Przejdź do zawartości

Konstantin Leselidze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konstantin Leselidze
კონსტანტინე ნიკოლოზის ძე ლესელიძე
ilustracja
generał pułkownik generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia

15 października 1903
Ozurgeti, Gruzja pod panowaniem rosyjskim

Data i miejsce śmierci

21 lutego 1944
Moskwa, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1921–1944

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Stanowiska

dowódca 46., 47. i 18 Armii

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Bohdana Chmielnickiego I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy

Konstantin Nikołajewicz Leselidze (gruz. კონსტანტინე ნიკოლოზის ძე ლესელიძე trb. konstantine nikolozis dze leselidze trl. k’onst’ant’ine nik’olozis dze leselidze; ur. 2 października?/15 października 1903 w Ozurgeti, zm. 21 lutego 1944 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy narodowości gruzińskiej, generał-pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1971).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był bratem Wiktora. Skończył dwuklasową szkołę we wsi Zwani i do 1921 5 klas gimnazjum w Ozurgeti, od maja 1921 służył w Armii Czerwonej, 1922 ukończył Gruzińską Zjednoczoną Szkołę Wojskową, a 1925 eksternistycznie Tyfliską Szkołę Artylerii. Od 1922 służył w Kaukaskiej Armii Czerwonego Sztandaru jako dowódca plutonu, od maja 1925 do września 1927 pomocnik dowódcy baterii, od września 1927 do września 1929 dowódca baterii, a od września 1929 do kwietnia 1931 dowódca dywizjonu artylerii. W 1922 uczestniczył w likwidacji antyradzieckiego powstania w Chewsuretii, 1923 w rejonie Ozurgeti, a w 1924 powstania antykomunistycznego w Duszeti, od 1925 należał do WKP(b). W 1929 skończył leningradzkie kursy artylerii, od kwietnia 1931 do 1937 był dowódcą - komisarzem 2 Gruzińskiego Pułku Artylerii, potem p.o. dowódcy 63 Gruzińskiej Dywizji Piechoty, a od czerwca 1938 do lutego 1941 szefem artylerii 5 Dywizji Piechoty Białoruskiego Okręgu Wojskowego, we wrześniu 1939 brał udział w agresji ZSRR na Polskę (w Zachodniej Białorusi). Od lutego do czerwca 1941 był szefem artylerii 2 Korpusu Piechoty Białoruskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego, od czerwca 1941 do czerwca 1942 szefem artylerii 2 Korpusu Piechoty i 50 Armii Frontu Zachodniego, w lipcu-sierpniu 1942 dowódcą 3 Górskiego Korpusu 46 Armii Frontu Zakaukaskiego, a od sierpnia 1942 do stycznia 1943 dowódcą 46 Armii Frontu Zakaukaskiego. Od stycznia do marca 1943 dowodził 47 Armią, a od marca 1943 do lutego 1944 18 Armią Frontu Zakaukaskiego/Północno-Kaukaskiego/1 Ukraińskiego. Uczestniczył w walkach obronnych na Białorusi i pod Smoleńskiem, bitwie pod Moskwą, obronie Tuły, walkach u głównego grzbietu Kaukazu, operacji krasnodarsko-noworosyjskiej, noworosyjsko-tamańskiej, kerczeńsko-eltigeńskiej i żytomiersko-berdyczowskiej, w obronie Zakaukazia, wyzwoleniu Kaukazu, Noworosyjska i Półwyspu Tamańskiego, uchwyceniu przyczółku na Półwyspie Kerczeńskim i w wyzwoleniu Prawobrzeżnej Ukrainy. Podczas pobytu na froncie ciężko zachorował i został odesłany do moskiewskiego szpitala, gdzie zmarł. Został pochowany w Tyflisie.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • Pułkownik (17 lutego 1936)
  • Generał Major (2 stycznia 1942)
  • Generał Porucznik (14 października 1942)
  • Generał Pułkownik (9 października 1943)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]