Przejdź do zawartości

Nowy Sojusz Flamandzki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nowy Sojusz Flamandzki
Ilustracja
Państwo

 Belgia

Skrót

N-VA

Lider

Bart De Wever

Data założenia

2001

Adres siedziby

Bruksela

Ideologia polityczna

regionalizm, konserwatyzm

Grupa w Parlamencie
Europejskim

Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy

Barwy

złota, czarna

Strona internetowa

Nowy Sojusz Flamandzki (niderl. Nieuw-Vlaamse Alliantie, N-VA) – belgijska partia polityczna o profilu konserwatywnym[1] z Regionu Flamandzkiego.

Ugrupowanie opowiada się za secesją Flandrii, przeprowadzoną na drodze pokojowej. Głosi także postulaty wprowadzenia regulacji wymuszających używanie wyłącznie języka niderlandzkiego jako języka urzędowego w tym regionie[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Partia powstała w 2001 w wyniku rozłamu w Unii Ludowej, która podzieliła się na socjalliberalny Spirit i zrzeszający działaczy prawicowego skrzydła N-VA. W 2003 sojusz wprowadził jednego posła w wyborach krajowych. Cztery lata później wystartował w kartelu wyborczym z flamandzkimi chadekami, co przyniosło mu początkowo 5 miejsc w parlamencie[3]. Współpraca wyborcza tych formacji trwała od eurowyborów z 2004, została oficjalnie zakończona w 2008.

W 2009 Nowy Sojusz Flamandzki (podobnie jak pięć lat wcześniej) wprowadził jednego swojego przedstawiciela do Parlamentu Europejskiego, Friedę Brepoels. W tym samym roku N-VA podjął w Europarlamencie współpracę z Wolnym Sojuszem Europejskim. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2010 partia pod hasłami stopniowej autonomizacji i rozdziału państwa zwyciężyła w Regionie Flamandzkim, uzyskując (w skali kraju) około 17,5% głosów, co przełożyło się na 27 mandatów w Izbie Reprezentantów i 9 w Senacie[4][5]. Partia nie weszła jednak do koalicji rządowej.

W 2014 sojusz wygrał w Belgii wybory europejskie, wybory do Parlamentu Flamandzkiego, a także ponownie do Izby Reprezentantów, gdzie z wynikiem 20,3% głosów wprowadził 33 posłów[3]. Po kilkumiesięcznych negocjacjach sojusz dołączył do koalicji tworzącej nowy gabinet, na czele którego stanął Charles Michel[6]. W 2018 N-VA, sprzeciwiając się przyjęciu Światowego Paktu w sprawie Migracji, opuścił koalicję rządową[7]. W 2019 partia ponownie zajęła pierwsze miejsce we Flandrii w wyborach europejskich, a także w krajowych (16,0% głosów i 25 miejsc w niższej izbie federalnego parlamentu[3]). W 2024 utrzymało trzyosobową reprezentację w Europarlamencie[8]. Uzyskało również ponownie największą reprezentację w Izbie Reprezentantów (16,7% głosów i 24 mandaty)[9].

Przewodniczący

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Laurens Cerulus: Belgium’s Mr. Right. politico.eu, 3 grudnia 2015. [dostęp 2022-09-24]. (ang.).
  2. Manifest van de Nieuw-Vlaamse Alliantie. n-va.be. [dostęp 2014-10-10]. (niderl.).
  3. a b c Parties and Elections in Europe: Belgium. parties-and-elections.eu. [dostęp 2019-06-01]. (ang.).
  4. Resultaat Kamer van Volksvertegenwoordigers 13 juni 2010. electionresults.belgium.be. [dostęp 2023-12-01]. (niderl.).
  5. Resultaat Senaat 13 juni 2010. electionresults.belgium.be. [dostęp 2023-12-01]. (niderl.).
  6. Belgium agrees to form coalition government. dw.be, 7 października 2014. [dostęp 2014-10-10]. (ang.).
  7. Belgia z rządem mniejszościowym. tvn24.pl, 9 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-15].
  8. Maria Udrescu, Olivier le Bussy: Élections européennes: quels sont les gagnants et les perdants du scrutin en Belgique?. lalibre.be, 10 czerwca 2024. [dostęp 2024-06-11]. (fr.).
  9. Verkiezingen 9 juni 2024: Resultaten in cijfers. elections2024.belgium.be. [dostęp 2024-06-12]. (niderl.).