Przejdź do zawartości

Milton Berle

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Milton Berle
Ilustracja
Milton Berle (lata 50.)
Imię i nazwisko

Mendel Berlinger

Data i miejsce urodzenia

12 lipca 1908
Nowy Jork

Data i miejsce śmierci

27 marca 2002
Los Angeles

Zawód

aktor, komik

Współmałżonek

Joyce Mathews
(1941–1947; rozwód, 1949–1950; rozwód)
Ruth Cosgrove Rosenthal
(1953–1989; rozwód)
Lorna Adams
(1991–2002; do jego śmierci)

Lata aktywności

1914–2000

Milton Berle, urodzony jako Mendel Berlinger, (ur. 12 lipca 1908 w Nowym Jorku, zm. 27 marca 2002 w Los Angeles) – amerykański aktor i komik.

8 lutego 1960 otrzymał dwie własne gwiazdy w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdujące się przy 6263 (telewizja) i 6771 Hollywood Boulevard (radio)[1][2]. Dwukrotny laureat nagrody Emmy jako najbardziej wybitna osobowość kineskopu w 1950 i 1984 został wprowadzony do alei sław Hall of Fame[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Harlemie w rodzinie żydowskiej[4] jako syn Sarah (z domu Glantz) i Mosesa Berlingerów[5]. Nazywał się Mendel Berlinger[6], ale w wieku 16 lat wybrał pseudonim Milton Berle. Jego ojciec był sprzedawcą farb i lakierów. Miał trzech starszych braci: Phila, Franka i Jacka.

W 1914 jego matka podjęła dodatkową pracę w studiu filmowym Edisona w New Jersey, a następnie zmusiła 6–letniego wówczas Miltona do występów w rolach drugoplanowych, w tym w serialu Perypetie Pauliny (The Perils of Pauline, 1914) czy w roli gazeciarza w pierwszej w historii pełnometrażowej komedii Zabawny romans Charliego i Loloty (1914), w której wystąpił Charlie Chaplin[7]. Pracował także jako model dziecięcy i był Busterem Brownem dla butów „Buster Brown”[8]. W 1920 pod okiem swojej matki po raz pierwszy trafił na scenę Palace Theatre w wodewilu Floradora[5].

W 1932 zadebiutował na Broadwayu w musicalu Próżności Earla Carrolla[9]. Po umiarkowanym sukcesie w radiu[10], w latach 1948–1956 występował jako komik we wtorkowym wieczornym cotygodniowym programie rozrywkowym NBC Texaco Star Theater, który przyniósł mu zaszczytne tytuły „Mr. Television” i „Wujek Miltie”[11]. Występował w kabaretach w Las Vegas: Desert Inn (1964, 1972), Caesar’s Palace (1972), Frontier Hotel (1974) i Sands Hotel (1974), a także Playboy Plaza w Miami Beach (1972) i Hyatt Regency O’Hare w Chicago (1975)[5].

W biograficznym dramacie telewizyjnym ABC Legenda Valentino (The Legend of Valentino, 1975) z Franco Nero wcielił się w postać producenta filmowego Jessego Lasky’ego. W filmie przygodowym Księga baśni (Storybook, 1994) z Williamem McNamarą i Jackiem Scalią zagrał rolę Illuzora. Za rolę Saula Howarda w operze mydlanej dla młodzieży Fox Beverly Hills, 90210 w 1995 był nominowany do nagrody Emmy[12].

Zmarł 27 marca 2002 na raka jelita grubego w wieku 93 lat[13].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Seriale

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Milton Berle. Walk of Fame. (ang.).
  2. Paul Brownfield: Hollywood Star Walk: Milton Berle, Actor, Comedian, TV Host. „Los Angeles Times”, 2002-03-28. (ang.).
  3. Milton Berle. Emmys. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-09-23)]. (ang.).
  4. Gary Baum: L.A.’s Power Golf Clubs: Where the Hollywood Elite Play. „The Hollywood Reporter”, 2011-06-23. (ang.).
  5. a b c Milton Berle Biography (1908–2002). FilmReference.com. (ang.).
  6. Christopher Hawtree: Obituary: Milton Berle. „The Guardian”, 2002-03-29. (ang.).
  7. Milton Berle Biography. AllMovie. (ang.).
  8. Sharon Bernstein: Milton Berle – First in Comedy. „Los Angeles Times”, 1991-07-14. (ang.).
  9. Milton Berle. Internet Broadway Database. (ang.).
  10. Milton Berle. Internet Archive. (ang.).
  11. Milton Berle. Rotten Tomatoes. (ang.).
  12. Milton Berle Awards. AllMovie. (ang.).
  13. J.Y. Smith: Milton Berle, 'Mr. Television,' Dies at 93. „The Washington Post”, 2002-03-28. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]