Ludovico Trevisan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludovico Trevisan
Kardynał biskup
Ilustracja
Portret Ludovico Trevisana pędzla Andrei Mantegni
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data urodzenia

15 listopada 1401

Data śmierci

22 marca 1465

Miejsce pochówku

Bazylika św. Wawrzyńca „in Damaso”

Kamerling
Okres sprawowania

11 stycznia 1440–22 marca 1465

Arcybiskup Florencji
Okres sprawowania

6 sierpnia 1437–18 grudnia 1439

Wyznanie

katolicyzm

Sakra biskupia

1435

Kreacja kardynalska

1 lipca 1440
Eugeniusz IV

Kościół tytularny

S. Lorenzo in Damaso

Ludovico Trevisan (ur. 15 listopada 1401, zm. 22 marca 1465) – włoski kardynał. Jego nazwisko niekiedy podawane jest błędnie jako Scarampi-Mezzarota.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z Wenecji. Studiował medycynę na Uniwersytecie w Padwie, uzyskując doktorat w 1425. Początkowo był lekarzem i sekretarzem kardynała Gabriele Condulmera, następnie został żołnierzem, walcząc pod rozkazami biskupa-kondotiera Giovanniego Vitelleschiego (przyszłego kardynała), by ostatecznie wybrać stan duchowny.

W 1435 wybrano go biskupem Trogir, dwa lata później przeniesiono go na arcybiskupstwo Florencji, a w grudniu 1439 do patriarchatu Akwilei. Rok później Eugeniusz IV kreował go kardynałem prezbiterem S. Lorenzo in Damaso i mianował kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego. W 1440 w bitwie pod Anghiarri pokonał mediolańskiego kondotiera Niccoló Piccini. Popierał Eugeniusza IV w sporze z antypapieżem Feliksem V – jego bezpośrednim adwersarzem był polski kardynał obediencji bazylejskiej Aleksander, również mianowany (przez antypapieża) patriarchą Akwilei. W latach 1442-1443 legat w Marchii Ankońskiej. W 1443 pomagał Eugeniuszowi IV w przywróceniu porządku w Rzymie. W latach 1443-1444 uczestniczył w negocjacjach Stolicy Apostolskiej z królem Alfonsem Aragońskim w sprawie królestwa Neapolu. Administrator diecezji Bolonia 1443-1444, biskup opactwa SS. Trinita di Cava od 1444 aż do śmierci. Po wyborze Mikołaja V w 1447 uczestniczył w legacji do króla Neapolu. W 1452 papież powierzył mu wizytację rzymskich kościołów. Opat komendatoryjny Monte Cassino od 1454.

W latach 1455-1459 był admirałem floty papieskiej i legatem na wyspy Morza Śródziemnego. Odniósł wiele zwycięstw nad flotą turecką, odzyskując m.in. Lemnos, Samotrakę i Thasos, jednak później sprzeciwiał się kontynuowaniu krucjaty przeciw Turkom. W styczniu 1465 został kardynałem-biskupem Albano, zachowując patriarchat akwilejski oraz opactwo Cava in commendam. Był bardziej żołnierzem niż duchownym, zgromadził ogromne bogactwo i słynął z życia w luksusie. Ufundował remont katedry w Akwilei oraz swojego tytularnego kościoła S. Lorenzo in Damaso, sfinansował też budowę kilku akweduktów. Swój ogromny majątek zapisał Kościołowi i krewnym. Zmarł w nocy z 21 na 22 marca 1465.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]