Krzysztof Rybiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Rybiński
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

1 marca 1967
Warszawa

profesor nauk społecznych[1]
Specjalność: ekonometria, finanse międzynarodowe, globalizacja, polityka gospodarcza
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

18 grudnia 1996

Habilitacja

26 lutego 2009

Profesura

21 lipca 2021

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Uczelnia

Szkoła Główna Handlowa w Warszawie

Uczelnia

Europejski Uniwersytet Humanistyczny

Okres zatrudn.

od 2023

Spółka

Synerise

Stanowisko

Chief Ideator

Okres zatrudn.

od 2018

Rektor EUH
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Krzysztof Ireneusz Rybiński (ur. 1 marca 1967 w Warszawie) – polski ekonomista i publicysta, działacz polityczny, profesor nauk społecznych, wiceprezes Narodowego Banku Polskiego (2004–2008). Od 2023 rektor Europejskiego Uniwersytetu Humanistycznego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W młodości był harcerzem, uczniem jednej ze szkół na warszawskiej Pradze[2]. Ukończył studia na Wydziale Matematyki, Informatyki i Mechaniki oraz na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie następnie uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych o specjalności ekonometrycznej. W 2009 habilitował się na podstawie rozprawy zatytułowanej Globalizacja w trzech odsłonach. Offshoring – globalne nierównowagi – polityka pieniężna w Kolegium Ekonomiczno-Społecznym Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. W 2021 prezydent RP nadał mu tytuł profesora nauk społecznych w dyscyplinie ekonomia i finanse[3].

Pracował jako informatyk w firmie komputerowej w Japonii, następnie jako pracownik naukowo-dydaktyczny na Wydziale Nauk Ekonomicznych UW. Był także konsultantem Banku Światowego, Uniwersytetu Środkowo-Europejskiego oraz dyrektorem administracyjnym w Centrum Badań Ekonomicznych Europy Środkowej i Wschodniej. W 1997 został głównym ekonomistą warszawskiego oddziału banku ING, od 2001 zajmował stanowisko głównego ekonomisty Banku Zachodniego WBK, w latach 2002–2004 był głównym ekonomistą Banku BPH. Pełnił funkcję prezesa Polskiego Stowarzyszenia Ekonomistów Biznesu oraz członka rady Towarzystwa Ekonomistów Polskich.

Od 25 marca 2004 do 2 stycznia 2008 zajmował stanowisko wiceprezesa Narodowego Banku Polskiego. Od kwietnia 2008 do marca 2010 był partnerem w firmie Ernst & Young, gdzie kierował zespołem strategii ekonomicznej. Był także profesorem nadzwyczajnym w Szkole Głównej Handlowej, wiceprzewodniczącym rady nadzorczej Alior Banku i współwłaścicielem spółki SanNao wdrażającej rozwiązania internetowe. Od 2010 do 2015 pełnił funkcję rektora Akademii Finansów i Biznesu Vistula. W latach 2015–2018 był rektorem Uniwersytetu Narchoz w Kazachstanie[4][5].

We wrześniu 2018 dołączył do spółki Synerise na stanowisko Chief Ideatora[6][7][8]. W lutym 2023 został mianowany rektorem Europejskiego Uniwersytetu Humanistycznego[4]. Ostatecznie objął tę funkcję 3 kwietnia[9].

W 2010 został ekspertem ds. gospodarczych, współtworzącym program PJN[10]. W 2011 poparł program gospodarczy partii Kongres Nowej Prawicy[11]. W trakcie wyborów parlamentarnych w 2011 był kandydatem Unii Prezydentów – Obywatele do Senatu w jednym z okręgów warszawskich. Otrzymał 33 665 głosów (16,23% głosów), zajmując 3. miejsce wśród 4 kandydatów[12].

Później znalazł się w gronie ekspertów gospodarczych Prawa i Sprawiedliwości[13]. Twierdził, że Sławomir Petelicki zginął w wyniku zamachu, zaś Unię Europejską nazwał komunistyczną Brabancją, która daje Polsce jałmużnę w postaci środków na rozwój[13]. Wygłaszał także poglądy uznawane przez media za homofobiczne[13].

Jest autorem publikacji naukowych i prasowych w zakresie ekonomii i finansów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Prof. dr hab. Krzysztof Ireneusz Rybiński, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2023-07-17].[martwy link]
  2. ↑ Krzysztof Rybiński. Dumny Polak otwarty na świat. „wSieci”. 38/2013 (42), s. 42–43, 23–29 września 2013. ISSN 2300-6315. 
  3. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 lipca 2021 r. nr 115.16.2021 w sprawie nadania tytułu profesora (M.P. z 2021 r. poz. 821).
  4. ↑ a b Якуб Хруст: Работал в Нацбанке Польши и возглавлял два университета. ЕГУ выбрал нового ректора. belsat.eu, 3 lutego 2023. [dostęp 2023-06-06]. (ros.).
  5. ↑ Татьяна Трубачёва: Иностранный ректор меняет систему работы казахстанского вуза. forbes.kz, 3 lipca 2015. [dostęp 2023-06-06]. (ros.).
  6. ↑ Szymon Augustyniak, Adaptacja AI zdecyduje o randze naszej gospodarki [online], Computerworld, 11 września 2018 [dostęp 2024-01-19] (pol.).
  7. ↑ Sebastian Stodolak, Obserwator Finansowy: ekonomia, debata, Polska, świat [online], Obserwator Finansowy, 19 marca 2018 [dostęp 2024-01-19] (pol.).
  8. ↑ Adam Sofuł, Krzysztof Rybiński: Ekonomia to przeżytek [online], wnp.pl, 26 marca 2019 [dostęp 2024-01-19] (pol.).
  9. ↑ Профессор Кшиштоф Рыбиньски. ru.ehu.lt. [dostęp 2023-06-06]. (ros.).
  10. ↑ Krzysztof Rybiński w „Super Expressie”: Piszę program dla partii Kluzik. wpolityce.pl, 15 grudnia 2010. [dostęp 2023-06-06].
  11. ↑ Popieram program JKM. nowaprawica.org.pl, 22 kwietnia 2011. [dostęp 2023-06-06]. (pol.).
  12. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2023-06-06].
  13. ↑ a b c Wojciech Matusiak: Upadki, wzloty i upadki Krzysztofa Rybińskiego. Czy zostanie ministrem finansów w rządzie PiS?. wyborcza.biz, 16 października 2015. [dostęp 2023-06-06].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Rybiński&oldid=72843914”