Lou Adler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lou Adler
Ilustracja
Prawdziwe imię i nazwisko

Lester Louis Adler

Data i miejsce urodzenia

13 grudnia 1933
Chicago

Zawód

reżyser
producent muzyczny
producent filmowy
producent teatralny

Współmałżonek

Shelley Fabares
(1964-1980; rozwód)
Page Hannah
(od 1992)

Multimedia w Wikimedia Commons

Lester Louis Adler[1] (ur. 13 grudnia 1933 w Chicago) – amerykański producent muzyczny, menadżer, reżyser i właściciel Roxy Theatre w West Hollywood[2]. Wyprodukował i rozwinął wielu kultowych artystów muzycznych, w tym Carole King, The Mamas & the Papas, Sama Cooke’a oraz grupę komików Cheech & Chong[3]. Wyprodukowany przez Adlera album Carole King Tapestry, w 1972 zdobył Nagrodę Grammy w kategorii Album roku i jest powszechnie uważany za jeden z największych albumów pop wszech czasów[4].

W 2013 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame jako zwycięzca Ahmet Ertegun Award, wraz z Quincy Jonesem[5].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Chicago w stanie Illinois[6] w rodzinie żydowskiej[7] jako syn Josephine (z domu Alpert) i Manny’ego Adlera[8]. Dorastał we wschodnim Los Angeles[3].

Kariera muzyczna[edytuj | edytuj kod]

W 1958 został współautorem i producentem wraz z Herbem Alpertem piosenki „River Rock” dla Boba „Froggy” Landersa i The Cough Drops w wytwórni Ensign. Był oficjalnym menadżerem Jan& Dean i producentem Sama Cooke’a, The Mamas& the Papas, Johnny’ego Riversa, Barry’ego McGuire’a, Scotta McKenziego, The Grass Roots, Spirit, Carole King, The Weaver Temptations i Cheech & Chong[9].

W 1964 założył i był współwłaścicielem Dunhill Records. W latach 1964-1967 był szefem wytwórni oraz szefem nagrań. Latem tego samego roku sprzedał wytwórnię za trzy miliony dolarów wytwórni ABC Records. Jednakże również w 1967 założył Ode Records. W lipcu tego samego roku pomagał stworzyć Monterey International Pop Festival jak i również filmową wersję festiwalu w Monterey Pop[3].

Zdobył trzy nagrody Grammy: w 1972 w kategorii Nagranie Roku za produkcję It’s Too Late śpiewanej przez Carole King, druga nagrodę otrzymał za Tapestry w kategorii Album Roku[10] oraz w 2019 - Nagrodę Powierników[11].

Film i teatr[edytuj | edytuj kod]

W 1975 został producentem sztuki teatralnej The Rocky Horror Show na Broadwayu[12] z Timem Curry i Jamie Donnelly, za którą był nominowany do nagrody Drama Desk Award. Wkrótce był też współproducentem filmowej wersji musicalu The Rocky Horror Picture Show (1975) w reżyserii Jima Sharmana, nieoficjalnego sequelu Shock Treatment (1981)[13].

Wspólnie z Tommym Chongiem wyreżyserował komedię muzyczną Z dymkiem (Cheech and Chong’s Up in Smoke, 1978)[14] z udziałem komików Cheech & Chong. Film stał się kultowy i w 2000 wraz z Cheechem Marinem nagrał komentarz do wydania DVD. Jego komediodramat muzyczny Przed państwem: The Fabulous Stains (Ladies and Gentelman, The Fabulous Stain, 1982) z Diane Lane, Laurą Dern i Christine Lahti nie został dobrze odebrany, ale cieszył się częstą emisją w sieciach kablowych. W 1987 był producentem off-Broadwayowskiego spektaklu Blagierzy (Bouncers)[15] z udziałem Gerrita Grahama, Anthony’ego LaPaglii i Adriana Paula.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

7 czerwca 1964 ożenił się z aktorką i piosenkarką Shelley Fabares, której wyprodukował także kilka piosenek. Od 1966 byli w separacji, a formalnie rozwiedli się 30 grudnia 1980. W latach 1972–1974 był związany z aktorką Britt Ekland, z którą ma syna Nikolaja (ur. 10 czerwca 1973). Ze związku z Phyllis Somer ma syna Cisco Adlera (ur. 6 września 1978). 28 marca 1992 poślubił Patricię Albertę „Page” Hannah, młodszą siostrę Daryl Hannah. Mają czterech synów: Mannego, Ike’a, Pablo i Oscara.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ The Wrecking Crew: Happy Birthday Lou Adler!. Facebook, 13 grudnia 2019. [dostęp 2021-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-25)]. (ang.).
  2. ↑ Kyle Anderson: Public Enemy, Rush, Heart, Donna Summer to be inducted into Rock and Roll Hall of Fame. „Entertainment Weekly”, 11 grudnia 2012. [dostęp 2021-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-17)]. (ang.).
  3. ↑ a b c Lou Adler Biography. Musicguide. [dostęp 2021-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-29)]. (ang.).
  4. ↑ Carole King, 'Tapestry'. „Rolling Stone”. [dostęp 2021-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-27)]. (ang.).
  5. ↑ Lou Adler. Rock & Roll Hall of Fame. [dostęp 2021-03-25]. (ang.).
  6. ↑ Lou Adler. TV.com. [dostęp 2021-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-09)]. (ang.).
  7. ↑ Lou Adler - What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs, 20 lipca 2010. [dostęp 2021-03-25]. (ang.).
  8. ↑ Tom Teicholz: Lou Adler: Low Key, Lucky and Very Cool. The Jewish Journal of Greater Los Angeles, 28 listopada 2013. [dostęp 2021-03-25]. (ang.).
  9. ↑ Steve Kurutz: Lou Adler Biography. AllMusic. [dostęp 2021-03-25]. (ang.).
  10. ↑ Lou Adler Awards. AllMovie. [dostęp 2021-03-25]. (ang.).
  11. ↑ Lou Adler honored with Grammy Trustees Award. Official site for The Mamas & The Papas, 12 lutego 2019. [dostęp 2021-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-25)]. (ang.).
  12. ↑ Lou Adler. Internet Broadway Database. [dostęp 2021-03-25]. (ang.).
  13. ↑ Lou Adler. Rotten Tomatoes. [dostęp 2021-03-25]. (ang.).
  14. ↑ Lou Adler. Listal. [dostęp 2021-03-25]. (ang.).
  15. ↑ Lou Adler. Internet Off-Broadway Database. [dostęp 2021-03-25]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lou_Adler&oldid=69946431”