Marian Kaczmarek
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia literatury, literaturoznawstwo | |
| Alma Mater | |
| nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
Marian Kaczmarek (ur. 16 stycznia 1934 we Wrześni, zm. 12 listopada 1994 w Opolu) – filolog polski specjalizujący się w historii literatury i literaturoznawstwie, nauczyciel akademicki związany z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Opolu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 16 stycznia 1934 roku we Wrześni, w rodzinie nauczycielskiej. Do wybuchu II wojny światowej nie zdążył podjąć nauki w szkole powszechnej. Po wojnie podjął naukę w gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. Henryka Sienkiewicza we Wrześni. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (1951-1955). Na tej samej uczelni uzyskał tytuł naukowy doktora na podstawie pracy pt. Pamiętnikarstwo staropolskie XVI wieku, napisanej pod kierunkiem prof. Romana Pollaka[1]. Następnie otrzymał kolejno tytuły naukowe doktora habilitowanego i profesora[2].
W latach 1955-1966 pracował we Wrocławiu w Wydawnictwie Ossolineum. W 1965 został zatrudniony w opolskiej WSP, gdzie pełnił wiele funkcji, w tym prorektora ds. nauki współpracy z zagranicą (1975-1981), a potem dyrektora Instytutu Filologii Polskiej. Przez pewien czas kierował także Studium dla Pracujących Wydziału Filologiczno-Historycznego WSP. Wiele lat sprawował funkcję prezesa Opolskiego Oddziału Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Ponadto był prezesem oraz wiceprezesem Opolskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Wchodził w skład Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej Polskiej Akademii Nauk i Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich PAN[1]. Zmarł w 12 listopada 1994 w Opolu.
Działalność naukowa[edytuj | edytuj kod]
Marian Kaczmarek należał do najwybitniejszych znawców literatury staropolskiej, której poświęcił kilkadziesiąt artykułów i 6 książek. Do najważniejszych z nich należą[3]:
- Antologia pamiętników polskich XVI wieku, wyd. Ossolineum, Wrocław 1966.
- Epicki kształt poematów historycznych Samuela Twardowskiego, wyd. Ossolineum, Wrocław 1972.
- Sarmacka perspektywa sławy: nad Wojną chocimską Wacława Potockiego, wyd. Ossolineum, Wrocław 1982.
- Barok i barokowość w literaturze polskiej, wyd. WSP w Opolu, Opole 1985.
- Dawność kulturowa w literaturach słowiańskich drugiej połowy XX wieku, wyd. WSP w Opolu, Opole 1993.
- W kręgach baroku i barokowości. Studia, wyd. OTPN, Opole 1993.
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
W 1964 zawarł związek małżeński z Łucją Szafrańską, z którą miał trzech synów: Stefana, Wojciecha i Michała.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b S. Nicieja, Alma Mater Opoliensis. Fakty, ludzie, wydarzenia, Opole 2004, s. 113.
- ↑ Prof. Marian Kaczmarek, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-02-24].
- ↑ Za katalogiem Biblioteki Narodowej w Warszawie [on-line] [dostęp: 25.02.2012]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Prof. dr hab. Marian Kaczmarek, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-02-24].
- S. Nicieja, Alma Mater Opoliensis: ludzie, fakty, wydarzenia, wyd. UO, Opole 2004.
- Marian Torzewski: Kaczmarek Marian. W: Waldemar Śliwczyński (red.): Wrzesiński Słownik Biograficzny. Września: Wydawnictwo Kropka, 2002, s. 51. ISBN 83-906818-3-8.