Przejdź do zawartości

Leon Barucki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Barucki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 kwietnia 1883
Ruska Wieś

Data i miejsce śmierci

17 stycznia 1955
Sanok

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Zawód, zajęcie

nauczyciel

Narodowość

polska

Małżeństwo

Zofia z d. Konik

Dzieci

Tadeusz

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Pro Merito Melitensi

Leon Barucki (ur. 10 kwietnia 1883 w Ruskiej Wsi, zm. 17 stycznia 1955 w Sanoku) – polski nauczyciel, działacz społeczny.

Grobowiec rodziny Baruckich w Sanoku

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Leon Barucki urodził się 10 kwietnia 1883 w Ruskiej Wsi jako syn Kazimierza i Konstancji domu Kossowskiej[1][2][3][4].

Został nauczycielem. W początkowych latach pracował w swoich rodzinnych stronach, od około 1907 był tymczasowym nauczycielem w mieszanej 2-klasowej szkole w Golcowej[5], od około 1908 był nadetatowym nauczycielem w mieszanej 1-klasowej szkole w Dylągowej[6][7] [8], następnie od około 1910 był tymczasowym nauczycielem w mieszanej 1-klasowej szkole w Niewistce[9], od około 1911 był tymczasowym nauczycielem w mieszanej 1-klasowej szkole w Końskich[10]. Po okresie przerwy[11], od około 1913 był nauczycielem kierującym w 2-klasowej szkole w Sielnicy[12].

Po zakończeniu I wojny światowej na początku istnienia niepodległej II Rzeczypospolitej w ramach akcji reaktywowania szkół polskich przybył z Dynowa na Podlasie. W 1919 został pierwszym dyrektorem polskiego Prywatnego Gimnazjum w Drohiczynie[13]. Potem pracował jako nauczyciel geografii w Państwowego Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Białymstoku[14][15][16]. W okresie międzywojennym dysponował wykształceniem wyższym[14].

W Białymstoku działał społecznie. Udzielał się jako mistrz ceremonii podczas patriotycznych uroczystości państwowych[17] (w szopce świątecznej - przedstawiającej znanych obywateli miasta - zyskał przydomek „Boruta-Defiladowicz”[potrzebny przypis]). Był współorganizatorem uroczystości 100. rocznicy powstania listopadowego[18][19]. 22 lutego 1930 został ponownie wybrany członkiem komisji rewizyjnej Komitetu Powiatowego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Białymstoku[20]. 27 marca 1930 został wybrany zastępcą członka zarządu białostockiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego[21], w lutym 1932 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej[22]. 5 października 1930 został wybrany wiceprezesem oddziału Ligi Morskiej i Rzecznej w Białymstoku[23], po przemianowaniu organizacji wykazywał się w organizowaniu kół szkolnych Ligi Morskiej i Kolonialnej[24]. W 1931 był członkiem Wydziału Wykonawczego Komitetu Kongresu Eucharystycznego w Białymstoku[25]. Działał w Lidze Mocarstwowej i Kolonialnej[26]. W kwietniu 1933 został wybrany członkiem zarządu koła Związku Rezerwistów RP w Białymstoku[27][28]. Został skarbnikiem powołanego 19 września 1933 białostockiego koła Towarzystwa Popierania Budowy Szkół Powszechnych[29]. Prowadził wykłady i odczyty dla społeczeństwa Białegostoku[30].

W Sanoku był wieloletnim pracownikiem spółdzielni rolniczej Powiatowych Związków Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”[31][32] oraz zasiadał w radach narodowych[33][34].

Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej działał w podziemnym ruchu oporu[35].

Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1953 został uznany przynależnym do gminy Sanok[3] Do końca życia zamieszkiwał w Sanoku przy ulicy Adama Mickiewicza 1[2]. Zmarł 17 stycznia 1955 w Sanoku[2][4]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 19 stycznia 1955[33][4][36].

