Przejdź do zawartości

Marcin Wrona (reżyser)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marcin Wrona
Ilustracja
Marcin Wrona (2012)
Data i miejsce urodzenia

25 marca 1973
Tarnów

Data i miejsce śmierci

19 września 2015
Gdynia

Zawód

reżyser
scenarzysta

Lata aktywności

2001–2015

Grób Marcina Wrony na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Marcin Stefan Wrona (ur. 25 marca 1973 w Tarnowie, zm. 19 września 2015 w Gdyni[1]) – polski reżyser oraz producent filmowy, telewizyjny i teatralny, scenarzysta. Członek Europejskiej i Polskiej Akademii Filmowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo uprawiał koszykówkę. Był członkiem juniorskiej kadry Polski[2]. W barwach Unii Tarnów w latach 1989–1992 rozegrał 8 meczów w ówczesnej II lidze[3]. Ze względu na stan zdrowia zakończył karierę sportową[2].

Został absolwentem filmoznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz reżyserii na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Ukończył Mistrzowską Szkołę Reżyserii Andrzeja Wajdy oraz Binger Film Institute w Amsterdamie (2005).

Od 2006 był nauczycielem akademickim i nauczał reżyserii na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, w 2010 uzyskał stopień naukowy doktora sztuk filmowych w oparciu o film Moja krew[4].

Ze swoim studenckim filmem Człowiek magnes (2001) odwiedził około 100 międzynarodowych festiwali otrzymując nagrody, m.in. na Tribeca Film Festival w kategorii „Najlepszy Film Studencki”. Kolejny film krótkometrażowy Telefono (2004), został doceniony przez Pedro Almodovara i dołączony do hiszpańskiego wydania kolekcji DVD tego reżysera[5].

Jego debiutancki film Moja krew miał premierę na Festiwalu Filmowym w Rzymie (2009). Film otrzymał Nagrodę Dziennikarzy i Nagrodę za najlepszy scenariusz na Festiwalu Debiutów w Koszalinie, a także Główną Nagrodę polskiej edycji konkursu Hartley-Merril (2007) oraz Trzecią Nagrodę w Międzynarodowym Finale Konkursu Hartley-Merril w Cannes (2007, tytuł roboczy: Tamagotchi). Film był pokazywany na festiwalach i otrzymał nagrody m.in. w Nikozji i Avance.

Drugi pełnometrażowy film fabularny Chrzest (2010) miał europejską premierę na MFF w San Sebastián, światową na MFF w Toronto oraz polską podczas WFF. Film otrzymał Srebrne Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych Gdynia (2010) oraz wiele innych nagród na międzynarodowych festiwalach, m.in.: Grand Prix w Mons Love IFF (2011, Belgia) oraz w Pradze na Febiofest (2011), a także Grand Prix OFF Plus Camera w Krakowie (2011) i nagrodę w Reykjavíku (2010). Film miał dystrybucję kinową m.in. w USA, Wielkiej Brytanii, Rumunii, na Węgrzech i w Hiszpanii.

Nad filmem Demon (2015, koprodukcja polsko-izraelska) pracował z Itayem Tiranem w roli głównej, a film zaprezentował m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto[6].

W telewizji wyreżyserował kilka spektakli, m.in. Kolekcję według Harolda Pintera (2006), Moralność pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej z Magdaleną Cielecką w roli głównej (2013), a także przedstawienia Pasożyt (2003) oraz Doktor Halina (Scena Faktu, 2008). Reżyserował też seriale (Lekarze, Ratownicy).

Zajmował się także reżyserią teatralną. W 2004 wyreżyserował spektakl Uwięzieni w Teatrze Rozmaitości w Warszawie, w 2013 musical Chopin musi umrzeć wystawiony równolegle w Warszawie i Londynie.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Żoną reżysera została w 2015 roku[7] młodsza o 13 lat Olga Szymańska, poznana w 2009 roku, kiedy była studentką stomatologii na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym[8][9].

Marcin Wrona zmarł 19 września 2015, podczas trwającego wówczas Festiwalu Filmowego w Gdyni, w którym brał udział jego film Demon. O godz. 5.30 w jednym z hoteli w Gdyni ciało reżysera znalazła jego żona. Artysta filmowy popełnił samobójstwo poprzez powieszenie, co wykazała sekcja zwłok[10][11][7]. Według krytyka Piotra Kletowskiego zmarł w momencie, kiedy znalazł się na szczycie zawodowej kariery[12]. Został pochowany 24 września 2015 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[13] (kwatera D-5-26)[14].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zmarł reżyser Marcin Wrona. festiwalgdynia.pl. [dostęp 2015-09-19]. (pol.).
  2. a b Aleksandra Różdżyńska: Marcin Wrona: „Obsesyjnie lubię film”. pisf.pl, 2010-02-11. [dostęp 2015-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-18)]. (pol.).
  3. Marcin Wrona. plkhistory.ugu.pl. [dostęp 2015-09-19]. (pol.).
  4. Marcin Wrona, [w:] portal „Ludzie Nauki”, MNiSW / OPI PIB [dostęp 2024-03-22].
  5. Ola Salwa: Marcin Wrona: kino służy do pokazywania niewidzialnego. Magazyn Filmowy SFP, 50/2015, 2015-12-19. [dostęp 2021-08-31]. (pol.).
  6. Grupa_Wirtualna_Polska, Ostatnie zdjęcia Marcina Wrony - uśmiechnięty, zakochany, z żoną... Takiego go zapamiętamy [ZDJĘCIA] [online], Jastrząb Post, 19 września 2015 [dostęp 2025-09-13].
  7. a b Pogrzeb Marcina Wrony [ZDJĘCIA] [online], www.se.pl [dostęp 2025-09-13].
  8. Olga Figaszewska, Marcin Wrona: we wspomnieniach żony. Jaki był? Samobójstwo. Tragiczne życie, przyczyny śmierci | Viva.pl [online], viva.pl [dostęp 2025-09-13].
  9. MG, Wdowa po Marcinie Wronie na pokazie [online], Fakt, 20 stycznia 2016 [dostęp 2025-09-13].
  10. dt, PAP: Marcin Wrona nie żyje. Ciało reżysera znaleziono w hotelu. wyborcza.pl, 2015-09-19. [dostęp 2015-09-19]. (pol.).
  11. Marcin Wrona nie żyje. Są już wyniki sekcji zwłok. onet.pl, 2015-09-21. [dostęp 2015-09-21]. (pol.).
  12. Grupa_Wirtualna_Polska, Marcin Wrona we wspomnieniach żony. Śmierć nadziei polskiego kina była ogromnym szokiem [online], WP Film, 23 sierpnia 2018 [dostęp 2025-09-13].
  13. Pogrzeb Marcina Wrony odbędzie się czwartek. onet.pl, 2015-09-22. [dostęp 2015-09-22]. (pol.).
  14. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  15. Marcin Wrona. filmpolski.pl. [dostęp 2021-08-31]. (pol.).
  16. ROJST'97. wysokieobcasy.pl, 2021-06-24. [dostęp 2021-08-31]. (pol.).
  17. Elissa Gootman, Elvis Mitchell: Just to the North of Ground Zero, a Tribute in Light Sabers. nytimes.com, 2002-05-13. [dostęp 2021-08-31]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]