Przejdź do zawartości

Okres Walczących Królestw

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Okres Walczących Królestw
Ilustracja
Nazwa chińska
Pismo uproszczone

战国时代

Pismo tradycyjne

戰國時代

Hanyu pinyin

Zhànguó shídài

Wade-Giles

Chan-kuo shih-tai

Okres Walczących Królestw (chiń. upr. 战国时代; chiń. trad. 戰國時代; pinyin Zhànguó shídài) – okres w historii Chin, końcowy podokres dynastii Zhou, zakończony zjednoczeniem kraju przez Qin Shi Huanga. Trwał od 480 do 221 p.n.e.[1], przy czym dynastia Zhou upadła w 256 p.n.e. Nazwa okresu wywodzi się od księgi Zhanguo Ce (chiń. upr. 战国策; dosł. „Intrygi Walczących Państw”).

W epoce tej drobne księstwa istniejące w okresie Wiosen i Jesieni uległy konsolidacji. O supremację nad Chinami toczyło walki siedem krajów: Chu (), Han (), Qi (), Qin (), Wei (), Yan () oraz Zhao (). Z tej siódemki państwo Qin okazało się najsilniejsze i to ono w 221 p.n.e. dokonało podboju całych Chin, które stały się odtąd cesarstwem.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Warring States, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2023-07-14] (ang.).