Kościół Najświętszego Zbawiciela
	Położenie na mapie województwa lubelskiego Kościół Najświętszego Zbawiciela
	Położenie na mapie powiatu ryckiego Kościół Najświętszego Zbawiciela
	Położenie na mapie gminy Ryki Kościół Najświętszego Zbawiciela
	51°37′37,01″N 21°55′43,02″E/51,626947 21,928617
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Kościół Najświętszego Zbawiciela – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Ryki diecezji siedleckiej.

Obecna murowana świątynia została wybudowana w latach 1908-1914 w stylu neogotyckim, dzięki staraniom księdza Jana Rozwadowskiego, konsekrowana w 1922 roku przez biskupa Henryka Przeździeckiego^[2]. Projektantem kościoła był Józef Pius Dziekoński.

Budowla jest zwrócona elewacją frontową w stronę północno-wschodnią, w kierunku szosy Lublin-Warszawa. Została wzniesiona z cegły, oparta na kamiennych fundamentach i ustawiona na cokole, wykonanym z obrobionego granitu polnego. Elewacje zostały zbudowane z czerwonej cegły, kontrastujące z nią białe tynki znajdują się jedynie w polach dekoracyjnych blend (na elewacji frontowej i szczytach) oraz w płaszczyznach fryzów wieńczących ściany. Świątynia została wybudowana na planie wydłużonego krzyża. Charakteryzuje się monumentalną bryłą tworzoną przez strzelistą wieżę frontową, halowy korpus o trzech nawach, szeroki transept a także prostokątne i zamknięte trójboczną absydą prezbiterium. Przy południowej stronie prezbiterium Jest umieszczona zakrystia, przy północnej kaplica. Z lewej i prawej strony wieży, korpusu, kaplicy i zakrystii znajduje się kilka małych przedsionków.

Korpus nawowy, transept i prezbiterium nakrywają dachy dwuspadowe, nieznacznie załamane nad nawami bocznymi oraz zakrystią i kaplicą. Nad absydą prezbiterialną dach zwieńczony jest trzema połaciami. Przedsionki nakryte są dachami pulpitowymi. Ściany zewnętrzne opięte są uskokowymi przyporami.

Wyposażenie świątyni reprezentuje głównie styl neogotycki. Ołtarz główny w kształcie tryptyku (oraz m.in. balustrada chóru) zostały również zaprojektowane przez Dziekońskiego. Jest on wyrzeźbiony w drewnie, posiada złocone elementy dekoracyjne. W jego centralnej jest umieszczony obraz Chrystusa Ukrzyżowanego namalowany przez Leona Wyczółkowskiego olejem na płótnie, ofiarowany parafii przez artystę na pamiątkę jego związków z miastem. W stylu neogotyckim zostały wykonane również stalle w prezbiterium, ambona, ołtarz boczny Matki Bożej, ołtarz boczny św. Jakuba Apostoła. W ramionach transeptu są umieszczone powstałe po 1945 roku ołtarze wyrzeźbione z piaskowca. Część wyposażenia została przeniesiona z kościoła św. Jakuba Apostoła, rozebranego w 1944 roku. Należą do niego m.in. drewniany krzyż w stylu późnogotyckim (umieszczony w wejściu głównym), krucyfiks w stylu barokowo-ludowym (z połowy XVIII wieku), obraz św. Mikołaja Biskupa z XVII wieku w stylu późnobarokowym i obraz św. Anny (z 2 połowy XVII wieku) w stylu barokowym - obydwa są umieszczone w ramach w stylu rokokowym, obraz Matki Bożej Śnieżnej (z 2 połowy XVII wieku) - w stylu wczesnobarokowym, umieszczony w srebrnej, trybowanej i pozłacanej sukience^[3].