9 września 1920 w Sanoku poślubił Zofię Konik[1][37][2] (1893–1960, siostra nauczyciela Władysława Kreowskiego)[38]. Ich synem był Tadeusz Barucki (1922-2022), architekt[39].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Księga małżeństw (1912–1924). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 101 (poz. 44).
  2. a b c d Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 357 (poz. 6).
  3. a b Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 68 (poz. 161).
  4. a b c Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1926 do 1956 r.. Sanok. s. 198 (poz. 184).
  5. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1908. Lwów: 1908, s. 565.
  6. Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy C. K. Rady Szkolnej Krajowej w Galicyi”. Nr 9, s. 161, 26 marca 1909. 
  7. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1909. Lwów: 1909, s. 615.
  8. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 615.
  9. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 653.
  10. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 651.
  11. W Szematyzmie z 1913 Leon Barucki nie figurował. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 1455.
  12. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 835.
  13. Zygmunt Zagórowski: Spis nauczycieli szkół wyższych, średnich, zawodowych, seminarjów nauczycielskich oraz wykaz zakładów naukowych i władz szkolnych. Rocznik II. Warszawa-Lwów: Książnica-Atlas, 1926, s. 86.
  14. a b Zygmunt Zagórowski: Spis nauczycieli szkół wyższych, średnich, zawodowych, seminarjów nauczycielskich oraz wykaz zakładów naukowych i władz szkolnych. Rocznik II. Warszawa-Lwów: Książnica-Atlas, 1926, s. 83.
  15. Jarosław Maciejczuk. Gimnazjum Państwowe im J. I. Kraszewskiego w Drohiczynie n. Bugiem w okresie międzywojennym. „Białostocczyzna”. Nr 3-4 (59-60), s. 97, 2000. 
  16. Wolność była luksusem, za który wielu oddało krew. wspolczesna.pl, 11 listopada 2012. [dostęp 2014-05-25].
  17. Imieniny Marszałka Józefa Piłsudskiego. „Dziennik Białostocki”. Nr 75, s. 4, 16 marca 1930. 
    Porządek ustawienia w dniu 3 maja. „Dziennik Białostocki”. Nr 121, s. 4, 3 maja 1930. 
    Program uroczystości 25-lecia kapłaństwa. „Dziennik Białostocki”. Nr 124, s. 5, 6 maja 1930. 
    Przed tygodniem Polskiego Czerwonego Krzyża. „Dziennik Białostocki”. Nr 142, s. 4, 24 maja 1930. 
    Program obchodu 3-go maja. „Dziennik Białostocki”. Nr 120, s. 4, 2 maja 1932. 
    Uroczysty obchód 15-tej rocznicy odzyskania Niepodległości. „Dziennik Białostocki”. Nr 312, s. 4, 10 listopada 1933. 
    Magistrackie posadki. poranny.pl, 19 marca 2009. [dostęp 2014-05-25].
  18. 100-letnia rocznica Powstania Listopadowego. „Dziennik Białostocki”. Nr 327, s. 4, 27 listopada 1930. 
  19. Dzisiejszy uroczysty obchód stulecia czynu Listopadowego. „Dziennik Białostocki”. Nr 332, s. 6, 30 listopada 1930. 
  20. Zebranie walne Komitetu Powiatowego L.O.P.P.. „Dziennik Białostocki”. Nr 55, s. 4, 24 lutego 1930. 
  21. Nowe władze oddziału białostockiego P.T.K.. „Dziennik Białostocki”. Nr 90, s. 4, 31 marca 1930. 
  22. Zamierzenia T-wa Krajoznawczego. „Dziennik Białostocki”. Nr 53, s. 4, 22 lutego 1932. 
  23. Nowy zarząd Ligi Morskiej i Rzecznej. „Dziennik Białostocki”. Nr 302, s. 4, 31 października 1930. 
  24. Liga Morska i Kolonialna wykazuje w swej pracy znaczne postępy. „Dziennik Białostocki”. Nr 88, s. 4, 29 marca 1933. 
  25. Komitet Kongresu Eucharystycznego w Białymstoku. „W blaskach żywej Hostji”, s. II (6), 30–31 maja 1931. Komitet Eucharystyczny w Białymstoku. 
  26. Składanie życzeń Noworocznych Pana Prezydenta Rzeczypospolitej i Rządu na ręce pana Wojewody. „Dziennik Białostocki”. Nr 4, s. 4, 4 stycznia 1932. 
  27. Zw. Rezerwistów przeciwko niemczyźnie. „Dziennik Białostocki”. Nr 116, s. 6, 28 kwietnia 1933. 
  28. Rocznica odsieczy wiedeńskiej w Związku Rezerwistów. „Dziennik Białostocki”. Nr 264, s. 6, 23 września 1933. 
  29. Nowe koło T-wa popierania budowy szkół powszechnych. „Dziennik Białostocki”. Nr 262, s. 6, 21 września 1933. 
  30. Odczyt w Ch. U. R.. „Dziennik Białostocki”. Nr 29, s. 4, 29 stycznia 1933. 
    Odczyt w Związku Rezerwistów. „Dziennik Białostocki”. Nr 64, s. 6, 5 marca 1933. 
    Odczyt. „Dziennik Białostocki”. Nr 113, s. 6, 25 kwietnia 1933. 
    Odczyt. „Dziennik Białostocki”. Nr 128, s. 4, 10 maja 1933. 
  31. Andrzej Tarnawski. Barucki i Sanok!. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 20 (383), s. 6, 10–20 lipca 1986. 
  32. Edward Osika: Relacja. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 189. ISBN 978-83-903080-5-0.
  33. a b Stefan Stefański: Cmentarze sanockie. Sanok: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku, 1991, s. 17.
  34. Stefan Stefański: Kartki z przeszłości Sanoka. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku, 2005, s. 27. ISBN 83-919470-9-2.
  35. Andrzej Brygidyn: Kryptonim „San”. Żołnierze sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939-1944. Sanok: Społeczny Komitet Wydawniczy „San”, 1992, s. 2801.
    Kryptonim „San”. stankiewicze.com. [dostęp 2014-05-22].
  36. Spacer po cmentarzu przy ul. Rymanowskiej. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-25].
  37. Indeks do Ksiąg Zaślubionych Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku od roku 1911. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 97 (Tom J, poz. 44).
  38. Indeks do ksiąg zmarłych od roku 1914. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. B 1960, (Tom L, s. 12, poz. 3).
  39. Benefis Tadeusza Baruckiego na Wydziale Architektury PB. wa.pb.edu.pl. [dostęp 2014-05-24].
  40. a b c Poznawajmy Obywateli Zasłużonych. „Świat Zasłużonych”. Nr 2, s. 22, 1934. 
  41. M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338 „za zasługi na polu pracy społecznej”.