Kościół św. Józefa Oblubieńca w Międzygórzu

Kościół św. Józefa Oblubieńca
	222/698/WŁ z dnia 14.12.1978
	kościół parafialny
	; Elewacja frontowa
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Międzygórze
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Józefa Oblubieńca w Międzygórzu
Wezwanie	św. Józefa Oblubieńca
Wspomnienie liturgiczne	19 marca, 14 września
Historia
Data rozpoczęcia budowy	1740
Data zakończenia budowy	1742
Dane świątyni
Styl	barok
Świątynia; • materiał bud.	; • drewno sosnowe
Wieża kościelna; • liczba wież	; 1
Ołtarz; • liczba ołtarzy	; 2
Liczba naw	1
	Położenie na mapie gminy Bystrzyca Kłodzka Międzygórze, kościół św. Józefa
	Położenie na mapie Polski Międzygórze, kościół św. Józefa
	Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Międzygórze, kościół św. Józefa
	Położenie na mapie powiatu kłodzkiego Międzygórze, kościół św. Józefa
	50°13′43,0″N 16°45′52,3″E/50,228611 16,764528
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół św. Józefa Oblubieńca w Międzygórzu – drewniany rzymskokatolicki kościół parafialny pw. św. Józefa Oblubieńca, zbudowany w latach 1740–42, położony w Międzygórzu.

Jest jednym z czterech zachowanych drewnianych kościołów na ziemi kłodzkiej. Pozostałe znajdują się w Kamieńczyku, Nowej Bystrzycy i Zalesiu. Do 2000 był to jedyny w Sudetach kościół drewniany o dachu pokrytym łupkiem^[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Drewniany kościółek w Międzygórzu wzniesiono w centrum wsi w latach 1740–1742 jako cmentarny. Zbudowali go lokalni budowniczowie Friedrich Knietig z Wilkanowa i Heinrich Ludwig z Pławnicy z wykorzystaniem wzorów sakralnego budownictwa murowanego Ziemi Kłodzkiej. W latach 1790–1792 odnowiono sygnaturkę, a w drugiej połowie XIX w. przebudowano strop prezbiterium i wykonano obecny dekoracyjny wystrój wnętrza kościoła. W 1924 cieśla Ignatz Herfort prawdopodobnie przebudował strop nawy i zbudował nowy dach^[3], który pokryto łupkiem. Użyte płyty łupkowe o powierzchni około 1 m² pochodziły z jedynego w Sudetach kamieniołomu łupka szarogłazowego znajdującego się koło Jarnołtówka. W 2001 usunięto z dachu i z sygnaturki łupek i położono gont^[2]. W 2013 wykonano remont elewacji zewnętrznej.

Elewacja tylna
Elewacja południowa
Widok ogólny

Architektura i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Drewniana budowla konstrukcji zrębowej, nieorientowana. Bezwieżowa, jednonawowa, z węższym zamkniętym trójbocznie prezbiterium, z boczną zakrystią. Przy wejściu kruchta. Kościół nakryty jednokalenicowym gontowym dachem z ośmioboczną sygnaturką o konstrukcji szkieletowej, zwieńczoną cebulastym hełmem z latarnią i krzyżem. Na oszalowanych pionowo ścianach rzędy okien^[3].

Wewnątrz nad nawą strop belkowy górnym podciągiem, ze sfazowanymi narożnie belkami i z dekoracyjnym układem wsuwek w jodełkę, bielony, zdobiony złotym, geometrycznym szlakiem. Prezbiterium nakryte kasetonowym stropem z profilowanymi listwami, płaskorzeźbionymi rozetami i z malowaną dekoracją na niebieskim tle. Chór muzyczny i boczne empory połączone balustradą podzieloną na kwatery, wypełnione także płaskorzeźbami^[3].

Najważniejsze wyposażenie: rzeźba Świętej Rodziny na belce tęczowej autorstwa Michała Ignacego Klahra; ołtarz główny z lat 1740. z obrazem św. Józefa i małego Jezusa w retabulum w kształcie bukietu liści, które wykonał Hieronim Richter^[2]; ołtarz boczny Matki Boskiej z Dzieciątkiem z barokową mensą z drugiej połowy XIX w.; drewniana ambona z malowidłami ewangelistów i barokowym baldachimem, w którego zwieńczeniu tablice z 10 przykazaniami, z 1908; prospekt organowy i chrzcielnica z drugiej połowy XIX w. wykonane w stylu historyzmu^[3]; stacje drogi krzyżowej ufundowane w XVIII w. jako wota z prośbą o deszcz, który nie padał wówczas w ogóle przez trzy miesiące^[2] oraz liczne rzeźby i obrazy z okresu od XVIII po początek XX w.^[3].