Wodewil
Wodewil (fr. vaudeville) – muzyczna forma dramatyczna[1] o komicznym charakterze[2], powstała we Francji w okresie baroku[3], łącząca tekst komediowy z piosenkami. Wodewil wpłynął na rozwój opery komicznej[2].
Wodewile komponował m.in. Jean-Jacques Rousseau (Le devin du village)[4], Christoph Willibald Gluck (L'île de Merlin, La fausse esclave, Cythère assiegée)[2] i Maciej Kamieński (Nędza uszczęśliwiona)[5]. Twórcą librett do wodewili był m.in. Charles Simon Favart[2]. W Polsce wodewil był główną muzyczną formą dramatyczną tworzoną w epokach klasycyzmu[6][7] i romantyzmu (do czasów Stanisława Moniuszki)[8].
Wodewil był popularny w pierwszej ćwierci XX wieku w Stanach Zjednoczonych, gdzie często łączył cechy kabaretu i burleski. Do artystów wodewilowych z tamtego okresu zaliczyć można Josephine Baker, George'a Burnsa i Boba Hope'a. W Polsce do luminarzy tej formy sceny muzycznej należał Ludwik Sempoliński.[potrzebny przypis]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Chomiński i Wilkowska-Chomińska 1976 ↓, s. 16.
- ↑ a b c d Chomiński i Wilkowska-Chomińska 1976 ↓, s. 148.
- ↑ Chomiński i Wilkowska-Chomińska 1976 ↓, s. 19.
- ↑ Chomiński i Wilkowska-Chomińska 1989a ↓, s. 313.
- ↑ Chomiński i Wilkowska-Chomińska 1989a ↓, s. 337.
- ↑ Chomiński i Wilkowska-Chomińska 1976 ↓, s. 337.
- ↑ Chomiński i Wilkowska-Chomińska 1989b ↓, s. 59.
- ↑ Chomiński i Wilkowska-Chomińska 1989b ↓, s. 166.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Chomiński, Krystyna Wilkowska-Chomińska, Formy muzyczne, t. 4. Opera i dramat, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1976, OCLC 1134778597.
- Józef Michał Chomiński, Krystyna Wilkowska-Chomińska, Historia muzyki, t. 1, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1989a (Compendium Musicum), ISBN 83-224-0384-4.
- Józef Michał Chomiński, Krystyna Wilkowska-Chomińska, Historia muzyki, t. 2, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1989b (Compendium Musicum), ISBN 83-224-0385-2.
