ORP Elbląg
 Jeden z polskich kutrów rakietowych proj. 205 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Projekt | |
| Historia | |
 Marynarka Wojenna (PRL)
| |
| Nazwa |
Elbląg |
| Wejście do służby | |
 Wojska Ochrony Pogranicza
| |
| Nazwa |
Elbląg (OP-303) |
| Wejście do służby |
20 września 1990 |
 Straż Graniczna
| |
| Nazwa |
Elbląg (SG-303) |
| Wejście do służby |
1991 |
| Wycofanie ze służby |
1 marca lub 22 czerwca 1995 |
ORP „Elbląg” – okręt polskiej Marynarki Wojennej, kuter rakietowy radzieckiego projektu 205 (według nomenklatury NATO: typ Osa I). W 1990 roku przebudowany na okręt patrolowy, służył do 1995 jako patrolowiec Straży Granicznej SG-303 „Elbląg”.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Został zbudowany w Stoczni Rzecznej w Rybińsku na terenie byłego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Był szóstym z trzynastu okrętów tego typu w Polsce. Do służby w 3 dywizjonie kutrów torpedowych 3 Brygady Kutrów Torpedowych w Gdyni wszedł 14 września 1966 roku. Od 1971 roku znajdował się w składzie 2 dywizjonu Kutrów Rakietowo-Torpedowych 3 Flotylli Okrętów w Gdyni. W czerwcu 1975 roku okręt wziął udział w ćwiczeniach o kryptonimie Posejdon-75[1]. W dniach 4–26 maja 1983 roku okręt wziął udział w wielkich ćwiczeniach sił Marynarki Wojennej o kryptonimie Reda-83[2]. Został skreślony z listy floty 30 czerwca 1990 roku. Miał numer burtowy 426, a imię nosił od miasta Elbląga. Pierwszym dowódcą był kpt.mar. Piotr Kołodziejczyk, późniejszy minister obrony narodowej. Ostatnim dowódcą okrętu był por. mar. Dariusz Mientkiewicz.
W związku z planowanym wycofaniem okrętu, zdecydowano o zaadaptowaniu go do roli okrętu patrolowego Wojsk Ochrony Pogranicza. Został przebudowany w Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni i pozbawiony dotychczasowego uzbrojenia. 20 września 1990 roku, zachowując nazwę ORP „Elbląg”, został przeklasyfikowany na okręt patrolowy o oznaczeniu OP-303 i numerze burtowym „303” oraz przydzielony do Pomorskiego dywizjonu Okrętów Pogranicza w Morskiej Brygadzie Okrętów Pogranicza[3]. Od 1991 roku, po przejęciu okrętu przez Straż Graniczną (SG), służył jako SG-303 „Elbląg” do 1 marca 1995 roku[3]. Według innych źródeł służył w kaszubskim dywizjonie Morskiego Oddziału Straży Granicznej w Gdańsku do 22 czerwca 1995 roku, a następnie był złomowany[4].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
- Wyporność standardowa: 171 t
- Długość: 38,5 m
- Szerokość: 7,6 m
- Prędkość maksymalna: 40 w
- Zasięg: 800 Mm
- Autonomiczność: 5 dób
- Załoga: 30 osób
Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]
- 4x1 wyrzutnie przeciwokrętowych kierowanych pocisków rakietowych P-15 Termit (według nomenklatury NATO: SS-N-2A Styx)
- 1x4 wyrzutnia przeciwlotniczych kierowanych pocisków rakietowych Strzała-2M (według nomenklatury NATO: SA-N-5 Grail)
- 2x2 armaty morskie kalibru 30 mm AK-230
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rochowicz 2021 ↓, s. 29.
- ↑ Rochowicz 2020 ↓, s. 45–46.
- ↑ a b Ireneusz Bieniecki, Jednostki pływające Morskiej Brygady Okrętów Pogranicza w latach 1966–1991, „Biuletyn Historyczny”, 24, Gdynia: Muzeum Marynarki Wojennej, 2009, s. 174.
- ↑ Grzegorz Goryński. Jednostki pływające Morskiego Oddziału Straży Granicznej 1991-2001 i ich przeznaczenie do służby w obronie granicy Rzeczypospolitej Polskiej. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 6/2002. VII (37), s. 18, listopad-grudzień 2002. Warszawa. ISSN 1426-529X.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Rochowicz. Ostatnia parada MW PRL. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 5-6 (204), 2021. Magnum-X. ISSN 1426-529X.
- Robert Rochowicz. Reda-83 – kiedyś to były ćwiczenia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8 (1999), 2020. Magnum-X. ISSN 1426-529X.
