Leonard B. Meyer
| Imię i nazwisko |
Leonard Bunce Meyer |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Leonard Bunce Meyer[1][2] (ur. 12 stycznia 1918 w Nowym Jorku[1][2], zm. 30 grudnia 2007 tamże[3][4]) – amerykański muzykolog.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczęszczał do Bard College (1936–1937)[2]. W latach 1938–1940 uczył się prywatnie u Karla Weigla i Stefana Wolpego[1]. W 1940 roku uzyskał tytuł Bachelor of Arts, a w 1948 roku Master of Arts na Columbia University[1][2]. W latach 1942–1945 odbył służbę wojskową w US Army, walczył we Francji jako członek 28 Dywizji Piechoty[1]. W 1946 roku uczestniczył w letnim kursie muzycznym u Aarona Coplanda w Tanglewood[1]. Od 1946 roku był wykładowcą University of Chicago, gdzie w 1954 roku doktoryzował się na podstawie pracy Emotion and Meaning in Music[1][2]. W latach 1961–1970 był dyrektorem wydziału muzyki[1][2]. Laureat stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1971–1972)[2]. Od 1975 do 1988 roku wykładał na University of Pennsylvania w Filadelfii[1][2]. Gościnnie prowadził wykłady na University of California w Berkeley (1970–1971), Stanford University (1984) i Indiana University (1985)[1][2]. W 1987 roku został członkiem honorowym American Musicological Society[2].
Pracując naukowo zajmował się teorią znaczenia, psychologią percepcji, analizą muzyczną, teorią stylu i estetyką nowej muzyki[1]. Zjawisko muzyczne analizował w szerokim kontekście, uwzględniającym aspekty percepcyjne oraz zależności historyczne i kulturowe[1]. Badał emocjonalne oddziaływanie muzyki[1]. Styl muzyczny rozpatrywał jako rezultat odniesień do zastanego dziedzictwa i indywidualnych wyborów twórców, ograniczonych i zdeterminowanych kulturą i ideologią epoki[1]. Krytycznie analizował muzykę współczesną, wskazując na pseudonaukowy charakter niektórych zamierzeń i celów drugiej awangardy[1]. Wskazywał na współistnienie różnorodnych tendencji i zjawisk muzycznych we współczesnej kulturze, co znalazło później odbicie w założeniach postmodernizmu[1].
Jego prace przetłumaczono na francuski, włoski, hiszpański, włoski, polski, serbsko-chorwacki, japoński i chiński[2].
Prace[edytuj | edytuj kod]
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
- Emotion and Meaning in Music (Chicago 1956)
- The Rhytmic Structure of Music, wspólnie z Grosvenorem Cooperem (Chicago 1960)
- Music, the Arts, and Ideas: Patterns and Predictions in Twentieth Century Culture (Chicago 1967)
- Explaining Music: Essays and Explorations (Berkeley–Los Angeles 1973)
- Style and Music: Theory, History, and Ideology (Filadelfia 1989)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 227. ISBN 83-224-0656-8.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2427. ISBN 0-02-865529-X.
- ↑ Kathryn Shattuck: Leonard B. Meyer, Scholar of Music’s Meaning, Is Dead at 89. nytimes.com, 2008-01-02. [dostęp 2023-08-07]. (ang.).
- ↑ Vanessa Bauza: Leonard B. Meyer: 1918 - 2007. chicagotribune.com, 2008-01-02. [dostęp 2023-08-07]. (ang.).