Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Lipie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Apostołów Piotra i Pawła w Lipie
821 z dnia 19.12.1960 r.[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Kościół w Lipie
Państwo

 Polska

Miejscowość

Lipa

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Apostołów Piotra i Pawła w Lipie

Wezwanie

świętych Piotra i Pawła

Wspomnienie liturgiczne

Świętych Apostołów Piotra i Pawła

Położenie na mapie gminy Bolków
Mapa konturowa gminy Bolków, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Apostołów Piotra i Pawła w Lipie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Apostołów Piotra i Pawła w Lipie”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Apostołów Piotra i Pawła w Lipie”
Położenie na mapie powiatu jaworskiego
Mapa konturowa powiatu jaworskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Apostołów Piotra i Pawła w Lipie”
Ziemia50°58′18,5″N 16°01′01,6″E/50,971806 16,017111

Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Lipie – późnogotycki, jednonawowy kościół z wieżą z XIV w., zlokalizowany w centrum wsi. Kościół ten jest świątynią parafialną dla parafii w Lipie.

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Został wybudowany ok. 1330 r. z łamanego kamienia, obecnie jest otynkowany. Został przebudowany w XVII w. W wieży znajduje się dzwon z 1541 r. zdobiony późnorenesansowym ornamentalnym fryzem. W XVIII w. powiększono część okien.

Jest to orientowana, jednonawowa, prosta budowla, ze sklepionym prezbiterium (sklepienie krzyżowo-żebrowe z ozdobnymi zwornikami)z wieżą od zachodu.[2] W ścianie za ołtarzem znajduje się gotyckie sakramentarium – wnęka z piaskowcowym obramieniem o wykroju trójliścia.

Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Najcenniejszym zabytkiem kościoła jest tryptyk z 1503 r., umieszczony w ołtarzu głównym (niedawno konserwowany w Krakowie). W szafie znajdują się figury Matki Boskiej z Dzieciątkiem i apostołów Piotra i Pawła, którym poświęcone są także wyróżniające się poziomem artystycznym sceny malowane na awersach skrzydeł: Wręczenie kluczy św. Piotrowi i Ukrzyżowanie św. Piotra (po lewej) oraz Nawrócenie św. Pawła i Ścięcie św. Pawła. Na rewersach skrzydeł (widocznych po zamknięciu ołtarza) przedstawiono świętych: Jana Ewangelistę i Jana Chrzciciela (lewe, góra), Katarzynę i Dorotę (lewe, dół), Jakuba Większego i Andrzeja (prawe, góra) oraz Jadwigę i Elżbietę (prawe, dół). Brak jest predelli i zwieńczenia.

Ołtarz powstał na Śląsku, ale jego twórca nie jest znany. W scenie Wręczenia kluczy... wypisana jest data powstania dzieła.

Z innych elementów wyposażenia warto zwrócić uwagę na okrągłą tarczę z wielobarwnym herbem Zedlitzów i datą „1550”, umieszczoną na północnej ścianie prezbiterium, pod lożą. Prawdopodobnie jest to tarcza, którą podczas ceremonii pogrzebowej rycerza niesiono przed trumną.

W oknach znajdują się XIX-wieczne witraże. Witraż w oknie wschodniej ściany prezbiterium nawiązuje do górniczych tradycji wsi – przedstawia patronkę górników, św. Barbarę, z widocznymi w tle postaciami górników (w oknach nawy – św. Elżbieta i św. Antoni).

Barokowy ołtarz boczny pochodzi z XVIII w., z tego okresu są też 3 obrazy olejne – Zmartwychwstanie i Św. Jadwiga na chórze muzycznym oraz owalna Św. Rodzina na ścianie nawy. We wnętrzu kościoła (nawa, kruchta), na zewnętrznej ścianie wieży i w murze cmentarnym znajduje się 14 nagrobków rycerskich, głównie przedstawicieli rodziny Zedlitzów. Wyróżnia się płyta z herbem (we wnętrzu), całopostaciowy nagrobek rycerza (w kruchcie) i epitafium trojga dzieci z 1560 r. (w murze).

We wnętrzu XVII-wiecznej przybudówki wieży (z renesansowym portalem o łuku dwuramiennym) zachowała się polichromia sklepienia.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2010-05-24].
  2. Józef Pilch: Leksykon zabytków architektury Dolnego Śląska. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2005, s. 194. ISBN 83-213-4366-X.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]