Leon Zubrzycki (1888–1940)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Zubrzycki
podpułkownik dyplomowany artylerii podpułkownik dyplomowany artylerii
Pełne imię i nazwisko

Leon Ludomir Zubrzycki

Data i miejsce urodzenia

1 marca 1888
Tarnopol

Data i miejsce śmierci

16–19 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1912–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Szefostwo Komunikacji Naczelnego Wodza

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Leon Ludomir Zubrzycki (ur. 1 marca 1888 w Tarnopolu, zm. 16–19 kwietnia 1940 w Katyniu) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 marca 1888 w Tarnopolu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Antoniego i Anny[1][2][3]. W 1906 złożył maturę w c. k. Wyższym Gimnazjum w Tarnopolu[4]. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie[5].

W latach 1912–1913 odbył służbę wojskową w charakterze jednorocznego ochotnika. Ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy przy 11 Brygadzie Artylerii Polowej w Stanisławowie[5]. Wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach[6]. Na stopień kadeta rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1914 i przydzielony w rezerwie do Dywizjonu Haubic Polowych Obrony Krajowej Nr 43 we Lwowie[7]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. k. Pułku Haubic Polowych Nr 43[8], przemianowanego na c. k. Pułk Artylerii Polowej Nr 143[9]. Awansował na porucznika rezerwy ze starszeństwem z 16 marca 1915[8], a później nadporucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 lutego 1917[10]. W czerwcu 1918 wrócił do Lwowa[5].

Od listopada 1918 walczył na wojnie z Ukraińcami. W szeregach 2 Pułku Strzelców Lwowskich wziął udział w obronie Lwowa[5]. Od 1 maja do 7 czerwca 1919 w Warszawie był słuchaczem II kursu adiutantów, a następnie został powołany na I kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie[11]. 4 grudnia 1919, po ukończeniu kursu, został zaliczony do korpusu oficerów Sztabu Generalnego[12] i przydzielony do Oddziału I Naczelnego Dowództwa WP. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[13]. W styczniu 1921 został wyznaczony na stanowisko szefa sekcji w Oddziale I ND WP, a w maju tego roku przeniesiony na takie samo stanowisko w Biurze Ścisłej Rady Wojennej[5]. Od 1 czerwca 1921 jego oddziałem macierzystym był 6 Dywizjon Artylerii Konnej we Lwowie[14]. 1 listopada 1921 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza I kursu doszkolenia[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 63. lokatą w korpusie oficerów artylerii[15]. 16 września 1922, po ukończeniu kursu, minister spraw wojskowych na wniosek dowódcy Wyższej Szkoły Wojennej przyznał mu „pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” i przydzielił do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko szefa Oddziału I Sztabu[16][17]. W październiku 1923 został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr II na stanowisko III referenta[18][19][20][5]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 15 sierpnia 1924 i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii[21]. W październiku 1926 został przeniesiony do 15 Pułku Artylerii Polowej w Bydgoszczy na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[22]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do kadry oficerów z równoczesnym przydziałem do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie[23][24]. W sierpniu 1929 został przeniesiony służbowo do Powiatowej Komendy Uzupełnień Równe na stanowisko komendanta[25]. W styczniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[26], a z dniem 30 czerwca 1930 przeniesiony w stan spoczynku[27]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[28]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Marymonckiej 5a m. 31[1].

Na początku września 1939 został zmobilizowany do Szefostwa Komunikacji Naczelnego Wodza[3]. 22 września 1939 we wsi Werba dostał się do sowieckiej niewoli[3]. Początkowo przebywał w Obozie NKWD w Putywlu, a następnie w obozie w Kozielsku[3]. Między 15 a 17 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[3]. Między 16 a 19 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu i tam pogrzebany[3]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[29]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[30].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

25 października 1937 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-10]..
  2. ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 737.
  3. ↑ a b c d e f Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 352.
  4. ↑ Sprawozdanie 1906 ↓, s. 90.
  5. ↑ a b c d e f g Kiński 1991 ↓, s. 420.
  6. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 380.
  7. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 355, 380.
  8. ↑ a b Ranglisten 1916 ↓, s. 148.
  9. ↑ a b c d e Ranglisten 1918 ↓, s. 504.
  10. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 456.
  11. ↑ Wszendyrówny 2015 ↓, s. 122, 123, 131.
  12. ↑ Wszendyrówny 2015 ↓, s. 138.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 4 sierpnia 1920, s. 677, jako Zubrzycki-Wieniawa Leon.
  14. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 326, 975.
  15. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 190, jako Zubrzycki-Wieniawa Leon.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 16 września 1922, s. 721.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 77, 806, 815.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923, s. 584.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 39, 725, 738.
  20. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 8, 21.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 733.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 25 października 1926, s. 375.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 305.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 430, 450.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929, s. 299.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930, s. 6.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930, s. 225.
  28. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 849.
  29. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  30. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  31. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 77, 806.
  32. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 39, 725.
  33. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 430.
  34. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 737, tu podano, że był odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
  35. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-10]..

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Zubrzycki_(1888–1940)&oldid=71907992”