Przejdź do zawartości

Ludwik Figlus

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Figlus
Ilustracja
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1889
Jasne Pole, Prowincja Poznańska, Królestwo Prus, Cesarstwo Niemieckie

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1919–1935, 1939–1940

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

57 Pułk Piechoty Wielkopolskiej

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Ludwik Figlus (ur. 1 lipca 1889 w Jasnym Polu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana i Marii z Chmielarzów[1].

W latach 1911–1913 odbył służbę w armii niemieckiej. Zmobilizowany 1 sierpnia 1914 został wysłany na front zachodni. Dwukrotnie ranny i zatruty gazami bojowymi, był leczony w szpitalu pod Berlinem.

W 1919 roku zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego został skierowany do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty nr 2 w Biedrusku, po ukończeniu której został dowódcą kompanii w 57 pułku piechoty wielkopolskiej. Z pułkiem uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 20 maja 1920 roku na czele dowodzonej przez siebie kompanii w czasie bitwy pod Boguszewicami zajął miejscowość, zdobył duże ilości sprzętu wojskowego oraz kilkudziesięciu jeńców. Za ten czyn został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych, do 1925 roku pozostał w macierzystym pułku.

Ludwik Figlus mianowany został porucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Z dniem 1 lipca 1923 roku awansował do stopnia kapitana. W 1925 roku został na rok przydzielony do 15 batalionu KOP. Następnie powrócił do swojego pułku, gdzie służył do 1935 roku, kiedy to został przeniesiony w stan spoczynku.

W czasie mobilizacji w 1939 roku powrócił do służby czynnej. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w obozie w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[2], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[3]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3467[2].

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[4][5][6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[7][8][9].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Jędrzej Tucholski: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003, s. LXXXVII, 652 s. ISBN 83-916663-5-2.
  2. ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 113.
  3. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  4. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 33 [dostęp 2024-10-21] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  5. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  6. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  7. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  8. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  9. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  10. ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 105

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 73.
  • Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 287, 422.
  • Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 262, 365.
  • Rocznik Oficerski 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 47, 585.
  • Ludwik Figlus - Ogrody Wspomnień [dostęp 2012-04-29].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Figlus&oldid=75017578”