Przejdź do zawartości

Miecz ceremonialny Stanisława Augusta Poniatowskiego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Portret Stanisława Augusta Poniatowskiego w stroju koronacyjnym
Rękojeść miecza
Kaplica Mała Zamku Królewskiego w Warszawie

Miecz ceremonialny Stanisława Augusta Poniatowskiegomiecz ceremonialny wykonany na zamówienie króla polskiego Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1764 roku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Miecz królewski

[edytuj | edytuj kod]

Miecz powstał w 1764 roku na zamówienie Stanisława Augusta Poniatowskiego z przeznaczeniem na uroczystości towarzyszące koronacji. Posłużył królowi jako insygnium do pasowania ośmiu mieszczan na rycerzy złotej ostrogi, które miało miejsce na rynku warszawskim 26 listopada 1764 roku[1]. Zastąpił podczas tej ceremonii używany do tej pory Miecz Zygmuntowski z XVI wieku.

W 1765 roku miecz ten stał się insygnium orderowym do pasowania kawalerów Orderu Świętego Stanisława, które odbywało się uroczyście raz do roku 8 maja w Kościele Świętego Krzyża w Warszawie[2].

Losy miecza w okresie zaborów

[edytuj | edytuj kod]

Po upadku I Rzeczypospolitej miecz przechowywany do tej pory na Zamku Królewskim w Warszawie został zabrany przez króla do Grodna, a później, gdy Stanisław August Poniatowski abdykował, do Petersburga. Od 1798 roku był własnością carów rosyjskich i wchodził w skład kolekcji Ermitażu.

Po I wojnie światowej, na mocy postanowień traktatu ryskiego kończącego wojnę polsko-bolszewicką, został zwrócony Polsce w 1928 roku i umieszczony jako eksponat w Sali Tronowej Zamku Królewskiego w Warszawie.

Losy miecza podczas II wojny światowej

[edytuj | edytuj kod]

W 1939 roku, w przededniu wybuchu II wojny światowej, miecz został zdeponowany w skarbcu Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie. We wrześniu 1939 roku został z niego jednak zabrany i wywieziony do Francji. Początkowo przechowywany w ambasadzie polskiej w Paryżu, później trafił do Biblioteki Polskiej. W 1940 roku miecz stanisławowski został dołączony do kolekcji wawelskiej, która znajdowała się w Aubusson. Stamtąd, wiosną 1940 roku, został wywieziony najpierw do Wielkiej Brytanii, a później do Kanady i ukryty w magazynach rządu kanadyjskiego pod Ottawą. W 1944 roku wraz ze Szczerbcem został zdeponowany w filii Bank of Montreal w Ottawie, gdzie znajdował się do 1959 roku. Później powrócił do Warszawy.

Miejsce ekspozycji miecza

[edytuj | edytuj kod]

Po odbudowie Zamku Królewskiego w Warszawie miecz stał się eksponatem tej instytucji. Przechowywany jest obecnie w Kaplicy Małej obok łańcucha Orderu Orła Białego i berła Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Opis miecza

[edytuj | edytuj kod]

Miecz ceremonialny Stanisława Augusta Poniatowskiego jest wytwornym insygnium o klasycystycznych cechach stylowych. Rękojeść miecza wykonana jest ze złoconego srebra, emaliowana, zakończona głowicą w kształcie głowy orła. Trzon opleciony jest złoconą gałązka laurową. Jelec miecza zdobi motyw meandra, a kończą go koliste tarczki, na których umieszczone są postacie Maryi Panny i św. Stanisława. Pod jelcem umieszczony jest kartusz zwieńczony koroną, na którym znajduje się herb królewski Stanisława Augusta Poniatowskiego. Głownia miecza jest stalowa, oksydowana i złocona. Biegnie na niej łaciński napis: STANISLAUS AUGUSTUS REX DEDIT ANNO 1764. Pochwa miecza pokryta jest karmazynowym welurem i ozdobiona złotymi i srebrnymi okuciami. Na Zamku Królewskim jest eksponowany jako miecz ceremonialny Orderu Orła Białego, nowsza literatura przedmiotu również rozpoznaje go jako miecz ceremonialny Orderu Świętego Stanisława.

Grafika

[edytuj | edytuj kod]
Miecz ceremonialny Stanisława Augusta Poniatowskiego
Miecz ceremonialny Stanisława Augusta Poniatowskiego

Inne informacje

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michał Rożek: Polskie koronacje i korony. Kraków: KAW, 1987, s. 144.
  2. Jerzy Lileyko: Regalia Polskie. Warszawa: KAW, 1987, s. 118.

Literatura

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]