Międzyrzecze Pysznej i Niecieczy
 Koryto Warty w Rychłocicach | |
| Megaregion | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Podprowincja | |
| Makroregion | |
| Mezoregion |
Międzyrzecze Pysznej i Niecieczy |
| Zajmowane jednostki administracyjne |
|
Międzyrzecze Pysznej i Niecieczy (318.25) – region geograficzny o krajobrazie dolinno-pagórkowatym położony w okolicach Wielunia w województwie łódzkim, stanowi część Niziny Południowowielkopolskiej. Obejmuje obszar w widłach rzek Pysznej i Niecieczy, które zbiegają się w zwężeniu doliny Warty pod Burzeninem[1]. Wydzielony jako mezoregion z indeksem 318.25 w wieloautorskiej regionalizacji fizycznogeograficznej Polski wykonanej w 2018 roku[2].
Środowisko przyrodnicze[edytuj | edytuj kod]
Zajmuje powierzchnię 470 km² i graniczy z Kotliną Szczercowską, Wysoczyzną Bełchatowską, Wyżyną Wieluńską i Wysoczyzną Złoczewską. Oś morfologiczną regionu stanowi dolina Warty, która przepływa tutaj z południa na północ – od Kochlewa, po wspomniany Burzenin. Rzeka ta, wraz z oskrzydlającymi ją Pyszną i Niecieczem oraz ich dopływami, formuje układ dolin dzielących międzyrzeczne płaty wysoczyzn i równin. Rzeźba terenu jest urozmaicona pagórkami kemowymi osiągającymi wyniosłości ok. 30 m[1].
Jest to kraina rolniczo-leśna z glebami rdzawymi i płowymi, które wytworzyły się na glinach zwałowych, piaskach i żwirach pochodzących z akumulacji rzeczno-lodowcowej. Region leży w zasięgu Parku Krajobrazowego Międzyrzecza Warty i Widawki, znajdują się tu trzy rezerwaty (Winnica, Hołda, Mokry Las) chroniące cenne przyrodniczo stanowiska muraw kserotermicznych oraz lasów łęgowych i grądowych[1].
Różnice w podziałach geograficznych[edytuj | edytuj kod]
W ramach powszechnie stosowanej przed 2018 rokiem regionalizacji fizycznogeograficznej Polski autorstwa Jerzego Kondrackiego, omawiany region nie był wyszczególniony i wchodził w skład mezoregionu Kotliny Szczercowskiej[3]. Został wyróżniony w 2018 roku przez geografki Annę Majchrowską i Elżbietę Papińską (Uniwersytet Łódzki), które za pomocą numerycznego modelu terenu wskazały na odmienność ukształtowania powierzchni zarówno od Kotliny Szczercowskiej z jej charakterystycznymi zagłębieniami wytopiskowymi, jak i od Wysoczyzny Złoczewskiej z jej bardziej śmiałymi formami wypukłymi akumulacji lodowcowej[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Andrzej Macias i inni, Nizina Południowowielkopolska (318.1–2), [w:] Andrzej Richling i inni red., Regionalna geografia fizyczna Polski, Poznań: Bogucki Wydawnictwo Naukowe, 2021, s. 227–244.
- ↑ Jerzy Solon i inni, Physico-geographical mesoregions of Poland: Verification and adjustment of boundaries on the basis of contemporary spatial data, „Geographia Polonica”, 91 (2), 2018, s. 143–170 (ang.).
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 156, 162–163.
- ↑ Anna Majchrowska, Elżbieta Papińska, Weryfikacja i uszczegółowienie granic mezoregionów fizycznogeograficznych województwa łódzkiego na podstawie współczesnych danych przestrzennych, „Prace i Studia Geograficzne”, 63 (1), 2018, s. 93–107.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Mapa regionalizacji Polski z 2018 r. jako warstwa geoportalu „Geoserwis GDOŚ” w folderze „Inne dane środowiskowe”, warstwa „Mezoregiony fizycznogeograficzne”.