Nihon-shoki
| |||||||
| Nazwa japońska | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
Nihon-shoki (jap. 日本書紀 Nihon-shoki; także 日本紀 Nihongi; pol. „Kroniki japońskie”) – dzieło historiograficzne, którego kompilację ukończono w 720 roku. Wykorzystano w nim liczne, wcześniejsze źródła: kroniki rodów arystokratycznych z dworem cesarskim na czele i ustne przekazy ludowe. Opisano wierzenia i zwyczaje lokalne. Udokumentowano kontakty z Chinami i Koreą. Powołano się na listy, notatki i inne kroniki, także dzieła chińskie i koreańskie. W 30 zwojach ujęto japońską mitologię (dwa pierwsze zwoje) oraz historię rodu cesarskiego począwszy od cesarza Jimmu, a na cesarzowej Jitō skończywszy.
Nihongi spisano w całości w klasycznym języku chińskim, a jedynie wiersze i nazwy własne – w języku japońskim (w tym przypadku do zapisu użyto znaków chińskich w ich wartości fonetycznej, czyli tzw. man’yōgany). Treść wykazuje wpływy typowo chińskiej erudycji, przytaczanych jest na przykład kilka wersji tej samej historii.
Kroniki stanowią nieprzerwanie przedmiot badań specjalistów i nieocenione źródło wiedzy na temat historii Japonii. Przytaczają, porównują i komentują dane z wcześniejszych, nieistniejących już źródeł (uzupełniają te dane, podają wariant oficjalny, jednocześnie odwołując się do wersji spotykanych w innych źródłach).
Nihon-shoki, podobnie jak Kojiki, powstało na rozkaz cesarski w celu umocnienia autorytetu władcy i jego rodu. Oba dzieła zostały podniesione do rangi „ksiąg świętych” i stały się źródłem do spreparowania pradziejów Japonii. Od okresu Meiji do roku 1945 stanowiły podstawę powszechnego systemu nauczania[1].
Eseistyczną prezentacją tematyki mitologiczno-historycznej, zawartej w Nihongi, jest książka prof. Wiesława Kotańskiego pt. Opowieści o pierwszych władcach Japonii (Iskry, Warszawa 1990).
Niezgodności chronologiczne
[edytuj | edytuj kod]Niezgodność chronologiczną Nihon-shoki widać w zestawieniu ze źródłami koreańskimi.
- Według Nihon-shoki w 55 roku regencji Jingū (255?) zmarł koreański król Chogo z Baekje, zaś w 65 roku (265?) zmarł król Chimnyu i jego następcą został Jinsa[2] – wg Samguk sagi było to odpowiednio w 375 i 385 roku[3]. W obu tych przypadkach datacja z Nihon-shoki jest więc przesunięta o 120 lat (dwa 60-letnie cykle kalendarzowe) wstecz względem pewniejszej chronologii koreańskiej.
- Wg Nihon-shoki w okresie rządów Ōjina zmarł król Baekje imieniem Ahwa i jego następcą został Jeonji, który wcześniej przebywał w Japonii[4]. Wg Samguk sagi król Baekje Asin ustanowił „przyjazne relacje z państwem Wa” i wysłał tam swojego syna Jeonji w 397 roku, zaś zmarł w 405 roku[3].
Źródła chińskie w ogóle nie zawierają wzmianek o Japonii między 266 i 413 rokiem[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jolanta Tubielewicz: Historia Japonii, Ossolineum, Wrocław 1984, ISBN 83-04-01486-6; str. 18.
- ↑ Нихон сёки – анналы Японии, L.M. Jermakowa (tłum.), t. 1, Moskwa: Гиперион, 1997, s. 283 (ros.).
- ↑ a b Kim Bu-sikB., Samguk sagi, M.N. Pak (tłum.), t. 2, Moskwa: Vostochnaya literatura, 1995 (ros.).
- ↑ Нихон сёки – анналы Японии, L.M. Jermakowa (tłum.), t. 1, Moskwa: Гиперион, 1997, s. 285–296 (ros.).
- ↑ Charles T. Keally, Kofun Culture [online], Japanese Archaeology, 27 kwietnia 2009 [dostęp 2022-01-14] (ang.).
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]| Mityczne teksty | |
|---|---|
| Japoński mit stworzenia | |
| Mitologia Takamagahara | |
| Mitologia Izumo | |
| Mitologia Hyūga | |
| Wiek ludzi | |
| Mityczne miejsca | |
| Buddyzm w Japonii | |
| Siedmioro bogów szczęścia |
